''Το ιστορικό τέλος των πολιτικών κατακτήσεων της νεωτερικότητας ήρθε μόνο με την εμπορευματοποίηση της της πολιτικής:την υποταγή της λειτουργίας του αντιπροσωπευτικού συστήματος στους νόμους της αγοράς-νόμους αποτελεσματικής διάθεσης προϊόντων,νόμους της διαφήμισης
Μάρκετινγκ:Μόνο που απο μόνο του το σωστό μάρκετινγκ-που δίνει βάση στη προώθηση,στην εικόνα,στην υπερτόνιση των θετικών-και πιθανόν,εαν υπάρχουν,στην απόκρυψη των όποιων αρνητικών παρενεργειών της απόκτησης και χρήσης αυτού που πλασάρεται,δεν φτάνει.Το όποιο αυθύπαρκτο θετικό στοιχείο του πλασαρίσματος,πρέπει και στον πυρήνα της ιδιοσυστασίας του να περικλείει-κι όχι να περικαλύπτεται απλώς-απο ένα περιεχόμενο].
Η ανάδειξη κομματικών αρχηγών,ή κομμάτων που δεν δυσαρεστούν καμιά κοινωνική ομάδα,που τα πολιτικά τους προγράμματα διατυπώνονται προεκλογικά απο διαφημιστές κ.λ.π.,με κριτήριο τον άκριτο,ψυχολογικό εντυπωσιασμό απερίσκεπτων ψηφοφόρων,είναι σύμπτωμα τέλους της πολιτικής.
Υποκλέπτεται η ψήφος του πολίτη με τη μεθοδική πλύση εγκεφάλου του,με τα χρυσοπληρωμένα τεχνάσματα της εμπορικής διαφήμισης.
Η υπεροχή της εικόνας έναντι του περιεχομένου:Πως όμως ένας διαφημιστής όταν έχει να πλασάρει ένα πολιτικό που μιλά για εφαρμοσμένες πολιτικές απέναντι σε συγκεκριμένα θέματα,θα κάνει στην άκρη αυτό το προσόν,δίνοντας βάρος αποκλειστικά και μόνο στην εικόνα/εμφάνιση/''χτίσιμο του προφίλ''ενός υποψηφίου?Ισα-ίσα,εαν έχει το περιεχόμενο,η δουλειά του περιτυλίγματος είναι η εύκολη ουρά του γαϊδάρου.Ακριβώς όπως το καλό προϊόν δεν μπορεί να μην έχει τη περιποιημένη εικόνα,ακόμη κι αν είναι πράγματι ότι καλύτερο κυκλοφορεί:Η εικόνα παραπληρωματική του περιεχομένου,ποτέ απο μόνη της δεν θα πάει κάτι που δεν έχει περιεχόμενο μακριά,εκτός της περίπτωσης ύπαρξης κρίσιμης μάζας απερίσκεπτων καταναλωτών.Τα πάντα είναι''εμπόριο'',και χωρίς χρήματα υπάρχει παντού δούναι και λαβείν.Ποιός καθορίζει τις τάσεις στην αγορά?Μα φυσικά οι καταναλωτές-όταν το περιεχόμενο του''καρπουζιού''είναι μάπα[ενώ στην αντίθετη περίπτωση που το περιεχόμενο είναι ποιοτικό,επανακαλύπτει με πιο εύχρηστους-αποτελεσματικούς τρόπους ήδη υπάρχουσες ανάγκες κ.λ.π.,οι τάσεις της αγοράς καθορίζονται κυρίως απο την προσφορά προς τους καταναλωτές].
