Ως πολιτική ορθότητα αναφέρεται η αποφυγή εκφράσεων ή ενεργειών που πιστεύεται ότι αποκλείουν,περιθωριοποιούν ή προσβάλλουν ομάδες ανθρώπων που μειονεκτούν κοινωνικά ή γίνονται διακρίσεις εις βάρος τους.[Λεξικό της Οξφόρδης]
Η πρώτη παρατήρηση που μπορεί να κάνει κανείς στον παραπάνω ορισμό είναι ότι εξισώνονται επικίνδυνα οι εκφράσεις με τις ενέργειες που πιστεύεται[δηλαδή θεωρούνται]ότι προσβάλλουν μια μειοψηφία.Κι ο πρώτος αντίλογος που θα έρθει απ'αυτούς που ορκίζονται στα ιερά και τα όσια της πολιτικής ορθότητας,είναι ότι κι ο ''βίαιος λόγος'' βία ψυχολογική ασκεί-εγώ πάντως ξέρω πολλούς που μιλούν με ''όμορφο τρόπο'' και σε χειρουργούν πάνω από τα ρούχα προτού προλάβουν να σε βγάλουν από αυτά:
Με μια πρώτη σκέψη,θα κατέτασσα σε αυτούς όσους κολακεύουν τους άλλους,μη αφήνοντας τους να διακρίνουν,εφόσον δεν μπορούν να το κάνουν από μόνοι τους,τα στραβά και τα ανάποδα τους.Δεν είναι κι αυτό μια διάκριση απ΄την ανάποδη;Εσύ είσαι ο ''δικός μας'' και τους δικούς μας δεν τους πειράζουμε[αλλά τους αφήνουμε να συνεχίσουν να μειονεκτούν].
Επιπροσθέτως,θα μπορούσε κάποιος βάσιμα να ισχυριστεί ότι η άσκηση φυσικής βίας έχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα σε όλους τους ανθρώπους που μειονεκτούν:Η μπουνιά στο πρόσωπο μπορεί να σε αφήσει δίχως δόντια ή με κάταγμα στο ζυγωματικό κ.ο.κ.
Αντιθέτως,ο ''βίαιος λόγος''[που φυσικά σε αυτόν δεν περιλαμβάνονται οι ανοίκειοι χαρακτηρισμοί και γενικώς τα λεγόμενα εις την λαϊκήν και μπινελίκια],γιατί πρέπει προκαταβολικά ν'αντιμετωπίζεται ως κάτι που θα επιφέρει συγκεκριμένες συνέπειες στον ψυχισμό δήθεν ομοιογενών μειοψηφικών ομάδων;Και μάλιστα γιατί ένας λόγος που ονομάζεται ''βίαιος'' θα πρέπει να περιλαμβάνει και τον λόγο που ασκεί κριτική π.χ. στα αποτελέσματα μιας εκστρατείας υπέρ της μιας ή της άλλης μειοψηφικής ομάδας που διεκδικεί για κάτι για τον εαυτό της;
Δεν είναι αυτό ένα νεύμα προς την οιαδήποτε μειοψηφία που επιζητά,ως ανταπόδοση για τα καταπιεστικά χρόνια που προηγήθηκαν[και για τα οποία η πλειοψηφία που δεν ήταν ενημερωμένη ή δεν έτυχε να έχει στο περιβάλλον της τέτοιου είδους άτομα ώστε να γνωρίζει από πρώτο χέρι,οπότε δεν φέρει βαρύνουσα ευθύνη],μια εφ'όρου ζωής ασυλία σε συσκευασία πακέτου με τα δικαιώματα ισοτιμίας που μόλις εξασφαλίζει;Η απέχθεια για την κριτική που αμπαλαρίζεται πίσω από την πολιτική ορθότητα,δεν έχει αντιστρέψει εν τη γενέσει της την ισότητα[για τον εαυτό της και μόνο] που επικαλούνταν;
Πάντως,η απάντηση που λέει ότι μια πλειοψηφία δεν μπορεί ν'αποφασίζει για τα δικαιώματα μιας μειοψηφίας,εν προκειμένω μοιάζει αστήριχτη:Τα νεοαποκτημένα ίσα δικαιώματα,ίσως και γιατί διαισθάνονται την ευθραστότητα που φέρει κάθε τι το νεοαποκτημένο,διεκδικούν μια περαιτέρω προνομιακή αξίωση:Να κατοχυρωθεί ως έγκλημα καθοσιώσεως η οποιαδήποτε έκφραση γνώμης που δεν γειτνιάζει με τις νόρμες τους-νομίζοντας ότι διά των απαγορεύσεων οι νόρμες τους χτίζουν ισχυρότερα θεμέλια.
'Η όπως το θέτει ο μεταφραστής Γ.Κουτσαντώνης σε ένα δοκιμιακό άρθρο του περί της αισθητικοποίησης του λόγου που απαιτεί η πολιτική ορθότητα:
Εάν τελικά η κοινωνία επιθυμεί ν'απωλέσει κάποιες λέξεις και εκφράσεις από τη ζώσα πραγματικότητα της γλώσσας,ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να της το απαγορεύσει ούτε και να το εμποδίσει,αν και έχει το δικαίωμα να προσπαθήσει.Και είναι επίσης άλλο ζήτημα εάν αυτό θα το αποφασίσει η ίδια η κοινωνία στους δικούς της χρόνους και με τους δικούς της τρόπους ή θα της επιβληθεί.
Όταν όμως για παράδειγμα φτάνουμε στο σημείο τα ανάπηρα άτομα ως άτομα με ειδικές ικανότητες,πράγμα που φυσικά δεν αληθεύει,το θέμα λαμβάνει άλλες διαστάσεις.Υπό αυτή την έννοια η αλήθεια,για αισθητικούς λόγους,σχετικοποιείται και παραλλάσσεται.
Αυτή η ανάγκη ορθότητας στην έκφραση αποδίδεται συχνά σε μια πολιτική ''προστασίας'' των συναισθημάτων κάποιων ομάδων ανθρώπων.Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να σκεφτούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ασφαλώς και γνωρίζουν την αλήθεια για την κατάσταση τους,αλλά και τα προβλήματα που συνδέονται με αυτή.Επομένως η κατανόηση των προβλημάτων τους από τους άλλους,είναι περισσότερη σημαντική για τους ίδιους,από τον τρόπο με τον οποίο οι άλλοι αναφέρονται σε αυτούς.
Σε κάθε περίπτωση το ιδανικό είναι ασφαλώς επιθυμητό,όμως είναι μάλλον λιγότερο σημαντική η επιλογή του στυλ προσφώνησης για έναν τυφλό,από το γεγονός ότι αυτός συγκρούεται με κάθε λογής εμπόδια τα οποία αφήνουν πολίτες στο προκαθορισμένο διάβα του.Πολίτες που,συχνά,στα λόγια,είναι ιδιαίτερα ένθερμοι οπαδοί της πολιτικής ορθότητας.
