ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ-2

 -Με την αυθεντικότητα φτάνεις σ΄ένα ''ίδιον τέλος'' που έχουν φτάσει αρκετοί ακομη,αν φυσικά αυτο δεν είναι στείρος μιμητισμος παρά δουλειά με τον εαυτό σου.

Είναι με την πρωτοτυπία που νιώθεις τον κύκλο των ομοίων σου άδειο

-Προοδευτικος στις μέρες μας είναι κάποιος που του έχουν περάσει λουράκι στη γλώσσα του,που αρκείται στις μισές αλήθειες και που αρνείται να πάρει φαράσι για να μαζέψει τα σκουπίδια του,ενώ για τους μη ομοιους του είναι πάντα έτοιμος να χρησιμοποιήσει ηλεκτρική σκούπα

-Είτε η κριτική σου είναι κακοπιστη με σκοπο να δειχθείς εσύ ο ανώτερος,είτε είναι καλοπιστη με προθεση να βοηθήσεις,επίδειξη ανωτεροτητας έχουμε και στις δυο περιπτώσεις.

Το κίνητρο για κριτική οσον αφορά τον εαυτο σου,παράγει το ίδιο προϊον

-Η ιστορία διαβάζεται και απο νικητές και απο ηττημένους και απο δημαγωγούς,για να επιβεβαιώνονται οι προκαταλήψεις τους κι οι ταυτότητες τους

-Θάρρος είναι να ξέρεις και τι πρέπει να φοβασαι,ως προϋπόθεση πιθανής μελλοντικής απαλλαγής απ'αυτό.Τα φίδια φοβούνται όλοι κι οχι το δροσερό μήλο

-Eκτός από κόλαση και παράδεισο με ενδιάμεσα το καθαρτήριο,στη ''θεία κωμωδία'' του Δάντη υπάρχει κι η αντικόλαση για όσους είχαν εγκαταλείψει κάθε ελπίδα για δόξα,είτε από ''αρετή'' είτε από ''ατιμίες'',απ'την κοιλιά της μάνας τους.

Το Καζαντζακικο ''δεν ελπίζω τίποτα,δεν φοβάμαι τίποτα,είμαι λεύτερος'',είναι ο προορισμός κι οχι η αρχή του ταξιδιου της ζωής

-Οταν ολοι αποτινάσσουν την ευθύνη απο πάνω τους και κανείς δεν θέλει να την αναλάβει,είναι γιατί ο βάλτος είναι μεγάλος και τα βατράχια αισθάνονται μικρά

ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ

 -Για την μοναξιά ειδικότερα ταιριάζει η φράση ''είναι ένα αγγούρι που άλλος το τρώει και δροσίζεται κι άλλος το καταπίνει αμάσητο και ζορίζεται''.

Ζωή υπάρχει και στην απόσπαση και στη συνάφεια του κόσμου

-Ποιό τάμα έχει τη μεγαλύτερη ''πιστωτική αξία''?Αυτό που προνοεί χωρίς να έχει ήδη κάποιο πρόβλημα ή αυτό που γίνεται κατόπιν εορτής?

Και στα δυο πάντως αναζητείται πιστωτής

-''Ρουφιάνο'' σε κάνουν,δεν γίνεσαι.Γι'αυτό όλοι εκτιμούν μόνο την ρουφιανιά,δηλαδή τους εαυτούς τους

[εμπειρίες καραβίσιες]

-Πόσες και πόσες φορές δεν αποδεικνύουμε την άρνηση μας έναντι της πραγματικότητας,τονίζοντας αληθινά γεγονότα και στολίζοντας τα με τα λάθος επιχειρήματα που αλείφουν βούτυρο στο ψωμί της αντίπαλης θεώρησης?Αυτή θα πάρει τα γεγονότα ως έχουν και θ'αντιστρέψει απλώς τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα

-Δεν νοσταλγούμε πάντα όσα νομίζαμε πως δεν θ'αλλάξουν ποτέ,αλλά αυτά που πλέον δεν έχουν την ίδια διάρκεια ευχαρίστησης στο παρόν και που τα γευόμαστε σε λιγότερες δόσεις

-Αν δεν πιστέψουν οι άλλοι σε σένα,πως θα πιστέψεις ο ίδιος στον εαυτό σου?