Π.χ. τα μάλλινα πουλοβεράκια στα τετράποδα μπορεί να δημιουργούν ένα όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα φορεμένα πάνω στα κατοικίδια,αλλά όταν οι περισσότεροι αγοραστές τους αντιληφτούν-πληροφορηθούν ότι τα πουλοβεράκια καλύπτουν μόνο τη δική τους ανάγκη για πουσάρισμα του κατοικίδιου,κι όχι μια σύμφυτη ανάγκη του ίδιου του κατοικίδιου το οποίο δεν χρειάζεται πουλοβεράκι-καθότι το τρίχωμα του φυσικώς το προστατεύει απο το κρύο-τότε η τάση αγοραστικά θα κυμανθεί στις πραγματικές της διαστάσεις.Ούτε θα χρειαστεί να περιμένει μια τετραετία ώστε να πέσει η κυβέρνηση που πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Αλληλοεπικαθορίζονται επίσης οι σχέσεις πωλητών-αγοραστών:Η προσφορά κάτι νέου και καινοτόμου,απορρίπτεται ή εγκρίνεται απο τους καταναλωτές,με βάση τι αντικαθιστά αυτό το νέο,πόσο φθαρμένο είναι το παλιό[το οποίο εαν δει ότι χάνει κοινό,είναι αναγκασμένο ή να ακολουθήσει,ή να βολευτεί σε πιο λίγα ή να σβύσει.Η'μπορεί να βασιστεί στην αποτυχία του καινούριου,που θα το καταστήσει δικαιωμένο στα μάτια του κοινού του,προσώρας,μέχρι να αμφισβητηθεί απο κάτι επόμενο-για το οποίο επόμενο όμως,συγχρονίζεται μαγειρεύοντας πριν πεινάσει,πλέον,καθότι έστω κι η αποτυχία του καινούριου του χτυπά ταρακουνητικά το καμπανάκι.
Μήπως-αντιθέτως,οι μη κανόνες ανταγωνιστικής ελεύθερης αγοράς,ευτελίζει τη πολιτική,κι όχι η''μαρκετίστικη''εμπορευματοποίηση της?Η διαχειριστική μεσοβέζικη νοοτροπία παράγει πανομοιότυπα υποκατάστατα,η ελεύθερη αγορά παράγει ''μετανομοιότυπα αντικατάστατα'',που προβάλλοντας το θετικό τους έναντι των ανταγωνιστών τους,κάνουν και έμμεση αρνητική διαφήμιση:Το εαν οι πολιτικοί λειτουργούν βάσει αθέμιτου ανταγωνισμού,τονίζοντας μόνο τα αρνητικά των αντιπάλων τους χωρίς να αντιπροτείνουν ουσιαστικά κάτι απέναντι τους εναλλακτικά,μόνο εμπορευματοποίηση της πολιτικής δεν είναι:Ο αθέμιτος ανταγωνισμός δεν επιτρέπεται-στα φανερά και δημόσια-στην ελεύθερη αγορά.
Η πραγματική αντίθεση,ίσως,της πολιτικής με την αγορά,εδράζεται στο εξής:Κοινωνικές συμμαχίες-καταναλωτές μπορούν ν'αποδοκιμάσουν νέες δυνάμεις προς χάρη του παλιού,δοκιμασμένου κι απόλυτα συγκρίσιμου στις συνέπειες του με τις συνέπειες του καινούριου[υπό τη προϋπόθεση βεβαίως ότι και το καινούριο έχει πάρει το χρόνο του].Οπως συμβαίνει-το ζούμε στην ελλάδα των μνημονίων-κι η αντίφαση του να αποδοκιμάζεται το παλιό,αλλά να επιβραβεύεται οποιοδήποτε''νέο''πλασάρει την εφαρμογή των συνταγών του παλιού.
Αγορά,στη πρώτη περίπτωση[αποδοκιμασία νέου]δεν μπορεί να υπάρξει,ασχέτως εαν αφήνει χώρο το εύρος της καινοτομίας του νέου σε παλιές καταναλωτικές συνήθειες.Το κινητό τηλέφωνο κυριαρχεί,αλλά και το σταθερό κρατά το μερίδιο του εν είδει ελάσσονος αντιπολίτευσης.Οι υπολογιστές έχουν αντικαταστήσει τη χαρτούρα,αλλά ανταγωνίζονται στο θέμα της επικοινωνίας τα τηλέφωνα.
