''Προοδευτικοί,αντικειμενικοί και ποιοτικοί'' συνταγματολόγοι και άλλες πρόνοιες για αγρίους

Κάθε ''παραβίαση'' του συντάγματος δεν είναι ποτέ απόδειξη του ουτοπικού αναχρονισμού του αλλά απόδειξη ότι είναι σε όλη του την έκταση του καλώς καμωμένο και το μόνο που λείπει για να καταδειχτεί αυτό και να επανέλθει η κανονικότητα σε όλους τους τομείς της δημόσιας,αλλά και της ατομικής μας,ζωής είναι η απαρέγκλιτη εφαρμογή του.Αυτό είναι περίπου το μότο όσων θεωρούν το σύνταγμα κάτι σαν τις δέκα εντολές,αλλά κι όσων θεωρούν ότι η οιαδήποτε αναθεώρηση του πρέπει να εντάσσεται προσαρμοζόμενη στην ενότητα των αρχών του-με ότι κι αν σημαίνει αυτό στην γενικότητα του,εφόσον αυτές οι αρχές αφορούν το λεγόμενο και ''δημόσιο συμφέρον''.
Ο Ξενοφών Κοντιάδης π.χ. στο νέο του βιβλίο[Συνταγματικός σχεδιασμός και διαβουλευτική δημοκρατία],αποδέχεται τη συντηρητικότητα που διέπει το σύνταγμα ως προς την αναθεώρηση του[η ειρωνεία είναι ότι εμφανίζονται συνταγματολόγοι στον δημόσιο διάλογο που φέρουν την ετικέτα του ''προοδευτικού'',για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ του καλώς καμωμένου παντού και πάντοτε συντάγματος,ή για να προσαρμόσουν τις όποιες προτάσεις αναθεωρήσεις του ''εντός των πλαισίων'' που ήδη καθορίζει το σύνταγμα-τουλάχιστον ο Κοντιάδης εν προκειμένω κολλάει στον εαυτό του προκαταβολικά την σωστή ετικέτα],γιατί:Με τον τρόπο αυτό κατοχυρώνεται η προοδευτικότητα που έχει ενσωματωθεί ήδη σε αυτό.Το Σύνταγμα πρώτον,είναι προϊόν της νεωτερικότητας,εμπεριέχει στην έννοια του την ιδέα της συνεχούς αναζήτησης καλύτερων λύσεων,άρα,όχι απλώς δεν αποκλείεται,αλλά επιδιώκεται από την ίδια την φύση του Συντάγματος η αλλαγή,και,δεύτερον,το όριο της αλλαγής του Συντάγματος είναι πάλι οι ίδιες οι ιδέες που το συγκροτούν στον πυρήνα του,η ελευθερία κι η δημοκρατία.Εδώ στη θέση του ''δημόσιου συμφέροντος'' μπαίνει η ελευθερία κι η δημοκρατία,όπως για κάποιον άλλον μπορεί να μπαίνει το δημόσιο συμφέρον,ή όπως μπορεί να μπαίνει για τον πρόεδρο της δημοκρατίας Π.Παυλόπουλο η επικυριαρχία του ''θεσμικού επί του οικονομικού''.Αρα,τα όρια είναι δυσδιάκριτα και εύκολα ξεγλιστρούν σειόμενα:Και ναι μεν το πολίτευμα μας είναι δημοκρατικό[όπου ακόμη κι εδώ,η πλειοψηφία ή η λεγόμενη''συλλογική βούληση'' της ''λαϊκής κυριαρχίας'' έχει απέναντι της συνταγματικά αντίβαρα]και ερμηνείες άλλες δεν επιδέχεται,αλλά το ''δημόσιο συμφέρον'' ή η  ''ελευθερία'' είναι έννοιες ανοικτές σε ορισμούς που υποτίθεται ότι ακουμπούν πάνω στις εμπειρίες της ζώσας πραγματικότητας.