Ενστικτο αυτοσυντήρησης και μοναχικότητα

-Η χειρότερη ταπείνωση οταν δεν παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτο σου:Σε υποτιμούν και ως φίλο και ως εχθρό

-Συνηθέστερα αντιπερισπασμό κάνουμε οταν λέμε ''οτι αυτο δεν παίρνει αναβολή'',ενώ το έχουμε στο συρτάρι μας κρυμμένο για καιρό

-Πολλές φορές αν οχι πάντα,η ασφάλεια της επανάληψης σε προστατεύει από κακοτοπιές.

Το ρίσκο δεν είναι μονο για τους τολμηρούς αλλά για όσους απλά τους τρώει ο κώλος τους ν'αποδείξουν ότι δεν είναι πολύ καλοί σε ένα και μόνο πράγμα,λες κι αυτό μοιάζει λίγο

-Η περιέργεια δεν τρώει την γάτα,την κάνει να παύει να γυρνά πάντα γύρω απ'την ουρά της

Εραστής λαίδης Τσάτερλυ και Πλάτωνας

 «Είναι κατά βάθος τραγική η εποχή μας, έτσι κι εμείς αρνούμαστε να τη δούμε τραγικά. Ο κατακλυσμός πέρασε, στη μέση τώρα εμείς και γύρω μας χαλάσματα. Αρχίζουμε να στήνουμε μικρά καινούργια σπιτικά, να τρέφουμε μικρές νέες ελπίδες. Μάλλον δύσκολη δουλειά· ομαλός δρόμος για το μέλλον δεν υπάρχει πια· τα εμπόδια, όμως, είτε τα παρακάμπτουμε είτε σκαρφαλώνουμε και τα ξεπερνάμε. Πρέπει να ζήσουμε, όσοι κι αν είναι οι ουρανοί που τσακίστηκαν. Αυτή, λίγο πολύ, ήταν η άποψη της Κόνστανς Τσάτερλι.» 

Με αυτά τα λόγια ο Λώρενς ανοίγει το μυθιστόρημά του. Η Κόνστανς (Κόνι) Ρηντ (Constance Reid) παντρεύτηκε το 1917 σε ηλικία 23 χρόνων τον Κλίφορντ Τσάτερλι (Sir Clifford Chatterley), 29 χρονών. Ύστερα από έναν βιαστικό γάμο και ένα σύντομο ταξίδι του μέλιτος, ο Κλίφορντ φεύγει στρατιώτης για τη Φλάνδρα, στο πλαίσιο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ύστερα από 6 μήνες, θα επιστρέψει στην Αγγλία και στη σύζυγό του, ανάπηρος από τη μέση και κάτω, ωστόσο ζωντανός. Τρία χρόνια αργότερα, όταν ο πατέρας του Κλίφορντ θα πεθάνει, ο γιος του εκτός από τον τίτλο του βαρονέτου θα πάρει και την τεράστια έπαυλή του, το «Ράγκμπι Χολ».

 [Από βικιπαιδεια]

''Εχουμε πλεον την μηχανή,δεν χρειαζόμαστε τα μαύρα και τα άσπρα άλογα του Πλάτωνα'',υποστήριζε ο ανάπηρος στο καροτσάκι του Κλίφορντ,ειρωνευόμενος τον ''θεωρητικό βίο''-πόσο γρήγορα όμως το δίτροχο καροτσάκι μενει στην ανηφόρα σε μια του βόλτα στο δάσος κι η μηχανή του δεν τραβά,προκαλώντας θυμό στον κάτοχο του και διαψεύδοντας την αλαζονεία του...