Η δεύτερη περίπτωση[αποδοκιμασία του παλιού προς χάρη κάτι νέου που υπόσχεται ακριβώς τις ίδιες δυνατότητες με το παλιό]απλά δεν υπάρχει στην αγορά:Ολοι ξέρουν ότι αυτή η περίπτωση αποτελεί προσφορά περισσοτέρων επιλογών για τη κάλυψη πανομοιότυπων αναγκών/προτιμήσεων κ.λ.π.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των κομμάτων εστιάζεται εκατέρωθεν στην εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος προς χάριν των πολιτών:Αυτή η στόχευση είναι κοινή,η διαφορά βρίσκεται στο πως αυτό θα επιτευχθεί,στο εαν η αντιπολίτευση ψέγει τη κυβέρνηση για τους δομικούς τρόπους που διαλέγει η κυβέρνηση προς εκπλήρωση βασικών στόχων,στο εαν διαφωνεί με τον τρόπο κι όχι τον στόχο,στο εαν διαφωνεί και στον στόχο,στο εαν είναι σκεπτικιστική για τρόπους που θα καταλήξουν σε διαφορετικές συνέπειες απο αυτές που είχαν στοχοθετηθεί βάσει στόχων κ.λ.π.Ολα αυτά επαφίονται στις προτιμήσεις και τις ανάγκες των''καταναλωτών-ψηφοφόρων''.Οπως όμως κι η αγορά,έτσι κι οι πολιτικές διακηρύξεις πολλές φορές δημιουργούν αυτές τις ανάγκες και τις προτιμήσεις,ρίχνοντας μια νέα ''προσφορά-πρόταση-όραμα''στο τραπέζι των επιλογών των ψηφοφόρων.Οχι βέβαια με την αυθαίρετη έννοια της κατευθυντήριας υποβολής της κοινωνίας προς μια τάση-πλασάρισμα,αλλά παίρνοντας σαν βάση του τι ζητάει η κοινωνία,τι τις έχει προσφερθεί προς ικανοποίηση της απο παρελθούσες πολιτικές,που είχαν στρεβλώσεις αυτές οι πολιτικές,που αποδείχτηκαν ξεπερασμένες ή σωστές,εαν οι σωστές επιδέχονται προεκτάσεις-τροποποιήσεις κ.λ.π.
Οπως στις επιχειρήσεις οι διευθύνοντες σύμβουλοι-''αφεντικά''απαγορεύεται να έχουν τη νοοτροπία του νίπτω τας χείρας,της ευθυνοφοβίας που φοβάται τις αποφάσεις και τους γόρδιους δεσμούς μη δίνοντας λύσεις,το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για τους αρχηγούς των κομμάτων:
Ο αρχηγός που επιδιώκει την εύνοια του μεγαλύτερου μέρους των ψηφοφόρων[και φυσικά των μελών του κόμματος του]αναζητεί τρόπους να κερδίσει την εύνοια τους[όπως ακριβώς η επιχείρηση κυνηγά τα μερίδια αγοράς].Οι ξεκάθαρες στοχεύσεις και επιδιώξεις των ηγητόρων ενός κόμματος,συνασπίζουν γύρω τους μέλη που ενστερνίζονται αυτά ακριβώς τα επιδιωκόμενα[μέλη-ανθρώπους που τα ενστερνιζόντουσαν απο ανέκαθεν αλλά δεν έβρισκαν τα συγκεκριμένα πλαίσια-σχήματα μέσα απο τα οποία θα τα πραγματώσουν,ή δεν είχαν βρει τους τρόπους για να τα εφαρμόσουν και να τα υπηρετήσουν,ή τίποτα απ'όλα αυτά γιατί μέσα τους το έδαφος ήταν ευεπίφορα ουδέτερο και''γονιμοποιήθηκε''απο το εξωτερικό περιβάλλον-τις προτάσεις που του παρουσίασαν και τον έθελξαν]και συναγωνιζόμενοι μεταξύ τους προς εξυπηρέτηση των επιδιωκόμενων,ανταγωνίζονται άλλα κόμματα που επιδιώκουν διαφορετικές στοχεύσεις.