...Όμως δεν είναι μόνο η ωραιοποίηση της γλώσσας που προσπαθεί ν'αποκρύψει[πολύ συχνά το καταφέρνει] και να καμουφλάρει τις άσχημες και οδυνηρές καταστάσεις.Αυτή η τάση περιορισμού της έκφρασης και της αυτολογοκρισίας,οδηγεί τελικά στο να ασκείται βέτο στις δύσκολες πλην όμως σημαντικές πολιτικές συζητήσεις.
Στο σύγχρονο μεταμοντέρνο περιβάλλον το αμιγώς πολιτικό και δημοκρατικό πρόταγμα μένει ξανά πίσω σε αναμονή.Ετσι και στην Ελλάδα η πολιτική ορθότητα σταδιακά χάνει όλο και περισσότερο το μέτρο και γίνεται μια σκληρή ιδεολογία και ένα ισχυρό δόγμα,που όπως κάθε δόγμα είναι βαθιά αντιδημοκρατικό
http://www.respublica.gr/2017/02/column/political-correctness/
Η πρώτη παρατήρηση που μπορεί να κάνει κανείς στον παραπάνω ορισμό είναι ότι εξισώνονται επικίνδυνα οι εκφράσεις με τις ενέργειες που πιστεύεται[δηλαδή θεωρούνται]ότι προσβάλλουν μια μειοψηφία.Κι ο πρώτος αντίλογος που θα έρθει απ'αυτούς που ορκίζονται στα ιερά και τα όσια της πολιτικής ορθότητας,είναι ότι κι ο ''βίαιος λόγος'' βία ψυχολογική ασκεί-εγώ πάντως ξέρω πολλούς που μιλούν με ''όμορφο τρόπο'' και σε χειρουργούν πάνω από τα ρούχα προτού προλάβουν να σε βγάλουν από αυτά:
Με μια πρώτη σκέψη,θα κατέτασσα σε αυτούς όσους κολακεύουν τους άλλους,μη αφήνοντας τους να διακρίνουν,εφόσον δεν μπορούν να το κάνουν από μόνοι τους,τα στραβά και τα ανάποδα τους.Δεν είναι κι αυτό μια διάκριση απ΄την ανάποδη;Εσύ είσαι ο ''δικός μας'' και τους δικούς μας δεν τους πειράζουμε[αλλά τους αφήνουμε να συνεχίσουν να μειονεκτούν].
Επιπροσθέτως,θα μπορούσε κάποιος βάσιμα να ισχυριστεί ότι η άσκηση φυσικής βίας έχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα σε όλους τους ανθρώπους που μειονεκτούν:Η μπουνιά στο πρόσωπο μπορεί να σε αφήσει δίχως δόντια ή με κάταγμα στο ζυγωματικό κ.ο.κ.
Δεν είναι αυτό ένα νεύμα προς την οιαδήποτε μειοψηφία που επιζητά,ως ανταπόδοση για τα καταπιεστικά χρόνια που προηγήθηκαν[και για τα οποία η πλειοψηφία που δεν ήταν ενημερωμένη ή δεν έτυχε να έχει στο περιβάλλον της τέτοιου είδους άτομα ώστε να γνωρίζει από πρώτο χέρι,οπότε δεν φέρει βαρύνουσα ευθύνη],μια εφ'όρου ζωής ασυλία σε συσκευασία πακέτου με τα δικαιώματα ισοτιμίας που μόλις εξασφαλίζει;Η απέχθεια για την κριτική που αμπαλαρίζεται πίσω από την πολιτική ορθότητα,δεν έχει αντιστρέψει εν τη γενέσει της την ισότητα[για τον εαυτό της και μόνο] που επικαλούνταν;
Πάντως,η απάντηση που λέει ότι μια πλειοψηφία δεν μπορεί ν'αποφασίζει για τα δικαιώματα μιας μειοψηφίας,εν προκειμένω μοιάζει αστήριχτη:Τα νεοαποκτημένα ίσα δικαιώματα,ίσως και γιατί διαισθάνονται την ευθραστότητα που φέρει κάθε τι το νεοαποκτημένο,διεκδικούν μια περαιτέρω προνομιακή αξίωση:Να κατοχυρωθεί ως έγκλημα καθοσιώσεως η οποιαδήποτε έκφραση γνώμης που δεν γειτνιάζει με τις νόρμες τους-νομίζοντας ότι διά των απαγορεύσεων οι νόρμες τους χτίζουν ισχυρότερα θεμέλια.
'Η όπως το θέτει ο μεταφραστής Γ.Κουτσαντώνης σε ένα δοκιμιακό άρθρο του περί της αισθητικοποίησης του λόγου που απαιτεί η πολιτική ορθότητα:
Εάν τελικά η κοινωνία επιθυμεί ν'απωλέσει κάποιες λέξεις και εκφράσεις από τη ζώσα πραγματικότητα της γλώσσας,ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να της το απαγορεύσει ούτε και να το εμποδίσει,αν και έχει το δικαίωμα να προσπαθήσει.Και είναι επίσης άλλο ζήτημα εάν αυτό θα το αποφασίσει η ίδια η κοινωνία στους δικούς της χρόνους και με τους δικούς της τρόπους ή θα της επιβληθεί.
Όταν όμως για παράδειγμα φτάνουμε στο σημείο τα ανάπηρα άτομα ως άτομα με ειδικές ικανότητες,πράγμα που φυσικά δεν αληθεύει,το θέμα λαμβάνει άλλες διαστάσεις.Υπό αυτή την έννοια η αλήθεια,για αισθητικούς λόγους,σχετικοποιείται και παραλλάσσεται.
Αυτή η ανάγκη ορθότητας στην έκφραση αποδίδεται συχνά σε μια πολιτική ''προστασίας'' των συναισθημάτων κάποιων ομάδων ανθρώπων.Στο σημείο αυτό θα έπρεπε να σκεφτούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι ασφαλώς και γνωρίζουν την αλήθεια για την κατάσταση τους,αλλά και τα προβλήματα που συνδέονται με αυτή.Επομένως η κατανόηση των προβλημάτων τους από τους άλλους,είναι περισσότερη σημαντική για τους ίδιους,από τον τρόπο με τον οποίο οι άλλοι αναφέρονται σε αυτούς.
Σε κάθε περίπτωση το ιδανικό είναι ασφαλώς επιθυμητό,όμως είναι μάλλον λιγότερο σημαντική η επιλογή του στυλ προσφώνησης για έναν τυφλό,από το γεγονός ότι αυτός συγκρούεται με κάθε λογής εμπόδια τα οποία αφήνουν πολίτες στο προκαθορισμένο διάβα του.Πολίτες που,συχνά,στα λόγια,είναι ιδιαίτερα ένθερμοι οπαδοί της πολιτικής ορθότητας.
...Όμως δεν είναι μόνο η ωραιοποίηση της γλώσσας που προσπαθεί ν'αποκρύψει[πολύ συχνά το καταφέρνει] και να καμουφλάρει τις άσχημες και οδυνηρές καταστάσεις.Αυτή η τάση περιορισμού της έκφρασης και της αυτολογοκρισίας,οδηγεί τελικά στο να ασκείται βέτο στις δύσκολες πλην όμως σημαντικές πολιτικές συζητήσεις.