Το ελληνικό Σύνταγμα,θεωρεί ο Κοντιάδης,θεσπίζοντας μια περίπλοκη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης,καθιερώνει ουσιαστικά την αρχή της αδράνειας ως προς την αναθεώρηση του.
Είναι προτιμότερο να μην αναθεωρείται παρά να αναθεωρείται το Σύνταγμα.Αν πρόκειται να αναθεωρηθεί,τότε πρέπει να συντρέχουν επιτακτικοί λόγοι.
Δεν μοιάζει λίγο αντιφατικό,όταν επικαλείσαι σαν φύση του συντάγματος την αλλαγή,να επικροτείς την περίπλοκη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης,όχι γιατί βέβαια δεν πρέπει το Σύνταγμα να προστατεύεται από τις διαθέσεις μιας πρόσκαιρης κοινοβουλευτικής ενισχυμένης πλειοψηφίας,αλλά και γιατί έτσι ενισχύεις την οπτική που υποστηρίζει ένα ''ρεκτιφιέ'' του συντάγματος ''εντός ορίων'',κι όχι κάτι δραστικότερο που θ'αναζωογονήσει μια ''εντελέστερη'' προσέγγιση του αξιακού φορτίου που φέρει ο πυρήνας του;

• http://metarithmisi.liberal.gr/post/σχολια-διαλογος/γιώργος-χ-σωτηρέλης-η-ραδιοτηλεοπτικ/
  Εδώ ο καθηγητής συνταγματικού δικαίου Γ.Σωτηρέλης αρθρογραφεί κατά της ραδιοτηλεοπτικής ''προπαγάνδας'',προφανώς γιατί υπερεκτιμά την δύναμη των συγκεκριμένων μέσων στη διαμόρφωση της εικόνας που έχει ένας πολίτης ο οποίος,δήθεν,δεν μπορεί κι από μόνος του να διαπιστώσει το κατά πόσον η καθημερινότητα του βελτιώνεται από την άσκηση πολιτικής μιας κυβέρνησης[η ίδια υπερσυντηρητική οπτική διακρίνεται και σε όσους αγανακτούν με τη δημόσια παιδεία που,δήθεν αποκλειστικά από μόνη της,ευθύνεται για τον χαρακτήρα,την παιδεία κ.λ.π. των μαθητευομένων σε αυτήν,και ουχί το γονεϊκό περιβάλλον,η ατομική προσπάθεια κι ο χρόνος που αφιερώνει στην μελέτη ένας μαθητής εκτός σχολείου κ.ο.κ.]
  Το ερώτημα που θέτει ο καθηγητής είναι εάν έχουν δικαίωμα τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα να ασκούν ''προπαγάνδα'' υπέρ ή κατά ''κομμάτων''-εννοείται με βάση του τι λένε οι πλάκες του συντάγματος επ'αυτού.Για ν'απαντήσει στο ερώτημα,ο καθηγητής ξεκινάει να περιγράφει την ''πραγματικότητα'' που διακρίνει ο ίδιος,με βάση τον δικό του αξιακό κώδικα:
  Πλην του ενημερωτικού της προγράμματος,ο καθηγητής διακρίνει στην ερτ ένα,ναι μεν σοβαρότερο και ποιοτικότερο πρόγραμμα[για το οποίο ξεχνά να αναζητήσει τα νούμερα τηλεθέασης που προσελκύει,ώστε μετά να υπάρχει και βάσιμος λόγος σύγκρισης με τα ιδιωτικά,ώστε να τεθεί συλλογικά εξ'αυτού ψηλότερα ο πήχυς],το οποίο εμφορείται όμως από έναν έκδηλο προοδευτικό ελιτισμό που το καθιστά μονομερές και μονοδιάστατο-η πιθανότητα η υποψία και του παραμικρού ''ελιτίστικου ή ακαταλαβίστικου'' στοιχείου ν'απωθεί έναν τηλεθεατή που συνηθέστερα ανοίγει την τηλεόραση για να διασκεδάσει και να χαλαρώσει κι όχι για να στοχαστεί και να πολυπροβληματιστεί[εάν τα θέλει αυτά,ανοίγει ένα βιβλίο,πάει σε ένα θέατρο κ.α.],δεν βρίσκει καμία θέση στην κοσμοθεωρία του κ. Σωτηρέλη.