Μια ηγεσία κόμματος που δεν προκρίνει λύσεις-προτάσεις,που κυβιστήζει,συσκοτίζει:Θέλοντας ν'αρέσει σε όλους δίχως να δυσαρεστεί κανέναν,φέρνει διαστρεβλωμένα την έννοια των μεριδίων αγοράς της ανταγωνιστικής οικονομίας στη πολιτική:Ναι μεν ο στόχος κάθε φιλόδοξης επιχείρησης είναι να βρεθεί εκτός συναγωνισμού αποκτώντας ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα ελκυστικότατα-ποιοτικά στα μάτια των καταναλωτών,όμως γνωρίζει καλά ότι ακόμη κι αν αυτά της τα πλεονεκτήματα κατακτήσουν τη συντριπτική πλειοψηφία της αγοράς,αυτή η νέα τάση θα γεννήσει αντίστοιχες φιλοδοξίες-πάνω στα ίδια πεδία καινούριων προτιμήσεων-και για εποφθαλμιούντες ανταγωνιστές.Δεν θα δυσαρεστήσει όμως μονάχα τους ανταγωνιστές της,αλλά και σημαντική μερίδα ίσως καταναλωτών,τους οποίους η εισβολή κάτι νέου στο πεδίο των παγιωμένων συνηθειών-επιλογών τους,τους ξινίζει,τους ξεβολεύει,τους νοσταλγεί γι'αυτό που για μεγάλη χρονική περίοδο της ζωής τους ικανοποιούσε τις ανάγκες τους κ.λ.π.[παίρνοντας υπόψιν ξανά το παράδειγμα με τα πουλοβεράκια των κατοικίδιων,μια χαρά όσοι καταναλωτές θέλουν να ντύνουν τα σκυλάκια τους,μπορούν να συνεχίσουν να το κάνουν διατηρώντας μια πρότερη τάση της αγοράς,έστω κι αν είναι πλέον πληροφορημένοι ότι τα ζώα προστατεύονται απο το κρύο με το τρίχωμα τους].
Οταν μια ηγεσία ενός κόμματος δεν ξέρει τι θέλει ή δεν ξέρει τον τρόπο να θέλει να ξέρει,βάζει σε λειτουργία ανταγωνιστικής κινητροδότησης αυτόν τον συσκοτισμένο γρίφο μέσα στο ίδιο της το σώμα και αναμεταξύ των μελών της:Αφού κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αρεστό στην ηγεσία,όλοι θέλουν ν'αρέσουν σε αυτήν,κι αυτό αυτόματα σημαίνει ότι ο καθένας τους θα το εκλαμβάνει διαφορετικά.Ο ανταγωνισμός έναντι των άλλων κομμάτων,μεταφέρεται μέσα στο ίδιο κόμμα,όχι βέβαια με την έννοια που έχει σε μια επιχείρηση η ευκαιρία ανέλιξης για τους εργαζόμενους της που υπηρετούν όμως ξεκάθαρους στόχους,αλλά μέσω ενός σχήματος που πιστώνει πρωτοβουλίες ανάληψης ευθύνης στα μέλη του,χωρίς τέτοια ανάληψη να τη πρεσβεύει πρωτίστως η προϊστάμενη ηγεσία.Η κατάληξη θα είναι η...ευθυνοφοβία:Οτι κι αν προταθεί,όταν δεν είναι επισυναπτόμενο με ξεκάθαρες στοχεύσεις,μπορεί ν'αρέσει ή όχι χωρίς όμως αυτές οι αποκρίσεις να έχουν αιτιολογημένα θεμέλια.Ενα δοκαράκι φτερό στο όπου φυσάει ο άνεμος αποτρέπει την ανάληψη ευθύνης εν ευθέτω χρόνω.