Στο σύγχρονο μεταμοντέρνο περιβάλλον το αμιγώς πολιτικό και δημοκρατικό πρόταγμα μένει ξανά πίσω σε αναμονή.Ετσι και στην Ελλάδα η πολιτική ορθότητα σταδιακά χάνει όλο και περισσότερο το μέτρο και γίνεται μια σκληρή ιδεολογία και ένα ισχυρό δόγμα,που όπως κάθε δόγμα είναι βαθιά αντιδημοκρατικό
http://www.respublica.gr/2017/02/column/political-correctness/
Κι αφού δεν αισθάνεται και πολύ καλά με την κριτική η ανασφαλής πολιτική ορθότητα κι οι καταστατικοί καταγγέλοντες συνοδοιπόροι της,χρειάζεται το χτίσιμο ποικιλώνυμων κατασταλτικών μηχανισμών αστυνόμευσης της σκέψης,πριν αυτή γίνει ''πράξη'',εννοείται-και γι'αυτή της τη συμπόρευση είναι ευγνώμων η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων:http://www.respublica.gr/2017/03/column/political-correct-leftish-ideology/
Ολοένα και διογκώνονται οι επιτροπές διαφάνειας,η κρατική νομοθεσία,οι μη κυβερνητικές οργανώσεις,οι ψευτο-δεοντολογικοί κώδικες ομιλίας και γραφής από admnistrators σε ιστοσελίδες,οι νομικοί σύμβουλοι,η σίγαση επιθετικών λέξεων σε τραγούδια,τα safe spaces,οι ομάδες πίεσης,τα βιωματικά σεμινάρια,τα ακαδημαϊκά ελεγκτικά όργανα για την εγκυρότητα μιας έρευνας,οι ομάδες καταγραφής περιστατικών και μια σειρά ακόμα από θεσμούς κηδεμόνευσης της πρέπουσας συμπεριφοράς.
Σ'αυτόν τον μεταμοντέρνο αχταρμά όπου όλα είναι σεξισμός,ρατσισμός και φασισμός και όπου το μόνο που μας χρειάζεται είναι οι έννοιες του σεξισμού,του ρατσισμού και του φασισμού για να δώσουμε ένα νόημα στον κόσμο,τελικά,στον βαθμό που οι λέξεις έχουν χάσει κάθε ιδαιτερότητα να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα,κερδισμένη βγαίνει μόνο η μη συναινετική επιτρεπτικότητα:ακριβώς επειδή όλες οι πράξεις ερμηνεύονται με τον ίδιο τρόπο,δεν τίθεται λόγος να τις ιεραρχήσουμε ηθικά και να αξιολογήσουμε κάποιες θετικά έναντι άλλων.
Κι αν ο γράφων αυτά Ν.Γκίμπης μοιάζει υπερβολικός στις διαπιστώσεις του,πάντα πρέπει να έχουμε υπόψιν πως αυτός που ανάμεσα σε πολλούς υπνοβάτες αντιδρά,επιβάλλεται να υπερβάλλει,ειδικά όταν σύμφωνα με την οπτική του διακρίνει παντού μεγάλα στρώματα απάθειας που χρήζουν μιας εξημμένης ρητορείας ώστε να ευερεθιστούν.Ούτως ή άλλως φροντίζει ο ίδιος να μας καθησυχάσει επί του εύρους της υπερβολής του,εκεί που γράφει ότι με την απαγόρευση οποιασδήποτε συζήτησης ενδέχεται να προκαλέσει δυσφορία προκύπτει μια ατμόσφαιρα ψυχολογισμού η οποία,αν και ομολογουμένως απέχει αρκετά απ'το να εδραιώσει τη βασιλεία του ριζικού κακού,καταφέρνει να μας υπνωτίσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταστήσει αόρατα όλα εκείνα τα σημάδια που κρούουν των κώδωνα του κινδύνου].
Ολοένα και διογκώνονται οι επιτροπές διαφάνειας,η κρατική νομοθεσία,οι μη κυβερνητικές οργανώσεις,οι ψευτο-δεοντολογικοί κώδικες ομιλίας και γραφής από admnistrators σε ιστοσελίδες,οι νομικοί σύμβουλοι,η σίγαση επιθετικών λέξεων σε τραγούδια,τα safe spaces,οι ομάδες πίεσης,τα βιωματικά σεμινάρια,τα ακαδημαϊκά ελεγκτικά όργανα για την εγκυρότητα μιας έρευνας,οι ομάδες καταγραφής περιστατικών και μια σειρά ακόμα από θεσμούς κηδεμόνευσης της πρέπουσας συμπεριφοράς.
Η κατάσταση δείχνει να πηγαίνει πολύ πιο μακριά από την πρόληψη και αντιμετώπιση ρατσιστικών ή σεξιστικών περιστατικών.Στη σημερινή τροπή των πραγμάτων,η κουλτούρα του political correct λειτουργεί σαν ηθικό πλυντήριο της κοινωνικής αδικίας και σαν συνεργείο εξευγενισμού της εκμετάλλευσης,θυμίζοντας το βικτωριανό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης όπου η πιο σκληρή και αποτρόπαιη καταπίεση θεμελιώνεται πάνω σε μια υποκριτική ευγένεια αριστοκρατικού καθωσπρεπισμού.
...αναβιώνει εκ νέου μια ''πολιτισμένη'' προσομοίωση της εποχής του Τρόμου,εκεί που όλοι είμαστε δυνάμει κατηγορούμενοι,αν όχι και a priori ένοχοι.Πλέον,κι αυτό είναι το ανησυχητικό,έχουμε φτάσει στο σημείο όπου το τεκμήριο της αθωότητας υπονομεύεται και η γενίκευση του κατηγορητηρίου που αποδίδεται εις το όνομα της ορθότητας αντανακλά όχι τον κόσμο των πράξεων,αλλά των αφηρημένων ιδεών.Τα άτομα δεν κρίνονται τόσο για τις πράξεις τους όσο για τον ασυνείδητο καθρέπτη που εκπροσωπούν επί της γης.
Μας ενδιαφέρει κατά πολύ περισσότερο η δικαίωση ενός ιδεολογικού αγώνα που επιβάλλεται από τον άτεγκτο χαρακτήρα του κρατικού λεβιάθαν παρά το ίδιο το ενδεχόμενο ενοχής ή αθωότητας ενός συγκεκριμένου προσώπου.
Φαίνεται πως τόσες δεκαετίες εκπαίδευσης στον επικοινωνιακό πόλεμο και τον βομβαρδισμό βίαιων εικόνων από τα media να μας έχει εξοικειώσει σε τέτοιο βαθμό με την κτηνωδία,ώστε το αποτρόπαιο μιας πράξης να μη μας συγκινεί τόσο όσο μια ομολογία ψυχο-ιδεολογικών κινήτρων προκειμένου αυτή να στατιστικοποιηθεί και να αποτελέσει το εμπειρικό υπόστρωμα μιας νέας μικρο-θεωρίας ''φοβισμού''.