  Οπως δεν βρίσκουν θέση και στο τηλεκοντρόλ του κ.Σωτηρέλη εκπομπές προγράμματος της ερτ που είναι πιο κοντά στα δικά του γούστα τα-πως να τα πω ώστε να μην κατηγορηθώ για ελιτισμό και συντηρητισμό;- ''λαϊκότροπα'':Διαβάζω από το πρόγραμμα της ερτ εκπομπές όπως ντοκιμαντέρ για την μεγάλη επανάσταση του φαγητού[κι η μάσα είναι κάτι που μας ακουμπά το ίδιο όλους και πάντα σε πνεύμα ισότητας-όλα τα στομάχια τον ίδιο ήχο κάνουν όταν γουργουρίζουν],ντοκιμαντέρ ιστορικά,μουσική εκπομπή που στα τραγούδια λέει ναι,παιδικά προγράμματα δημοφιλέστατων ηρώων όπως λούκι λουκ και τεν τεν για ν'ακουμπούν τα παιδιά τους οι γονείς και να ησυχάζουν λίγο απ'αυτά κ.ο.κ.
  Με άλλο λόγια,η περιγραφή του καθηγητή συνταγματικού δικαίου είναι εξόχως υποκειμενική.
  Ο υποκειμενισμός του συνεχίζεται κι όταν περνά στην κριτική των ιδιωτικών μέσων για τα οποία,εν είδει ισαποστακισμού,επιφυλλάσσει το ίδιο ανάθεμα:
  Στα μέσα αυτά η έννοια της είδησης έχει χάσει το νόημα της,καθώς οι παρουσιαστές κατά κανόνα προτάσσουν,με ύφος τιμητή ή με ειρωνικά σχόλια και εξυπναδισμούς,τον αντικυβερνητικό σχολιασμό της είδησης που ακολουθεί,προκαταλαμβάνοντας εξ αρχής την πολιτική της αντιμετώπιση και απαξιώνοντας συστηματικά κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία,πριν καν την εξαγγείλουν.
  Όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά επιτεύγματα που ''διαμορφώνουν'' συνειδήσεις δυνητικών ψηφοφόρων,τα κάνουν οι...σούπερμαν της ιδιωτικής τηλεόρασης,προφανώς κατ'εντολήν των συμφερόντων των αφεντικών τους-που τυγχάνουν συνήθως στην Ελλάδα να είναι εφοπλιστές με καράβια που παράγουν πλούτο που δεν έχει και πολλή σχέση με τα τεκταινόμενα εντός της χώρας.
  Για τον καθηγητή,η παρουσίαση μιας είδησης είναι πιο σημαντική από το αυτοφυές του περιεχομένου της ίδιας της είδησης,που εάν είναι προφανώς κακή για την κυβέρνηση,αυτό θα εντυπωθεί στο μυαλό του τηλεθεατή οριστικά και πληρέστερα κυρίως από το σχόλιο που θα κάνει κατ'ακολουθίαν της είδησης ο δημοσιογράφος που την φέρει,κι όχι απ'αυτό που θα βλέπει με τα ίδια του τα μάτια του ο τηλεθεατής-ή,ακολουθώντας την περιγραφή του Σωτηρέλη,η ''κατασκευασμένη'' είδηση χρειάζεται και το υποστηρικτικό της σχόλιο για να εμπεδωθεί κι η επιλεγμένη εικόνα ή οι επιλεγμένες μαρτυρίες από μόνες τους δεν αρκούν!
  [κι εν προκειμένω για το σαμποτάζ του συριζα στον σκαι,η κυβέρνηση...διαχειρίστηκε υπέροχα τη φωτιά που έκαψε 99 ανθρώπους και πολλές περιουσίες,ή μάλλον δεν τη διαχειρίστηκε τόσο χάλια όσο παρουσιάστηκε απο τον σκαι-κι όχι μόνο.Ελα όμως που,λόγω του ανταγωνισμού και στην ενημέρωση,μπορεί κανείς κάλλιστα να επικαλεστεί κανάλια που παρουσίασαν αυτό το γεγονός πιο ''ισορροπημένα'',αλλά πάντα η επίγευση που αφηνόταν ακόμη και στην πιο ''αντικειμενική''παρουσίαση,είναι ότι η κυβέρνηση φέρει ευθύνες,ανεξαρτήτως του ποιο κόμμα είναι στην αντιπολίτευση και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ενημέρωση είναι προέκταση της νδ:Η δημοσιογραφία,όπως κι η εκάστοτε αντιπολίτευση,ελέγχει την σημερινή και μόνο την σημερινή,εξουσία,λέει το γνωστό μότο-κι είναι αυτός ο έλεγχος που έφερε παλιότερα αρκετούς ψηφοφόρους στην αγκάλη του συριζα.
  Εάν ο αντίλογος και πάλι εδώ είναι ότι τα ''συμφέροντα'' πιστεύαν ότι θα έκαναν την δουλειά τους καλύτερα με κυβέρνηση τον συριζα,η απάντηση είναι και πάλι η ίδια: 'Η ο καθηγητής που αυτοπροσδιορίζεται κι ως προοδευτικός θεωρεί τελείως γίδια τους τηλεθεατές,ή,το πιο πιθανό,θ'απαξιωθούν στα μάτια των τηλεθεατών τους που θα τους γυρίσουν την πλάτη μια ώρα αρχίτερα γιατί δεν αντέχουν να βάζουν στη διατροφή τους αποκλειστικά και μόνο κουτόχορτο].
  
  
  Επομένως,ο καχύποπτος αναγνώστης κάλλιστα μπορεί να διακρίνει εδώ μια προσπάθεια του κ. Σωτηρέλη,όχι στο να συνετίσει τους δημοσιογράφους ώστε να μην σχολιάζουν την είδηση,αλλά θέλει ''συνταγματικώς'' και διά του ΕΣΡ να βάλει και χέρι στο περιεχόμενο της ειδησεογραφικής θεματολογίας ενός δελτίου και του τρόπου που αυτό διαλέγει να ιεραρχήσει την είδηση που βάζει σε εισαγωγικά,γιατί μάλλον δεν είναι άξια αναφοράς για μετάδοση,ο καθηγητής-απορώ τότε γιατί θα πρέπει να υπάρχουν,εφόσον βρεθεί αυτή η μαγική φόρμουλα,περισσότερα του ενός κανάλια...
  
  
  
  
  
• Κοιτώντας τα νούμερα τηλεθέασης κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η ''αντισυριζικότητα'' είναι κυρίαρχο ρεύμα στην κοινωνία,άρα και τα ιδιωτικά κανάλια που τρέφονται από διαφημίσεις που επιζητούν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη τηλεθέαση τους,ακολουθούν μαζί με την διαφημιστική αγορά το κυρίαρχο ρεύμα-και επ'ουδενί δεν το διαμορφώνουν πάντοτε.Σε αυτή την περίπτωση,το ανάθεμα στην ιδιωτική τηλεόραση που ελέγχεται από τα ''μεγάλα συμφέροντα'',μοιάζει ανακόλουθο,καθώς καταδεικνύεται ότι,όπως έλεγε κι ένα γνωστό τσιτάτο του Λίνκον περί του δουλέματος που δεν μπορεί κανείς να επιτελεί για μεγάλο διάστημα πάνω σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων,η ιδωτική τηλεόραση εφόσον θέλει να συνεχίζει να υπάρχει κι όχι να φυτοζωεί,πρέπει ν'ακολουθεί τις τάσεις του κοινού εις το οποίο απευθύνεται.
  Εάν πάλι,αυτό μοιάζει με το άλλο άκρο το άωτον του ''ελιτισμού και του συντηρητισμού'',δηλαδή το λαϊκιστικό που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει για να μπορεί να εγκολπώνεται στις τάξεις του όλες τις πρόσκαιρες ή μη πλειοψηφίες και τάσεις στη κοινωνία για να έχει περισσότερες διαφημίσεις και έσοδα,τότε ακριβώς δεν είναι που πρέπει να επιδιώκουμε ένα ραδιοτηλεοπτικό μέσο να έχει μια σταθερή ταυτότητα και,γιατί όχι,ένα ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα που θα του αποφέρει ένα σταθερό κοινό και 'πελατεία'',αδιαφορώντας για τον ''πλουραλισμό'' και την ''πολυφωνία'' του ισαποστακισμού και του τι επιτάσσουν οι πλάκες του Μωυσή του συντάγματος;
  Δεν υπάρχουν στην κοινωνία πολίτες όλων των ιδεολογικών τάσεων που θ'αντιπροσωπευτούν διά των ''ταυτοτικών μέσων'' στον ραδιοτηλεοπτικό τοπίο,χωρίς εννοείται ν'απαγορεύεται η ύπαρξη μέσων που θέλουν να υπηρετήσουν ''ουδέτερες στάσεις αντικειμενικότητας'' ;Υπάρχει κάποιος άρρητος κανόνας,πέρα απο τις συνταγματολογικές ιδεοληψίες,που υποδεικνύει ότι το ''αντικειμενικό'' είναι ''ποιοτικότερο''  από το ταυτοτικό;
  Και μήπως δεν είναι,ακριβώς αυτή η φοβική αντιταυτοτική ιδεοληψία που τρακάρει με την πραγματικότητα,που κάνει τον καθηγητή Σωτηρέλη να διαπιστώνει,εν μέρει σωστά,ότι βλέποντας ερτ νομίζεις ότι μπαίνουμε στον παράδεισο,ενώ βλέποντας τους κακούς ιδιώτες,ότι πάμε προς την κόλαση;Γιατί να μην επικεντρωθεί η προσπάθεια ''ρύθμισης'' και ''συμμόρφωσης'' του ραδιοτηλεοπτικου τοπίου στην όσο το δυνατόν πλουραλιστικότερη και αντικειμενικότερη ενημέρωση από την δημόσια τηλεόραση;
  Εαν αυτή καταφέρει να θέσει τον πήχυ,τα ιδιωτικά κανάλια,ταυτοτικά ή αντικειμενικά,θ'αναγκαστούν να προσαρμοστούν αναλόγως,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χάνουν την ταυτότητα τους ή ότι πριν δεν υπηρετούσαν μια αντικειμενικότερη ενημέρωση-προϋπόθεση για όλα αυτά βέβαια είναι ο κόσμος να πειστεί για την αντικειμενικότητα της δημόσιας τηλεόρασης και προς το παρόν ο κόσμος της γυρίζει συστηματικά την πλάτη στα της ενημέρωσης,καταδεικνύοντας ότι οι ιδιώτες είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα που βλέπει ο ίδιος στην καθημερινότητα του,επομένως δεν βλέπει με ισαποστακισμό τα δύο αυτά μεγέθη,όπως ο καθηγητής.
  Πιο πολύ δηλαδή τον φοβίζουν και τον απωθούν οι κρατικές κυβερνητικές εξουσίες πάνω στη δημόσια τηλεόραση
  
  
  
• Αφού λοιπόν ο καθηγητής Σωτηρέλης περιέγραψε σύμφωνα με τα δικά του μέτρα και σταθμά την κατάσταση,συμπεραίνει από μόνος του και την ''οπισθοδρόμηση'' ως προς την ασυμβατότητα της ενημέρωσης[η οποία στην εποχή μας δεν γίνεται αποκλειστικά από τα παραδοσιακά μέσα,αλλά πάνω σε αυτά βρίσκουμε και κάνουμε και έχουμε την δυνατότητα να εφαρμόσουμε ρυθμίσεις και ''συνταγματικές δικλείδες''],που ''παραβιάζει κατάφωρα'' και το ελληνικό σύνταγμα:
  Η λειτουργία των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών μμε δεν διέπεται από το ίδιο καθεστώς με αυτό των εφημερίδων-και μάλιστα αυτή την η διάκριση κατηγορηματικής επιλογής του πάπα της ρώμης του συνταγματικού αναθεωρητή,την βρίσκει ολόσωστη και καθόλου παράδοξη ο καθηγητής.
  Ενώ επιχειρηματολογεί ότι ναι μεν την ερτ την πληρώνουμε όλοι κι άρα η λειτουργία της[ανεξαρτήτως τι του ήρθε να γράψει στο σύνταγμα ο αναθεωρητής του]είναι όντως αντισυνταγματική,αλλά τόσο όσο και των ιδιωτικών καναλιών για τα οποία δεν πληρώνουν οι πολίτες για τη λειτουργία τους,όμως αντιγράφοντας το  ίδιο επιχείρημα που του τίθεται αντιλογικά το υιοθετεί αντιστρόφως για να υποστηρίξει ότι,ναι μεν πληρώνουμε τις εφημερίδες που κρέμονται δημόσια στα περίπτερα,αλλά το δωρεάν που απολαμβάνουμε από τα ιδιωτικά κανάλια που κατέχουν δημόσιες συχνότητες[τον οποίων η περιορισμένη διάθεση σε περισσότερους ιδιώτες,σήμερα,λόγω τεχνολογίας,δεν υφίσταται για λόγους τεχνολογικούς αλλά για λόγους οικονομικούς και υψηλού τιμήματος για την απόκτηση αδειών,ρυθμίσεων περί απαραίτητου προσωπικού και άλλες αυστηρές προδιαγραφές κ.λ.π.] δικαιολογεί τον συνταγματικό διαχωρισμό εφημερίδων και τηλεόρασης!
  Γιατί;Διότι τα ιδιωτικά μέσα έχουν μετατραπεί στην εποχή μας σε επίφοβες ιδιωτικές εξουσίες με ''τεράστια εμβέλεια'',ελεγχόμενες από στυγνά συμφέροντα και μπλα μπλα μπλα-η νοημοσύνη του δέκτη αυτών των εμβελειών υποτιμάται συστηματικά από αυτοαποκαλούμενους...προοδευτικούς συνταγματολόγους!Δεν έχουμε ελευθερία απέναντι σε αυτά τα μμε,είμαστε έρμαια τους,δεν έχουμε κρίση,δεν σκεφτόμαστε και επομένως έχουμε ανάγκη την συνταγματική πατρωνία του κράτους πατερούλη που θα μας προστατέψει.
  Οδηγός μας,λοιπόν το άρθρο 15 που αφορά τα των εφημερίδων και της τηλεόρασης[το άρθρο 14 που αφορά τις εφημερίδες και περιγράφει τις περιπτώσεις για τις οποίες κατάσχεται ή λογοκρίνεται ή,συνηθέστερα,συλλαμβάνεται με διαδικασία αυτοφώρου ένας δημοσιογράφος για ''άσεμνο δημοσίευμα'' κατά πως ορίζουν οι σχετικοί νόμοι,διαψεύδουν την υποτιθέμενη προστασία που διαλαλεί ότι εξασφαλίζει το σύνταγμα από μόνο του στα των εφημερίδων]:
  Η ραδιοφωνία κι η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του κράτους.Ο έλεγχος κι η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του ΕΣΡ που είναι ανεξάρτητη αρχή.Ο άμεσος έλεγχος του κράτους έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων,καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης,την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης κι η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας,καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας.
  Το κράτος κι ο άμεσος έλεγχος του παραδέχεται και συνταγματικώς ότι οι πολίτες πιο εύκολα βλέπουν τηλεόραση και λιγότερα εύκολα διαβάζουν εφημερίδες,γι'αυτό και είναι επιτρεπτό και...λογικό[και που πατά στην συνταγματική αρχή της ισότητας],κατά τον καθηγητή Σωτηρέλη,η εφημερίδα να είναι ''ταυτοτική'' και να μπορεί με άρθρα και δημοσιεύματα να ασκεί προπαγάνδα υπέρ οποιασδήποτε ιδεολογικοπολιτικής προσέγγισης,αλλά όχι το κανάλι που υπόκειται στον έλεγχο του ΕΣΡ.
  Ακριβώς τη στιγμή λοιπόν που το κράτος έμμεσα παραδέχεται ότι οι περισσότεροι πολίτες του είναι πιθανότερο να βλέπουν τηλεόραση παρά το να διαβάζουν εφημερίδες,ταυτοχρόνως την άλλη στιγμή αποδέχεται ότι δύναται να εξασφαλίζει την μετάδοση προϊόντων του λόγου και της τέχνης,την ''ποιοτική'' στάθμη των προγραμμάτων και άρα την ''πολιτιστική ανάπτυξη'' της χώρας,απλώς και μόνο γιατί το γράφει μια συνταγματική πλάκα ενός άρθρου...
  
  
  
• Και μετά απ'αυτόν τον περιγραφόμενο από τον καθηγητή ζόφο,κάθε ελπίδα,αφού το λέει και το σύνταγμα,την αναθέτουμε στο ΕΣΡ-που δεν διορίζονται τα  μέλη του από πολιτικά κόμματα διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών αντιλήψεων,κι άρα που αμέσως θα συμφωνήσουν στο τι είναι ''δημοκρατικά πλουραλιστικό'' [την σκέψη του καθηγητή δεν απασχολεί γιατί τόσα χρόνια,και συγκεκριμένα απ'τις αρχές του δεκαετίας του 2000 που υφίσταται,το ΕΣΡ δεν έχει ασχοληθεί με τίποτα άλλο παρά με τα φιλιά που έδινε ο Παπακαλιάτης στα σίριαλ που πρωταγωνιστούσε ή σε καμιά κακή κουβέντα και βρισιά που ξεστομιζόταν ξέμπαρκα σε εκπομπές ακόμη και...σάτυρας-γενικώς η εφαρμογή της θεωρίας στην πραγματικότητα μοιάζει να μην απασχολεί τον καθηγητή],
  βάσει των απαράγραπτων κανόνων περί άμεσου ελέγχου που θέτει το κράτος και που δεν σηκώνουν δήθεν ούτε παρερμηνείες,ούτε και μπαίνουν σε υποκειμενικά πλαίσια-Π.χ. το ότι πολιτιστικά ο Έλληνας στην πλειοψηφία του προτιμά να διασκεδάζει ακούγοντας μουσική που σε καλεί να τσιφτετελίσεις,να πετάξεις λουλούδια κ.ο.κ ,γιατί έτσι του αρέσει ρε παιδάκι μου και λογαριασμό δεν θα σου δώσει,είναι το κύριο μοντέλο πολιτιστικής ανάπτυξης που διατηρεί η χώρα:Ενα στην υγειά ρε μας παιδιά κι ο αφαλός έξω που θα το συνοδεύει μετά του γοφού που θα λικνίζεται,πως θα φανεί στα δήθεν καλαίσθητα γούστα του άμεσου ελέγχου του κράτους μέσω των μελών του ΕΣΡ;Αρκετά...''ποιοτικό'' που υπηρετεί την...''κοινωνική αποστολή'' της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και μπλα μπλα μπλα;