Μάρκετινγκ:Μόνο που απο μόνο του το σωστό μάρκετινγκ-που δίνει βάση στη προώθηση,στην εικόνα,στην υπερτόνιση των θετικών-και πιθανόν,εαν υπάρχουν,στην απόκρυψη των όποιων αρνητικών παρενεργειών της απόκτησης και χρήσης αυτού που πλασάρεται,δεν φτάνει.Το όποιο αυθύπαρκτο θετικό στοιχείο του πλασαρίσματος,πρέπει και στον πυρήνα της ιδιοσυστασίας του να περικλείει-κι όχι να περικαλύπτεται απλώς-απο ένα περιεχόμενο].
Η ανάδειξη κομματικών αρχηγών,ή κομμάτων που δεν δυσαρεστούν καμιά κοινωνική ομάδα,που τα πολιτικά τους προγράμματα διατυπώνονται προεκλογικά απο διαφημιστές κ.λ.π.,με κριτήριο τον άκριτο,ψυχολογικό εντυπωσιασμό απερίσκεπτων ψηφοφόρων,είναι σύμπτωμα τέλους της πολιτικής.
Υποκλέπτεται η ψήφος του πολίτη με τη μεθοδική πλύση εγκεφάλου του,με τα χρυσοπληρωμένα τεχνάσματα της εμπορικής διαφήμισης.
Η υπεροχή της εικόνας έναντι του περιεχομένου:Πως όμως ένας διαφημιστής όταν έχει να πλασάρει ένα πολιτικό που μιλά για εφαρμοσμένες πολιτικές απέναντι σε συγκεκριμένα θέματα,θα κάνει στην άκρη αυτό το προσόν,δίνοντας βάρος αποκλειστικά και μόνο στην εικόνα/εμφάνιση/''χτίσιμο του προφίλ''ενός υποψηφίου?Ισα-ίσα,εαν έχει το περιεχόμενο,η δουλειά του περιτυλίγματος είναι η εύκολη ουρά του γαϊδάρου.Ακριβώς όπως το καλό προϊόν δεν μπορεί να μην έχει τη περιποιημένη εικόνα,ακόμη κι αν είναι πράγματι ότι καλύτερο κυκλοφορεί:Η εικόνα παραπληρωματική του περιεχομένου,ποτέ απο μόνη της δεν θα πάει κάτι που δεν έχει περιεχόμενο μακριά,εκτός της περίπτωσης ύπαρξης κρίσιμης μάζας απερίσκεπτων καταναλωτών.Τα πάντα είναι''εμπόριο'',και χωρίς χρήματα υπάρχει παντού δούναι και λαβείν.Ποιός καθορίζει τις τάσεις στην αγορά?Μα φυσικά οι καταναλωτές-όταν το περιεχόμενο του''καρπουζιού''είναι μάπα[ενώ στην αντίθετη περίπτωση που το περιεχόμενο είναι ποιοτικό,επανακαλύπτει με πιο εύχρηστους-αποτελεσματικούς τρόπους ήδη υπάρχουσες ανάγκες κ.λ.π.,οι τάσεις της αγοράς καθορίζονται κυρίως απο την προσφορά προς τους καταναλωτές].