Ομοφοβία,ξενοφοβία,τρανσοφοβία,χοντροφοβία,τεχνοφοβία:μια κοινωνία σε μόνιμη κατάσταση λιβιδινικής ενδοσκόπησης,μια κοινωνία που παραγκωνίζει και καταστέλλει όλες τις ανησυχίες με το πρόσχημα αποφυγής συναισθηματικών επιπλοκών.
...Ο διευθυντικός στρατός των υπερευαισθητοποιημένων,ακριβώς επειδή δεν κατέχει ουδεμία κυριαρχία πάνω στη συναισθηματική του κατάσταση,προτιμά να ελέγχει τη συμπεριφορά των άλλων ώστε να αποφύγει την ψυχική αναστάτωση που μπορεί να φέρει ο αυθορμητισμός μιας προσωπικής σκέψης.Για την καταπολέμηση μιας τέτοιας εξέλιξης είναι αναγκαία η μεταγλώττιση της ομιλίας,αφενός ο υγειονομικό έλεγχος της γλώσσας που μπορεί να φτάσει τελικά μέχρι την απαγόρευση λέξεων που μπορεί να έχουν έμφυλη,εθνική,πολιτική,σεξουαλική και συναισθηματική φόρτιση και αφετέρου ένα ξεχείλωμα των εννοιών μέχρι να χάσουν οποιοδήποτε σφρίγος και δυνατότητα να αποδώσουν την εξωτερική πραγματικότητα.Μας ενδιαφέρει κατά πολύ περισσότερο η δικαίωση ενός ιδεολογικού αγώνα που επιβάλλεται από τον άτεγκτο χαρακτήρα του κρατικού λεβιάθαν παρά το ίδιο το ενδεχόμενο ενοχής ή αθωότητας ενός συγκεκριμένου προσώπου.
Φαίνεται πως τόσες δεκαετίες εκπαίδευσης στον επικοινωνιακό πόλεμο και τον βομβαρδισμό βίαιων εικόνων από τα media να μας έχει εξοικειώσει σε τέτοιο βαθμό με την κτηνωδία,ώστε το αποτρόπαιο μιας πράξης να μη μας συγκινεί τόσο όσο μια ομολογία ψυχο-ιδεολογικών κινήτρων προκειμένου αυτή να στατιστικοποιηθεί και να αποτελέσει το εμπειρικό υπόστρωμα μιας νέας μικρο-θεωρίας ''φοβισμού''.
Ομοφοβία,ξενοφοβία,τρανσοφοβία,χοντροφοβία,τεχνοφοβία:μια κοινωνία σε μόνιμη κατάσταση λιβιδινικής ενδοσκόπησης,μια κοινωνία που παραγκωνίζει και καταστέλλει όλες τις ανησυχίες με το πρόσχημα αποφυγής συναισθηματικών επιπλοκών.
Σ'αυτόν τον μεταμοντέρνο αχταρμά όπου όλα είναι σεξισμός,ρατσισμός και φασισμός και όπου το μόνο που μας χρειάζεται είναι οι έννοιες του σεξισμού,του ρατσισμού και του φασισμού για να δώσουμε ένα νόημα στον κόσμο,τελικά,στον βαθμό που οι λέξεις έχουν χάσει κάθε ιδαιτερότητα να ερμηνεύσουν τα φαινόμενα,κερδισμένη βγαίνει μόνο η μη συναινετική επιτρεπτικότητα:ακριβώς επειδή όλες οι πράξεις ερμηνεύονται με τον ίδιο τρόπο,δεν τίθεται λόγος να τις ιεραρχήσουμε ηθικά και να αξιολογήσουμε κάποιες θετικά έναντι άλλων.
Κι αν ο γράφων αυτά Ν.Γκίμπης μοιάζει υπερβολικός στις διαπιστώσεις του,πάντα πρέπει να έχουμε υπόψιν πως αυτός που ανάμεσα σε πολλούς υπνοβάτες αντιδρά,επιβάλλεται να υπερβάλλει,ειδικά όταν σύμφωνα με την οπτική του διακρίνει παντού μεγάλα στρώματα απάθειας που χρήζουν μιας εξημμένης ρητορείας ώστε να ευερεθιστούν.Ούτως ή άλλως φροντίζει ο ίδιος να μας καθησυχάσει επί του εύρους της υπερβολής του,εκεί που γράφει ότι με την απαγόρευση οποιασδήποτε συζήτησης ενδέχεται να προκαλέσει δυσφορία προκύπτει μια ατμόσφαιρα ψυχολογισμού η οποία,αν και ομολογουμένως απέχει αρκετά απ'το να εδραιώσει τη βασιλεία του ριζικού κακού,καταφέρνει να μας υπνωτίσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταστήσει αόρατα όλα εκείνα τα σημάδια που κρούουν των κώδωνα του κινδύνου].
Όπως ο Γκίμπης μπορεί να εκνευρίζει και πολλούς φιλελεύθερους που δεν είναι αριστεριστές,καθότι σε πολλά σημεία τονίζει τον διαβρωτικό ρόλο που παίζει η πολιτική ορθότητα κι ο ''υπερσυλλογικός δικαιωματισμός'' που διεκδικεί προς χάριν των ποικιλώνυμων μειοψηφικών ομάδων,κοιμίζοντας έτσι το συσταλμένο κύμα της...ταξικής πάλης-κι όμως:Ακόμη κι ένας ''κομμουνιστής'' μπορεί να διακρίνει την αληθινή αξία της έννοιας του ατομικισμού και τις εγγενείς αντινομίες της φιλελεύθερης εξουσιαστικής ελίτ.
Εάν βλέπει αυτές τις αντινομίες ως την απόλυτη απόδειξη του ξεπερασμένου φιλελευθερισμού,είναι ίσως γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι η ίδια η έννοια της ελευθερίας εγκιβωτίζει εντός της αυτήν την απροσδιοριστία της ετερογονίας των σκοπών και των προθέσεων.
Κι αν κάποιος άλλος αναγνώστης επικρίνει ως αντιφιλελεύθερη την στόχευση των στοχασμών του,είναι μάλλον γιατί δεν αντιλαμβάνεται πως η άνευ όρων αποδοχή του καπιταλιστικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων επίσης δεν μοιάζει φιλελεύθερη-ακόμη κι αν τίποτα καλύτερο δεν έχει βρεθεί[ακόμη και μετά την εφαρμογή του στους σοσιαλιστικούς ''παραδείσους''] σε ετούτο τον πλανήτη.
Εχει λοιπόν το καθαρό βλέμμα ο Γκίμπης για να κατηγορήσει την πολιτική ορθότητα για τους ίδιους λόγους που θα έπρεπε να την κατηγορεί κι ένας ''αληθινά φιλελεύθερος''-για την διαστροφή της υποτιθέμενης πρωτεύουσας σημασίας του ατόμου που διαλαλεί:
Αντιφασισμός,αντισεξισμός,αντιρατσισμός:εδώ,όταν δεν μιλούμε για μια άμεση επιβολή του νόμου την ώρα που η έξις της δημόσιας αρετής και το εθιμικό δίκαιο καταρρέουν,τότε πρόκειται απλώς για τις ελάχιστες διαφορές στα σημεία,τις λεπτές νότες που τελικά θα καταφέρουν μέσα σε ένα σύμπαν ομοιομορφοποίησης να μας κάνουν ξεχωριστούς απ'τους άλλους.Απ'την οικουμενικότητα του ανθρώπινου όντος,το φαντασιακό του homo universalis,μετακινούμαστε προς τη μοναδικότητα του ατόμου,σε όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που θα το καταστήσουν διαφορετικό απ'τους άλλους ώστε να γίνει ορατό μέσα στον χυλό της μάζας.
Παράδοξο κι όμως αληθινό είναι ότι αυτή η μέθοδος εξάπλωσης της ''διαφορετικότητας'' ως αξίας μοιάζει με ασφυκτικός κλοιός ομογενοποίησης κάθε πραγματικά προσωπικού στοιχείου ώστε τελικά οι μόνοι που θα μπορούσαν ν'αναγνωριστούν ως διαφορετικοί να είναι όσοι αρνούνται τη διαφορετικότητα.
Κι αν κάποιος άλλος αναγνώστης επικρίνει ως αντιφιλελεύθερη την στόχευση των στοχασμών του,είναι μάλλον γιατί δεν αντιλαμβάνεται πως η άνευ όρων αποδοχή του καπιταλιστικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων επίσης δεν μοιάζει φιλελεύθερη-ακόμη κι αν τίποτα καλύτερο δεν έχει βρεθεί[ακόμη και μετά την εφαρμογή του στους σοσιαλιστικούς ''παραδείσους''] σε ετούτο τον πλανήτη.
Εχει λοιπόν το καθαρό βλέμμα ο Γκίμπης για να κατηγορήσει την πολιτική ορθότητα για τους ίδιους λόγους που θα έπρεπε να την κατηγορεί κι ένας ''αληθινά φιλελεύθερος''-για την διαστροφή της υποτιθέμενης πρωτεύουσας σημασίας του ατόμου που διαλαλεί:
Αντιφασισμός,αντισεξισμός,αντιρατσισμός:εδώ,όταν δεν μιλούμε για μια άμεση επιβολή του νόμου την ώρα που η έξις της δημόσιας αρετής και το εθιμικό δίκαιο καταρρέουν,τότε πρόκειται απλώς για τις ελάχιστες διαφορές στα σημεία,τις λεπτές νότες που τελικά θα καταφέρουν μέσα σε ένα σύμπαν ομοιομορφοποίησης να μας κάνουν ξεχωριστούς απ'τους άλλους.Απ'την οικουμενικότητα του ανθρώπινου όντος,το φαντασιακό του homo universalis,μετακινούμαστε προς τη μοναδικότητα του ατόμου,σε όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που θα το καταστήσουν διαφορετικό απ'τους άλλους ώστε να γίνει ορατό μέσα στον χυλό της μάζας.
Παράδοξο κι όμως αληθινό είναι ότι αυτή η μέθοδος εξάπλωσης της ''διαφορετικότητας'' ως αξίας μοιάζει με ασφυκτικός κλοιός ομογενοποίησης κάθε πραγματικά προσωπικού στοιχείου ώστε τελικά οι μόνοι που θα μπορούσαν ν'αναγνωριστούν ως διαφορετικοί να είναι όσοι αρνούνται τη διαφορετικότητα.
Το ότι αυτός ο επαγγελματισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χρεώνεται στην κακιά αγορά γιατί δήθεν τον χρειάζεται για την περαιτέρω ιμπεριαλιστική εξάπλωση της,ας προσπεραστεί,αφού ούτε ο ίδιος δεν εξηγεί γιατί το χρειάζεται αυτό και πως ένας μη ετεροφυλόφιλος σεξουαλικά που αποκτά δικαίωμα να γράφει στη ταυτότητα του ότι είναι αγνώστου/ουδετέρου φύλου,ενισχύει τον καπιταλισμό,ή πως κατοχυρώνοντας λίγο λίγο το δικαίωμα εργασίας σε τομείς της οικονομίας που πριν δεν ήταν αποδεκτός,τονώνει τις δυνατότητες της αγοράς-λες κι η αγορά για να κάνει τη δουλειά της δεν θα έβρισκε κανέναν άλλον,ή λες και πριν απελευθερωθεί και βγει στους δρόμους να διεκδικήσει τα δικαιώματα του,κατανάλωνε και παρήγαγε λιγότερα η αγορά για τους υπόλοιπους συναθρώπους του.
Δεν θα ήταν άκαιρο λοιπόν να υποθέσουμε ότι η επένδυση που επιδεικνύει ο σύγχρονος-μεταμοντέρνος ατομικίστικος[ψευτοατομικίστικος,αφού μιλάμε για ομογενοποίηση…]και μηδενιστικός[γιατί,αντιθέτως,τα προσωπικά στοιχεία του ατόμου μέσα στις νεφελώδεις ''συλλογικότητες'' εξαερώνονται...],παρά τις όποιες διακηρύξεις του-αναρχισμός στη διαδικασία της αποδόμησης των ταυτοτήτων τον καθιστά αυτομάτως λαγωνικό του φιλελευθερισμού.
...Το σκέπτεσθαι θα σκανάρεται για να εξακριβωθεί η ασηπτική ουδετερότητα του.Καθείς θα πρέπει να προσέχει τι λέει.Ει δυνατόν θα αυτολογοκρίνεται.
Τα ενδεικτικά παραδείγματα που ακολουθούν είναι από την επικαιρότητα μόλις δύο εβδομάδων-σημάδι ίσως κι αυτό ότι τα πράγματα, έχουν πάρει μια εκθετικά αυξάνουσα τροπή:
Δεν θα ήταν άκαιρο λοιπόν να υποθέσουμε ότι η επένδυση που επιδεικνύει ο σύγχρονος-μεταμοντέρνος ατομικίστικος[ψευτοατομικίστικος,αφού μιλάμε για ομογενοποίηση…]και μηδενιστικός[γιατί,αντιθέτως,τα προσωπικά στοιχεία του ατόμου μέσα στις νεφελώδεις ''συλλογικότητες'' εξαερώνονται...],παρά τις όποιες διακηρύξεις του-αναρχισμός στη διαδικασία της αποδόμησης των ταυτοτήτων τον καθιστά αυτομάτως λαγωνικό του φιλελευθερισμού.
...Το σκέπτεσθαι θα σκανάρεται για να εξακριβωθεί η ασηπτική ουδετερότητα του.Καθείς θα πρέπει να προσέχει τι λέει.Ει δυνατόν θα αυτολογοκρίνεται.
Τα ενδεικτικά παραδείγματα που ακολουθούν είναι από την επικαιρότητα μόλις δύο εβδομάδων-σημάδι ίσως κι αυτό ότι τα πράγματα, έχουν πάρει μια εκθετικά αυξάνουσα τροπή:
- Επιτέλους-και πολύ άργησε-να καταγγελθεί ως βιαστής κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο.Τι του έλειπε τόσο καιρό;Επιτυχημένος είναι,γνωστός γυναικάς είναι[προσέχτε τι είδους λέξεις πρέπει να χρησιμοποιούνται στον 21ο αιώνα:Οχι π.χ. καρδιοκατακτητής,καθότι αυτός που κατακτά εν προκειμένω θα ήταν ο αρσενικός Ρονάλντο,οπότε οι σύγχρονες υπερφεμινίστριες θα λυσσάξουν,αλλά γυναικάς-η χρήση της λέξης...μουνόδουλος,δηλαδή δούλος του αποτέτοιου της γυναίκας δεν γνωρίζω εάν επιτρέπεται στο λεξιλόγιο των καιρών μας,όπως και εάν κολακεύει αρκετά το γυναικείο φύλλο και ταπεινώνει,αντιστοίχως,το αντρικό φύλλο],και πάνω απ'όλα φραγκάτος κι ότι πρέπει για άρμεγμα.
Παρουσιάστηκαν,μάλιστα,και φωτογραφίες του Κριστιάνο από βραδινή έξοδο του με το κακόμοιρο θύμα,κι όπως...αποφάνθηκε προδικαστικώς το δελτίο ειδήσεων εις το οποίο έτυχε να παρακολουθήσω την συγκλονιστικά απρόβλεπτη αυτή είδηση,αυτές οι φωτό αποδεικνύουν ότι ο Ρονάλντο γνώριζε την καταγγέλουσα-κι όχι ότι το σεξ ήταν συναινετικό,όπως ισχυρίστηκε απ΄την αρχή ο ίδιος... - Ισχύς εν τη ενώσει-γιατί θαρρώ ότι οι πρώτοι που ξεστομίσανε αυτό το τσιτάτο ήταν συνδικαλιστές;Οι ''γυναίκες'' ενώνουν τις φωνές τους κατά του συντηρητικού δικαστή[κι αυτές οι προοδευτικές:Κάτι σε σκοτάδι εναντίον φωτός ένα πράγμα]που πρότεινε ο Τραμπ,που κατηγορείται ότι πριν...30 χρόνια,βίασε σε ένα εφηβικο πάρτυ την καταγγέλουσα.
Ενας οργανισμός που,δήθεν,προστατεύει τις γυναίκες,καλεί τον δικαστή Καβάνο να αποσύρει την υποψηφιότητα του για διορισμό στο ανώτατο αμερικανικό δικαστήριο γιατί έτσι...αποφασίσαν αυτές που ανήκουν σε έναν οργανισμό που...προστατεύει τα γυναικεία θύματα βιασμού,μη διαχωρίζοντας το γραφικό και το γελοίο από το αρκούντως σοβαρό,τα λαϊκά δικαστήρια από τα επίσημα δικαστήρια κ.ο.κ.
https://www.athensvoice.gr/world/480712_gynaikes-enonoyn-tis-fones-toys-kata-toy-syntiritikoy-dikasti-mpret-kavano - Την ίδια στιγμή που οι νιου γιορκ τάιμς με το όνομα,έχουν πάρει εργολαβία το να...ξαναβγάλουν τον Τραμπ πρόεδρο,ή,όπως νομίζουν οι ίδιοι,να του κάνουν αντιπολίτευση,υπερασπίζονται την καταγγέλουσα γιατί λέει ήταν πιο σταθερή και αξιόπιστη στη κατάθεση που έδωσε ενώπιον της επιτροπής δικαιοσύνης της Γερουσίας.
Η περιγραφή της σκηνής ήταν λεπτομερειακή στη δραματικότητα της,μας πληροφορούν οι τάιμς-η καταγγέλουσα θα μπορούσε να σκηνοθετήσει σενάριο και να το παίξει κιόλας στο Χόλυγουντ,θα πρόσθετα εγώ,αντιμέτωπος με ένα τόσο...δεμένο κατηγορητήριο.
Ο δικαστής Καβάνο,αντιθέτως,ξόδεψε μισή ώρα στην κατάθεση του για να εκφράζει την οργή του κατά των Δημοκρατικών της Γερουσίας,υποστηρίζοντας[άκουσον άκουσον,όταν είναι γνωστόν πόσο...αδέκαστοι είναι όλοι αυτοί οι ακτιβιστές κι οι ακτιβίστριες κι οι δημοσιογράφοι με τις αξιολογικές κρίσεις τους που τους ενθαρρύνουν αγεληδόν να καταγγέλουν]ότι κατέστρεψαν το όνομα του,την καριέρα του και την οικογένεια του.
Η οργή του Καβάνο θα μπορούσε να ερμηνευθεί,αξιολογούν οι τάιμς με το όνομα,ως φυσιολογική αντίδραση ενός ανθρώπου που πιστεύει ακράδαντα στην αθωότητα του απέναντι στις αλλόκοτες κατηγορίες που εκτοξεύθηκαν εναντίον του.Ταυτόχρονα όμως πρόδιδε την ασταθή ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου που προσπαθούσε να πείσει το έθνος για τα προσόντα του ως δικαστή.
Μετάφραση:η δουλίτσα έγινε,το όνομα Καβάνο λερώθηκε,κι άσε τους υπόλοιπους ν'αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν κάποιος όταν βρίσκεται από τη μεριά την όχθης του κατηγορούμενου και με τα αρνητικά φώτα της δημοσιότητας πάνω του λόγω του ευνοϊκού,υπέρ των γυναικών,κύματος που έχει σηκωθεί από το κίνημα metoo[που φυσικά και αυτό όλα τα έσφαζε και όλα τα μαχαίρωνε,μέχρι να τραβηχτεί λίγο στην άκρη λόγω του ότι ξεφτιλίστηκε η ηγέτιδα του που κατηγορήθηκε για...βιασμό αρσενικού ανηλίκου],να μην βγάλει ''αστάθεια'' στην ιδιοσυγκρασία του λόγω της ανασφάλειας που προκαλείτε στον ψυχισμό του από τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων-δυνάμεων που λειτουργούν εν είδει λαϊκών δικαστηρίων αναλόγων των επικαιροποιημένων διαθέσεων του ρεύματος και της πλειοψηφίας - Ένα ρεύμα ευνοϊκό που παριστάνει[ή,ακόμη χειρότερα για τη δημοσιογραφία,δεν το αντιλαμβάνεται μέσα στον υπερφεμινιστικό οίστρο της]ότι δεν καταλαβαίνει τους ασύμμετρους συσχετισμούς των δυνάμεων:Η γυναίκα που βγαίνει και καταγγέλει είναι...ηρωίδα γιατί ξέρει πως θα διαπομπευθεί από το φοξ το νιουζ,το οποίο καλό θα ήταν να μην υπάρχει και να υπάρχουν μόνο οι νιου γιορκ οι τάιμς,αρθρογραφεί μια Ελληνίδα δημοσιογράφος για κάποιους άλλους συναδέλφους της στο εξωτερικό.
Η ειρωνεία είναι ότι,ενώ η κυρία Κουναλάκη,δεν διστάζει να κατακεραυνώσει ένα μέρος των συναδέλφων της[εν προκειμένω το τηλεοπτικό φοξ νιουζ]για το ότι δεν κάνουν καλά,αλλά γελοία,τη δουλειά που ασκεί κι η ίδια,αρνείται γαϊδουρινά να ενδοσκοπήσει με τον ίδιο τρόπο και στα του επιδημιακου κινήματος που βλέπει παντού φαλλοκρατικούς βιαστές-δεν βλέπει πουθενά γελοίες καταγγελίες και μόνο αρπάζεται με όσους εμφανίζονται δικαιολογημένα καχύποπτοι και θεωρούν ότι ήδη το πράγμα έχει αρχίσει,εκτρεπόμενο,να εκφυλίζεται
http://www.kathimerini.gr/986907/opinion/epikairothta/politikh/en-anamonh-ths-prwths - Το cern ''ανέστειλε'' [μέσα σε εισαγωγικά στο ρεπορτάζ της lifo το ανέστειλε-τη κατάληξη του όλοι την φανταζόμαστε]την συμεργασία του με έναν Ιταλό επιστήμονα που έκανε σεξιστικά σχόλια καθώς υποστήριξε ότι η φυσική είναι θέμα των ανδρών και κατηγόρησε τις γυναίκες ότι καταλαμβάνουν όλο και περισσότερες θέσεις χάρη στη συζήτηση περί ισότητας των δύο φύλων:https://www.lifo.gr/now/world/209877/o-kathigitis-poy-ekane-seksistika-sxolia-ekdioxthike-apo-to-cern
Είναι της ίδιας βαρύτητας,λοιπόν,το να ισχυρίζεσαι[είσαι δεν είσαι άντρας ή γυναίκα]ότι από τη στιγμή που η φυσική εφευρέθηκε από άντρες,θα πρέπει και να παραμείνει προνόμιο των αντρών[αν και περισσότερο ίσως θα βοηθούσε να καταγραφεί στατιστικά τι ποσοστά αντρών και τι γυναικών επιλέγουν να σπουδάσουν φυσικές επιστήμες-και βάσει αυτού του ποσοστού να εξαχθεί εάν πράγματι ο χώρος είναι ανδροκρατούμενος λόγω διακρίσεων],και το ίδιο να ισχηρίζεσαι ότι βλέπουμε όλο και πιο συχνά και σε όλο και περισσότερους χώρους γυναίκες ν'αναλαμβάνουν πόστα απλώς και μόνο για το συμβολικό φαίνεσθαι μιας επίφασης ισότητας των φύλων κι όχι για αξιοκρατικούς λόγους.
Να υποθέσουμε ίσως ότι εάν κάποιος άλλος και όχι κάποιος σαν τον υπερσυντηρητικό επιστήμονα,ισχυριστεί κάτι παρόμοιο περί ''μεταφεμινιστικής αναξιοκρατίας του φαίνεσθαι'',θα την βγάλει καθαρή γιατί δεν θα σοκάρει;Φυσικά και όχι-τι κι αν τα παραδείγματα που βοηθούν τους ισχυρισμούς είναι πολλά:Μια ματιά στην αναλογικότητα αρσενικών/θηλυκών με την οποία στελεχώνουν τα υπουργικά τους συμβούλια κυβερνήσεις,αρκεί.
Φυσικά και το ερευνητικό κέντρο,που δεν γνώριζε από τα πριν το περιεχόμενο της παρουσίασης του επιστήμονα,έχει αποσύρει από το διαδικτυακό σύστημα αρχειοθέτησης την παρουσίαση του επιστήμονα-το τι ακριβώς και πως ελέχθη,θα το μάθουμε από τις ανά τον κόσμο lifo… - http://www.kathimerini.gr/986251/article/oikonomia/die8nhs-oikonomia/h-kina-epilegei-thn-taktikh-twn-eligmwn-sth-diamaxh-me-hpa
Μετά του νέους δασμούς Τραμπ,η Κίνα ετοιμάζεται να προβεί σε έναν ιδιότυπο ελιγμό,πιθανώς για να αποκλιμακώσει την έντασγη με τη Ουάσιγκτον-και εννοείται,αφού κυβερνά ο Τραμπ,όχι γιατί η Ουάσιγκτον έχει δίκιο.
Ο Κινέζος πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι η χώρα του θα μειώσει περαιτέρω τους δασμούς σε όλες τις εισαγωγές της,ακριβώς τγην ίδια στιγμή που προχωράει σε αντίποινα και επιβάλλει δασμούς σε αμερικανικά προϊόντα.Και λίγο παρακάτω,μαθαίνουν[όσοι δεν το ήξεραν]ότι...οι περισσότεροι δασμοί στη Κίνα είναι υψηλότεροι από αυτούς που επιβάλλουν στις εισαγωγές τους οι περισσότερες ανεπτυγμένες οικονομίες.
Όπως και το ότι εισάγει από τις ΗΠΑ πολύ λιγότερα απ'αυτά που εξάγει στις ΗΠΑ[και που σίγουρα οι παραπάνω της δασμοί παίζουν κάποιο ρόλο στο τελικό αποτύπωμα του εμπορικού ισοζυγίου των δύο υπερδυνάμεων].
Όπως και το ότι,μιλώντας σ'ένα οικονομικό φόρουμ ο Κινέζος πρωθυπουργός υποσχέθηκε να προσφέρει στις ξένες εταιρείες[εκτός των αμειρκανικών] ίσους όρους ανταγωνισμού με τις κινεζικές-δηλαδή έχουμε έναν Κινέζο πρωθυπουργό να ''παραδέχεται έμμεσα ότι οι Τραμπικοί δασμοί ήταν αρκούντως αιτιολογημένοι ηθικά,αλλά επιεδή αυτοί οι δασμοί ξεγύμνωσαν λίγο το Κινεζικό εξαγωγικό εμπόριο,απελευθερώνουμε το εμπόριο έτι περαιτέρω για όλους,εκτός απ'αυτούς που μας ανάγκασαν να το κάνουμε μια ώρα αρχίτερα… - https://www.amnesty.gr/news/press/article/21619/dilosi-tis-diethnoys-amnistias-gia-ton-zak-kostopoylo
Το παράρτημα το ελληνικό της διεθνούς αμνηστίας αποφάνθηκε:Ο Ζακ γρονθοκοπήθηκε μέχρι θανάτου,αφού μπήκε σε κοσμηματοπωλείο,υπό συνθήκες που ερευνώνται,και στη συνέχεια παγιδεύτηκε με τη βία σε αυτό.Που να μην ήταν και υπό έρευνα ακόμη οι συνθήκες,τι θα έγραφε η αμνηστία... - https://www.lifo.gr/now/world/209901/apofasi-orosimo-stin-elvetia-sti-fylaki-osoi-katadikastoyn-gia-omofovia-i-transofovia
Απόφαση ορόσημο στην Ελβετία:Στη φυλακή όσοι καταδικαστούν για ομοφοβία ή τρανσοφοβία.
Ποινικοποιούνται οι διακρίσεις και άκπαου εδώ αρχίζει το κουλουβάχατα κι η σύγχυση:Το δεν σε προσλαμβάνω σε μια δουλειά γιατί δεν είσαι ετεροφυλόφιλος,ή σε απολύω από μια δουλειά γιατί το μαθαίνω κατόπιν,εξισώνεται με το να πεις,βλέποντας π.χ. ένα γκέι πράιντ,''ρε'συ,τι καρναβάλια αυτοί οι πούστηδες;''
'Η εάν πεις ή γράψεις,''ρε,τι καρναβάλια είναι αυτοί οι γκέηδες,πολύ γελάω με τις στολές που διάλεξαν για να παρελάσουν'',θα πέσω στα μαλακά;Μπορώ να τους κοροϊδέψω ή θα βρεθώ στη φυλακή,σύμφωνα με το ρεπορτάζ της lifo,εάν τους αποκαλέσω πούστηδες αντί για γκέι,ή η λέξη πούστης ούτως ή άλλως ανήκει στη κατηγορία της εξύβρισης,εφόσον ξεστομιστεί κατά είτε ενός ομοφυλόφιλου είτε ενός ετεροφυλόφιλου;
Ο εθνικός σύμβουλος που ηγήθηκε της εκστρατείας στην Ελβετία,προειδοποιεί:Δεν υπάρχει γνώμη,υπάρχει μόνο έγκλημα[και εφόσον απορρίπτεται η υποκειμενικότητα της γνώμης,παρασέρνει μαζί της και κάθε υποκειμενικότητα που χρήζει διερεύνησης-το δικαστήριο απλά θα επικυρώνει τους καταστατικούς καταγγέλοντες] - Το περίφημο Ρόιτερς σε ρεπορτάζ του,λίγο μετά την παύση νηολόγησης από τον Παναμά του σωστικού πλοίου Ακουάριους,παριστάνει τον φάρο του ανθρωπισμού και μας μιλά για την πλωτή συνείδηση της Ευρώπης που έπεσε σε ακροδεξιά ξέρα:
Η άρνηση του Παναμά να νηολογήσει το πλοίο στερεί από το Ακουάριους τη δυνατότητα να εκπληρώσει την ανθρωπιστική αποστολή του και αποκαλύπτει το σκληρό πρόσωπο της νέας Ευρώπης,πάντα πρόθυμης να υπερασπιστεί τα προνόμια των εύπορων,από όπου κι αν αυτοί προέρχονται.Το Ακουάριους ήταν το μόνο σωστικό πλοίο το οποίο συνέχιζε την περισυλλογή επιβατών από μικρά επικίνδυνα σκάφη στα ανοιχτά της Λιβύης.Ποιους..εύπορους να εννοεί;μάλλον τους υποστηρικτές χρηματοδότες του Σαλβίνι-στο φαντασιακό του Ρόιτερς,είναι κάποιοι...πλούσιοι και μόνο αυτοί που αντιδρούν στην απορρύθμιση του μεταναστευτικού/προσφυγικού!
Για το ποικιλώνυμα ''ανθρωπιστικά'' Ρόιτερς,η παρουσία του Ακουάριους στ'ανοικτά του Λιβυκού πελάγους αποτελούσε μια σανίδα σωτηρίας-και ουχί ένα κάλεσμα για περισσότερες τρυπιόβαρκες με αποτέλεσμα περισσότερους νεκρούς στα νερά της Μεσογείου.Γιατί;Γιατί το ίδιο πάνω κάτω ισχυρίζεται κι ο,πράγματι,απεχθής,ακροδεξιός Σαλβίνι.
Πόσο ανθρωπιστικό είναι να περιπλέουν τα νερά της Μεσογείου με τέτοιο τρόπο μετανάστες και πρόσφυγες,το νιώσαμε άλλωστε καλά κι εδώ στην Ελλάδα στα νερά του Αιγαίου[αλλά και μετέπειτα στους αναξιοπρεπείς καταυλισμούς που δεν μπόρεσε να φτιάξει,παρά τους πόρους που της διατέθηκαν,μια άρρωστη γραφειοκρατικά χώρα],όταν και τότε η φωνή της λογικής όριζε ότι η όποια μετακίνηση πληθυσμών από την Τουρκία στην Ελλάδα πρέπει να γίνει οργανωμένα δίχως μεσάζοντες και δουλεμπόρους αλλά από τα κράτη που θα καθορίσουν τις προδιαγραφές για τα αιτήματα ασύλου και πως και πόσο θα διαμοιράσουν μεταξύ τους τους πραγματικούς πρόσφυγες.
Προτού καταλάβουν οι Σαλβίνηδες την εξουσία κάτι τέτοιο αποφεύχθηκε από τα περισσότερα κράτη[ενώ και τα δύο κράτη,Σουηδία και Γερμανία,που υποδέχτηκαν μεγάλους αριθμούς,αντιμετώπισαν στη συνέχεια την αντίδραση των λαών τους που έδωσαν μεγαλύτερα ποσοστά σε αντιμεταναστευτικά κόμματα]-οπότε,το να θεωρηθεί ότι η ευρώπη πέφτει στη ξέρα του Σαλβίνι,κι όχι ότι ο Σαλβίνι διείδε αυτή την ''αδιαφορία'' λόγω αντικειμενικής ανημποριάς των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών στο να διαμοιράσουν μεγάλο αριθμό προσφύγων[αλλά και το μπάχαλο του δήθεν ανθρωπισμού από αρμοστείες,μκο και τα τοιαύτα που αρνούνταν κάθε τέτοιο διαχωρισμό για το ποιος πρέπει να περνά τα ευρωπαϊκά σύνορα],μοιάζει αρκούντως υποκριτικός και παραπλανητικός.
Δεν έχουν περάσει δα και τόσα χρόνια από την επίσημη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας που περιόριζε μόλις σε κάτι δεκάδες χιλιάδες τις θέσεις που προσφέρονταν σε ευρωπαϊκό έδαφος για πρόσφυγες,με την προσοχή να εστιάζεται στους Σύριους.''Σε μια ήπειρο 500 εκατομμυρίων[όπου ήδη ζουν εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες,άλλο εάν το ''ξεχνούν'' οι υπερασπιστές της απορρύθμισης του μεταναστευτικού/προσφυγικού]τόσο δύσκολη είναι η φιλοξενία λίγων δεκάδων εκατομμυρίων Συρίων'',ρωτάγανε οι υπερασπιστές των ξέμπαρκων συνόρων-μέχρι να αρχίσουν να εμφανίζονται μεταναστευτικά υπερκύματα κι από την βόρεια αφρική,για τα οποία επίσης η επίσημη Ευρώπη βρίσκεται σε συνεργασία με την λιβυκή ακτοφυλακή.
Εν κατακλείδι,στα βασικά συμφωνεί με τους Σαλβίνηδες,απλά διαφωνεί σε κάποιες μεθόδους και στο μπρουτάλ της έκφρασης που δικαιολογημένα σοκάρει την κρατούσα πολιτική ορθότητα,καθότι αυξάνονται οι επιθέσεις σε μετανάστες που βρίσκονται ήδη στην Ευρώπη και που θα πρέπει να προστατευθούν από τις πολιτικές αρχές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου