Αριστοτέλης:μικροδαπάνες

Εαν γνωρίζουμε τους λόγους για τους οποίους φθείρονται τα πολιτεύματα,γνωρίζουμε και τους λόγους για τους οποίους διατηρούνται,γιατί τα αντίθετα γεννούν τα αντίθετα τους και η φθορά είναι το αντίθετο της διατήρησης.Ετσι λοιπόν,στα πολιτεύματα με το σωστό συνδυασμό στοιχείων,επιβάλλεται περισσότερο απ'οτιδήποτε άλλο να προσέχουν πως να μη γίνονται καθόλου παρανομίες ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ,γιατί η μικρή παρανομία εισχωρεί στα πολιτεύματα ΑΝΕΠΑΙΣΘΗΤΑ σαν τις μικρές δαπάνες που,όταν επαναλαμβάνονται συχνά,εξανεμίζουν τις περιουσίες.Η δαπάνη βέβαια θεωρείται ασήμαντη,αφού γίνεται τμηματικά.
Ετσι οι επαναλαμβανόμενες μικροδαπάνες οδηγούν σε λογικό σφάλμα,όμοιο με το σφάλμα του σοφίσματος:''Αν το καθένα μέρος είναι μικρό,τότε και το σύνολο είναι μικρό.Αυτό βέβαια είναι σωστό απο μια άποψη,απο μια άλλη όμως όχι,γιατί το όλο και το σύνολο δεν είναι κάτι μικρό,αλλά αποτελούνται απο μικρά μέρη.[Τρόποι προστασίας των πολιτευμάτων:Πολιτικά,βιβλίο 5].

Οι''μικροδαπάνες''-πελατειακές σχέσεις-προνόμια που απο τη στιγμή που δίνονται σε όσους πιέζουν με τη ψήφο τους θα πρέπει να δοθούν και σε όσους υπόλοιπους πιέσουν,ώστε να είναι''όλοι''ευχαριστημένοι[πράγμα που δεν είναι δυνατόν να συμβεί σε καμιά κοινωνία,καθώς πάντα σε κάθε κοινωνία θα υπάρχουν άνθρωποι που τις ''συμβασιοποιημένες οφειλές'' τους προς τη κοινωνία τις εξοφλούν αποκλειστικά και μόνο με τις δικές τους ικανότητες και τον μόχθο τους-κοινώς,δεν καταδέχονται να εκβιάζουν,λόγω αξιοπρέπειας,αυτά που μπορούν να κερδίσουν απο μόνοι τους].Γνωρίζοντας το αυτό οι πολιτικοί,σε ένα σύστημα κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας,που είναι το κατεξοχήν πολίτευμα συνδυασμού όλων των στοιχείων,θεωρούν ότι οι ψηφοθηρικά κατατμημένες παροχές σε όσους ομαδοποιημένα τις απαιτούν,στο σύνολο τους δεν θα επιφέρουν ζημιογόνες συνέπειες στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο που μαζί με τις πάντα φωνασκούντες διαμαρτυρόμενους αποτελεί το όλον.

Ομάδες ανθρώπων που δεν καταδεχονται προνόμια εις βάρος των συμπολιτών τους, δεν είναι μόνο αναγκαστικά όσες καταφέρνουν μόνο με ιδία μέσα να ευημερούν,αλλά και όσες δεν δύνανται περίπου αναγκαστικά λόγω πελατειασμού και κλειστών επαγγελμάτων.

Γι'αυτό το''ανεπαισθήτως'' των μικροδαπανών, γράφει κι ο Φ.Μπαστιά[Νόμος]:
 Οταν ο νόμος κι η ηθική είναι αντίθετοι μεταξύ τους,ο πολίτης εμπρός στη φριχτή επιλογή είτε να χάσει το ηθικό του αισθητήριο,είτε να χάσει το σεβασμό του για το νόμο.
...Ο νόμος μπορεί να πάρει έναν απο τους τρεις αυτούς δρόμους:Οι λίγοι αρπάζουν απ'τους πολλούς-Ολοι αρπάζουν απ'όλους-Κανένας δεν αρπάζει απο κανένα.
...Εαν το ειδικό προνόμιο της κυβερνητικής προστασίας απο κάθε ανταγωνισμό-ή μονοπώληση-δινόταν μόνο σε μια ομάδα,αυτή η πράξη έννομης αρπαγής θα ήταν τόσο εμφανής,ώστε δεν θα μπορούσε να κρατήσει πολύ.Αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε όλες τις προστατευμένες δραστηριότητες να συνδέονται με βάση μια κοινή ιδεολογία.Φτάνουν μέχρι το σημείο του να οργανώνονται έτσι,ώστε να φαίνεται ότι περιλαμβάνουν όλους τους εργαζόμενους.Ενστικτωδώς αντιλαμβάνονται ότι η έννομη αρπαγή αποκρύπτεται,όταν γενικεύεται.

Αλλά το θέμα με την ανεπαίσθητη πελατοκρατια κι ειδικά με τους λαϊκιστές πολιτικούς της μεταπολίτευσης,δεν είναι θέμα αυστηρά "οικονομικό ( ή όπως και με την ιερή αγελάδα των κρατικών δαπανών,η ζημιά σε χρήμα ''φαίνεται'' μετά την προκληθείσα καταστροφή].

Πάρτε παράδειγμα τις φωτιές, υπό το πρίσμα του εμπρησμού από αμέλεια κι όχι της οργανωμένης μαφίας των εμπρησμών για λογαριασμό των λόμπι της " κλιματικής κρίσης": Χρειάζεται τα μίντια κι οι πολιτικές " προστασίες "κάθε φορά που φυσάει παραπάνω,να εκδίδουν χάρτες επικινδυνότητας - η πελατειακή ατιμωρησία κάνει τον κάθε μαλακα που δεν... βλέπει το άστατο των συνθηκών,να κάνει τις εργασίες του με χρήση φωτιάς, μετά να συλληφθεί ( εάν συλληφθεί),να ταιστει δωρεάν για λίγο χρόνο σε κανά Κορυδαλλό και μετά να φτερουγίσει πάλι λεφτερος από βάσανα κι υποχρεώσεις σε εφορίες...