Π.χ. τα μάλλινα πουλοβεράκια στα τετράποδα μπορεί να δημιουργούν ένα όμορφο αισθητικό αποτέλεσμα φορεμένα πάνω στα κατοικίδια,αλλά όταν οι περισσότεροι αγοραστές τους αντιληφτούν-πληροφορηθούν ότι τα πουλοβεράκια καλύπτουν μόνο τη δική τους ανάγκη για πουσάρισμα του κατοικίδιου,κι όχι μια σύμφυτη ανάγκη του ίδιου του κατοικίδιου το οποίο δεν χρειάζεται πουλοβεράκι-καθότι το τρίχωμα του φυσικώς το προστατεύει απο το κρύο-τότε η τάση αγοραστικά θα κυμανθεί στις πραγματικές της διαστάσεις.Ούτε θα χρειαστεί να περιμένει μια τετραετία ώστε να πέσει η κυβέρνηση που πουλούσε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Αλληλοεπικαθορίζονται επίσης οι σχέσεις πωλητών-αγοραστών:Η προσφορά κάτι νέου και καινοτόμου,απορρίπτεται ή εγκρίνεται απο τους καταναλωτές,με βάση τι αντικαθιστά αυτό το νέο,πόσο φθαρμένο είναι το παλιό[το οποίο εαν δει ότι χάνει κοινό,είναι αναγκασμένο ή να ακολουθήσει,ή να βολευτεί σε πιο λίγα ή να σβύσει.Η'μπορεί να βασιστεί στην αποτυχία του καινούριου,που θα το καταστήσει δικαιωμένο στα μάτια του κοινού του,προσώρας,μέχρι να αμφισβητηθεί απο κάτι επόμενο-για το οποίο επόμενο όμως,συγχρονίζεται μαγειρεύοντας πριν πεινάσει,πλέον,καθότι έστω κι η αποτυχία του καινούριου του χτυπά ταρακουνητικά το καμπανάκι.
Μήπως-αντιθέτως,οι μη κανόνες ανταγωνιστικής ελεύθερης αγοράς,ευτελίζει τη πολιτική,κι όχι η''μαρκετίστικη''εμπορευματοποίηση της?Η διαχειριστική μεσοβέζικη νοοτροπία παράγει πανομοιότυπα υποκατάστατα,η ελεύθερη αγορά παράγει ''μετανομοιότυπα αντικατάστατα'',που προβάλλοντας το θετικό τους έναντι των ανταγωνιστών τους,κάνουν και έμμεση αρνητική διαφήμιση:Το εαν οι πολιτικοί λειτουργούν βάσει αθέμιτου ανταγωνισμού,τονίζοντας μόνο τα αρνητικά των αντιπάλων τους χωρίς να αντιπροτείνουν ουσιαστικά κάτι απέναντι τους εναλλακτικά,μόνο εμπορευματοποίηση της πολιτικής δεν είναι:Ο αθέμιτος ανταγωνισμός δεν επιτρέπεται-στα φανερά και δημόσια-στην ελεύθερη αγορά.
Η πραγματική αντίθεση,ίσως,της πολιτικής με την αγορά,εδράζεται στο εξής:Κοινωνικές συμμαχίες-καταναλωτές μπορούν ν'αποδοκιμάσουν νέες δυνάμεις προς χάρη του παλιού,δοκιμασμένου κι απόλυτα συγκρίσιμου στις συνέπειες του με τις συνέπειες του καινούριου[υπό τη προϋπόθεση βεβαίως ότι και το καινούριο έχει πάρει το χρόνο του].Οπως συμβαίνει-το ζούμε στην ελλάδα των μνημονίων-κι η αντίφαση του να αποδοκιμάζεται το παλιό,αλλά να επιβραβεύεται οποιοδήποτε''νέο''πλασάρει την εφαρμογή των συνταγών του παλιού.
Αγορά,στη πρώτη περίπτωση[αποδοκιμασία νέου]δεν μπορεί να υπάρξει,ασχέτως εαν αφήνει χώρο το εύρος της καινοτομίας του νέου σε παλιές καταναλωτικές συνήθειες.Το κινητό τηλέφωνο κυριαρχεί,αλλά και το σταθερό κρατά το μερίδιο του εν είδει ελάσσονος αντιπολίτευσης.Οι υπολογιστές έχουν αντικαταστήσει τη χαρτούρα,αλλά ανταγωνίζονται στο θέμα της επικοινωνίας τα τηλέφωνα.
Η δεύτερη περίπτωση[αποδοκιμασία του παλιού προς χάρη κάτι νέου που υπόσχεται ακριβώς τις ίδιες δυνατότητες με το παλιό]απλά δεν υπάρχει στην αγορά:Ολοι ξέρουν ότι αυτή η περίπτωση αποτελεί προσφορά περισσοτέρων επιλογών για τη κάλυψη πανομοιότυπων αναγκών/προτιμήσεων κ.λ.π.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ των κομμάτων εστιάζεται εκατέρωθεν στην εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος προς χάριν των πολιτών:Αυτή η στόχευση είναι κοινή,η διαφορά βρίσκεται στο πως αυτό θα επιτευχθεί,στο εαν η αντιπολίτευση ψέγει τη κυβέρνηση για τους δομικούς τρόπους που διαλέγει η κυβέρνηση προς εκπλήρωση βασικών στόχων,στο εαν διαφωνεί με τον τρόπο κι όχι τον στόχο,στο εαν διαφωνεί και στον στόχο,στο εαν είναι σκεπτικιστική για τρόπους που θα καταλήξουν σε διαφορετικές συνέπειες απο αυτές που είχαν στοχοθετηθεί βάσει στόχων κ.λ.π.Ολα αυτά επαφίονται στις προτιμήσεις και τις ανάγκες των''καταναλωτών-ψηφοφόρων''.Οπως όμως κι η αγορά,έτσι κι οι πολιτικές διακηρύξεις πολλές φορές δημιουργούν αυτές τις ανάγκες και τις προτιμήσεις,ρίχνοντας μια νέα ''προσφορά-πρόταση-όραμα''στο τραπέζι των επιλογών των ψηφοφόρων.Οχι βέβαια με την αυθαίρετη έννοια της κατευθυντήριας υποβολής της κοινωνίας προς μια τάση-πλασάρισμα,αλλά παίρνοντας σαν βάση του τι ζητάει η κοινωνία,τι τις έχει προσφερθεί προς ικανοποίηση της απο παρελθούσες πολιτικές,που είχαν στρεβλώσεις αυτές οι πολιτικές,που αποδείχτηκαν ξεπερασμένες ή σωστές,εαν οι σωστές επιδέχονται προεκτάσεις-τροποποιήσεις κ.λ.π.
Οπως στις επιχειρήσεις οι διευθύνοντες σύμβουλοι-''αφεντικά''απαγορεύεται να έχουν τη νοοτροπία του νίπτω τας χείρας,της ευθυνοφοβίας που φοβάται τις αποφάσεις και τους γόρδιους δεσμούς μη δίνοντας λύσεις,το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για τους αρχηγούς των κομμάτων:
Ο αρχηγός που επιδιώκει την εύνοια του μεγαλύτερου μέρους των ψηφοφόρων[και φυσικά των μελών του κόμματος του]αναζητεί τρόπους να κερδίσει την εύνοια τους[όπως ακριβώς η επιχείρηση κυνηγά τα μερίδια αγοράς].Οι ξεκάθαρες στοχεύσεις και επιδιώξεις των ηγητόρων ενός κόμματος,συνασπίζουν γύρω τους μέλη που ενστερνίζονται αυτά ακριβώς τα επιδιωκόμενα[μέλη-ανθρώπους που τα ενστερνιζόντουσαν απο ανέκαθεν αλλά δεν έβρισκαν τα συγκεκριμένα πλαίσια-σχήματα μέσα απο τα οποία θα τα πραγματώσουν,ή δεν είχαν βρει τους τρόπους για να τα εφαρμόσουν και να τα υπηρετήσουν,ή τίποτα απ'όλα αυτά γιατί μέσα τους το έδαφος ήταν ευεπίφορα ουδέτερο και''γονιμοποιήθηκε''απο το εξωτερικό περιβάλλον-τις προτάσεις που του παρουσίασαν και τον έθελξαν]και συναγωνιζόμενοι μεταξύ τους προς εξυπηρέτηση των επιδιωκόμενων,ανταγωνίζονται άλλα κόμματα που επιδιώκουν διαφορετικές στοχεύσεις.
Μια ηγεσία κόμματος που δεν προκρίνει λύσεις-προτάσεις,που κυβιστήζει,συσκοτίζει:Θέλοντας ν'αρέσει σε όλους δίχως να δυσαρεστεί κανέναν,φέρνει διαστρεβλωμένα την έννοια των μεριδίων αγοράς της ανταγωνιστικής οικονομίας στη πολιτική:Ναι μεν ο στόχος κάθε φιλόδοξης επιχείρησης είναι να βρεθεί εκτός συναγωνισμού αποκτώντας ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα ελκυστικότατα-ποιοτικά στα μάτια των καταναλωτών,όμως γνωρίζει καλά ότι ακόμη κι αν αυτά της τα πλεονεκτήματα κατακτήσουν τη συντριπτική πλειοψηφία της αγοράς,αυτή η νέα τάση θα γεννήσει αντίστοιχες φιλοδοξίες-πάνω στα ίδια πεδία καινούριων προτιμήσεων-και για εποφθαλμιούντες ανταγωνιστές.Δεν θα δυσαρεστήσει όμως μονάχα τους ανταγωνιστές της,αλλά και σημαντική μερίδα ίσως καταναλωτών,τους οποίους η εισβολή κάτι νέου στο πεδίο των παγιωμένων συνηθειών-επιλογών τους,τους ξινίζει,τους ξεβολεύει,τους νοσταλγεί γι'αυτό που για μεγάλη χρονική περίοδο της ζωής τους ικανοποιούσε τις ανάγκες τους κ.λ.π.[παίρνοντας υπόψιν ξανά το παράδειγμα με τα πουλοβεράκια των κατοικίδιων,μια χαρά όσοι καταναλωτές θέλουν να ντύνουν τα σκυλάκια τους,μπορούν να συνεχίσουν να το κάνουν διατηρώντας μια πρότερη τάση της αγοράς,έστω κι αν είναι πλέον πληροφορημένοι ότι τα ζώα προστατεύονται απο το κρύο με το τρίχωμα τους].
Οταν μια ηγεσία ενός κόμματος δεν ξέρει τι θέλει ή δεν ξέρει τον τρόπο να θέλει να ξέρει,βάζει σε λειτουργία ανταγωνιστικής κινητροδότησης αυτόν τον συσκοτισμένο γρίφο μέσα στο ίδιο της το σώμα και αναμεταξύ των μελών της:Αφού κανένας δεν ξέρει τι ακριβώς είναι αρεστό στην ηγεσία,όλοι θέλουν ν'αρέσουν σε αυτήν,κι αυτό αυτόματα σημαίνει ότι ο καθένας τους θα το εκλαμβάνει διαφορετικά.Ο ανταγωνισμός έναντι των άλλων κομμάτων,μεταφέρεται μέσα στο ίδιο κόμμα,όχι βέβαια με την έννοια που έχει σε μια επιχείρηση η ευκαιρία ανέλιξης για τους εργαζόμενους της που υπηρετούν όμως ξεκάθαρους στόχους,αλλά μέσω ενός σχήματος που πιστώνει πρωτοβουλίες ανάληψης ευθύνης στα μέλη του,χωρίς τέτοια ανάληψη να τη πρεσβεύει πρωτίστως η προϊστάμενη ηγεσία.Η κατάληξη θα είναι η...ευθυνοφοβία:Οτι κι αν προταθεί,όταν δεν είναι επισυναπτόμενο με ξεκάθαρες στοχεύσεις,μπορεί ν'αρέσει ή όχι χωρίς όμως αυτές οι αποκρίσεις να έχουν αιτιολογημένα θεμέλια.Ενα δοκαράκι φτερό στο όπου φυσάει ο άνεμος αποτρέπει την ανάληψη ευθύνης εν ευθέτω χρόνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου