Οι δυο [κ]όψεις της ατομοκρατίας

Δεν υπάρχουν ηθικές ή ποιοτικές διαβαθμίσεις του''κακού''.Δύσκολο είναι και να οριστεί το''κακό'',να συναχθεί ενικός ορισμός μέσα απο την ποικιλομορφία των εκφάνσεων και την ποικιλότητα των εξωραϊσμένων παραπλανητικών μετασχηματισμών του.
Η πανανθρώπινη εμπειρία θα μπορούσε να βεβαιώσει τουλάχιστον τον εντοπισμό της αφετηρία του''κακού'':Είναι ο δεδομένος στην ίδια τη ''φύση''των έμβιων υπαρκτών[στον''τρόπο''της ύπαρξης του]ατομοκεντρισμός,η έμφυτη,ενστικτώδης ιδιοτέλεια.Για τα άλογα ζώα,το να κυριαρχούνται απ'τις ορμές[αδυσώπητες αναγκαιότητες]της αυτοσυντήρησης και της ηδονής,δεν επιδέχεται ηθικό προσδιορισμό,είναι νομοτέλεια.Κάποια δείγματα τάχα ερωτικής τρυφερότητας ή γονεϊκής φιλοστοργίας ή ευγνώμονης συμπεριφοράς,που συγκινούν τη ρομαντική ζωοφιλία αφελών ανθρώπων,είναι επίσης εκφάνσεις του αδυσώπητου ενστίκτου,τυφλή αναγκαιότητα της φύσης.
Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να παράγει''κακό'',γιατί μόνο ο άνθρωπος έχει την υπαρκτική δυνατότητα να εναντιώνεται στις ενστικτώδεις ορμές του,να τιθασεύσει την ορμέμφυτη ιδιοτέλεια,να ελέγχει τον βιολογικά δεδομένο ατομοκεντρισμό του.Μόνο ο άνθρωπος μπορεί να παραγάγει ''κακό'',άρα και ν'αρνηθεί θεληματικά το ''κακό''-ν'αρνηθεί να βλάψει,να βασανίσει,να υποτάξει,να εκμεταλλευτεί,να χρησιμοποιήσει,να συκοφαντήσει,να ταπεινώσει τους προικισμένους με την ίδια δυνατότητα συνανθρώπους του.Κι αυτή την ακραιφνώς ανθρώπινη δυνατότητα την ονομάσαμε οι άνθρωποι''ελευθερία''.Μόνο ο άνθρωπος,έλεγε ο Σαρτρ,''μπορεί να μην είναι αυτό που είναι'':να υπάρχει παίρνοντας θεληματική απόσταση απο τον φυσικά δεδομένο τρόπο του να υπάρχει.
Η ιστορία του ανθρώπου βεβαιώνει ότι αυτή τη μοναδικότητα της ελευθερίας δεν την αντέχει ο άνθρωπος-η ανθρώπινη συλλογικότητα νομοθετεί τις προϋποθέσεις της ελευθερίας,αλλά λειτουργεί,περισσότερο ή λιγότερο,με τους νόμους της ζούγκλας.Πάντως,η προτεραιότητα της ελευθερίας συνεχίζει να βεβαιώνεται εμπειρικά ως ορισμός του''καλού''.''Υπάρχει μια και μόνο ελευθερία'',έγραφεο Ντοστογιέφσκυ:''Να ελευθερωθεί ο άνθρωπος απο τον εαυτό του''.
Μόνο τότε φθάνει στην πραγμάτωση της υπαρκτικής του ταυτότητας,στην ενεργητική του ετερότητα απο κάθε άλλο έμβιο υπαρκτό.Η ολοκλήρωση της προσωπικής μοναδικότητας του είναι για τον άνθρωπο το''καλό'':η ελευθερία απο τις απρόσωπες ενστικτώδεις ορμές.

...Στο διεθνές πεδίο σήμερα μοιάζει ν'αντιπαρατίθενται,έτοιμες για μια μέχρις εσχάτων αναμέτρηση,δυο παρατάξεις ή στρατόπεδα:Απο τη μια είναι όσοι ταυτίζουν το''καλό'',την''αλήθεια'',το''νόημα της ζωής''και του θανάτου με μιαν αλάθητη θρησκευτική διδασκαλία και πρακτική.Απο την άλλη,στο απέναντι στρατόπεδο,είναι όσοι ταυτίζουν όλα τα παραπάνω μ'έναν''πολιτισμό'':κοινό τρόπο βίου.
...Το αξιοπερίεργο είναι ότι και οι δυο αντιπαρατιθέμενες προτάσεις[η θρησκευτική:Ισλάμ,και η πολιτισμική:Δυτικός Διαφωτισμός]βεβαιώνονται στη θεωρία και στην πράξη,πανομοιότυπα ατομοκεντρικές.Αποβλέπουν στη θωράκιση και κατασφάλιση του ατόμου,του εγώ.Η θρησκευτική προτείνει έναν κώδικα απαιτήσεων πρακτικής ευσέβειας και πρακτικής συμπεριφοράς,που η τήρηση τους εξασφαλίζει αμέσως στο άτομο την αιώνια''σωτηρία'':Σ'ένα ηδονικότατο μεταθανάτιο μέλλον σε γραμμικό χρόνο ατελεύτητο.
Η πολιτισμική πρόταση δεν διαθέτει επαγγελίες για το ''επέκεινα'':προσφέρει μια ενθαδική εξασφάλιση του ατόμου με νομικές κατοχυρώσεις των δικαιωμάτων του,των ελευθεριών του,των νοσηλευτικών φροντίδων αν τις χρειαστεί,εξασφάλιση της πληροφόρησης του,των άνετων και ταχύτατων μετακινήσεων του,των απεριόριστων ερωτικών του απολαύσεων,της μεγιστοποίησης των καταναλωτικών του δυνατοτήτων κ.α.α.
Και τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα ξεκινάνε απο το άτομο και στοχεύουν στο άτομο,το κοινωνικό γεγονός[το άθλημα της αυθυπέρβασης του εγώ για τη χαρά και ποιότητα των σχέσεων κοινωνίας]το εκδέχονται μόνο σαν δευτερεύον πλαίσιο του πρωτεύοντος στόχου που είναι η ατομική εξασφάλιση.Αποκαλυπτικό και το δεδομένο της κοινής εκδοχής που έχουν για την ελευθερία οι δυο παρατάξεις:καμιά σχέση με την αντίσταση στις απρόσωπες ορμές-αναγκαιότητες της φύσης.Ελευθερία σήμερα,και για την ατομοκεντρική ισλαμική θρησκευτικότητα και για το ατομοκεντρικό δυτικό''παράδειγμα'',είναι η δυνατότητα ατομικών επιλογών.Για τους πρώτους,το άτομο''σώζεται''όταν επιλέξει και κατέχει τις''ορθές'' δοξασίες,πεποιθήσεις,δόγματα,αυτοθυσία στον πόλεμο κατά των απίστων.Ελευθερία για τους δεύτερους,είναι το εξαναγκαστό κατά πάντων ατομικό δικαίωμα να επιλέγει ο καθένας πολιτικές πεποιθήσεις,κόμματα,εφημερίδα,κοσμοθεωρία,διασκέδαση,σεξουαλική συμπεριφορά-τα πάντα.''Επιλέγω,άρα υπάρχω''.
Οταν ο πρωτογονισμός του ατομοκεντρισμού κατοχυρώνεται θρησκευτικά ή πολιτισμικά,δεν υπάρχει περιθώριο να κοινωνηθούν οι διαφορές.Οι τζιχαντιστές απαντάνε με σφαγή στην προσβολή του προφήτη τους απο το charlie hebdo.Κι ένα εκατομμύριο γάλλοι απαντάνε στη σφαγή βγαίνοντας στους δρόμους για να δηλώσουν ότι καθένας τους θέλει να είναι charlie:Να έχει το δικαίωμα,κάθε εγώ,να διακωμωδεί με σεξουαλικές χυδαιότητες τα ιερά και τα όσια λαών και κοινωνιών στη διαδρομή των αιώνων.Το δικαίωμα στην ''έκφραση'',η αποθέωση της ασυδοσίας,πάνω απο κάθε αξία,δηλαδή ποιότητα κοινωνίας του υπάρχειν.
Θρησκευτικός ή πολιτισμικός,ο ατομοκεντρισμός οδηγεί νομοτελειακά στην απανθρωπία./Χ.Γιανναράς

Θα μπορούσε καλόπιστα κάποιος να το δει όλο αυτό σχηματικά σαν παραδοξολογία,κι είναι γοητευτική πάντα μια τέτοια προσπάθεια,αφού το''παράδοξο''πηγαίνει''εκ γενετής''-σαν...φυσικά δεδομένος τρόπος του να υπάρχει κόντρα στο πλειοψηφικό ρεύμα,κόντρα των πολλών απο τα λίγα...εγώ.Αυτό το δικαίωμα όμως δεν αναγνωρίζεται στο...κάθε εγώ,γιατί διακωμωδεί[οι σεξουαλικές χυδαιότητες σαν αιτία ερεθισμού των τζιχαντιστών και γενικότερα των μουσουλμάνων,είναι αποσπασματική πρόφαση:Και προηγούμενα,άλλοι σκιτσογράφοι,άλλων ευρωπαϊκών χωρών,διακωμώδησαν τον προφήτη δίχως τη χρήση σεξουαλικών υπονοούμενων]τα ιερά και τα όσια κοινωνιών με ομοιοπαθητικά εγώ,που δεν έχουν κανένα δικαίωμα ασπασμού,στη περίπτωση των τζιχαντιστών του isis,κάτι διαφορετικού ή και απόρριψης του δίχως την αντικατάσταση του απο κάτι παρεμφερές.''Αξία'',συνεκτικός δεσμός του''υπάρχειν'',ο συλλογοκεντρισμός:Σου επιβάλλω,άρα συνυπάρχουμε.

Το επιλέγειν διακτινίζεται στη σφαίρα της...επιβολής στους άλλους:Λες κι αγοράζοντας ένα εγώ μια εφημερίδα,κλείνει κάποια άλλη,λες και πηγαίνοντας σε ένα μπαρ,κλείνεις τη ταβέρνα,λες και δεν θα έπρεπε να υπήρχαν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις και κόμματα που τις αντιπροσωπεύουν:Ολα αυτά δεν δημιουργούν κοινωνικές σχέσεις,λες και η προτίμηση σε μια εφημερίδα ή ένα κόμμα ή μια κοσμοθεωρία απο ένα εγώ,πιστεύετε απο...ένα εγώ και άλλο κανένα.Η''αυθυπέρβαση''των προτιμήσεων του κάθε εγώ,θα έπρεπε να ορίζεται ως μια σχέση που ναι μεν σέβεται τις προτιμήσεις των άλλων,των ετερόδοξων,αλλά απαγορεύεται να τις αμφισβητήσει.Προς τι,τότε,οι προτιμήσεις;
Διαλέγω κάτι,γιατί μου φαίνεται ότι υπερέχει έναντι κάτι άλλου,ή γιατί μου ταιριάζει,ή ακόμη ακόμη γιατί κι αυτό είναι στη διαδρομή των αιώνων,η αξία της κοινωνίας που έτυχε να γεννηθώ.
Υπάρχουν και τα ορμέμφυτα,όμως,επισημαίνει ο Γιανναράς,τα τυφλά και απρόσωπα,αλλά και...αναγκαιότητες της φύσης,που επειδή ακριβώς είναι φυσικότητες,είναι υπεράνω των εγώ και ταυτοχρόνως κοινές για όλα τα εγώ.Η''άμετρη''χρήση τους έχει διαβαθμίσεις στις οποίες φωλιάζει η όποια αντίσταση του κάθε εγώ κι ο βαθμός και η συχνότητα που τις απολαμβάνει.Αυτή η δυνατότητα ξεκινάει αναπόφευκτα απο το κάθε άτομο που τη χρησιμοποιεί με τα προσωπικά του μέτρα,παρ'όλο που είναι πάγκοινες για όλα τα απρόσωπα εγώ.
Δεν υπάρχει απόλυτα κοινός τρόπος βίου στην ατομοκρατία,μόνο στις...σχέσεις κοινωνίας των όλων με όλους:Είναι διαφορετική η κόψη της ατομοκρατίας που''κοιτάει τη πάρτη της''χωρίς να επιβαρύνει τους άλλους και διαφορετική η κόψη που θυμάται την απαξία της μόνο όταν ψάχνει για ενόχους στην αποτυχία της,δίχως όμως και για συνενόχους όταν επιτυγχάνει.Η πρώτη κόψη δεν θα επιμερίσει πρώτιστα το βάρος σε φταίχτες και συνοδοιπόρους-και στην''εξευγενισμένη''της μορφή,θ'αναγνωρίσει την όποια συμβολή των εταίρων της,εφόσον αντιληφτεί την αλληλεπίδραση που πάντα ξεκινά όμως απο το εγώ που δίνει για να μεθερμηνευτεί και παίρνει πίσω για να επιβεβαιώσει τις θεμελιακές ερμηνείες του-πεποιθήσεις-αποσταγμένες κλίσεις του:Θα είναι εσαεί ελευθερωμένη ακόμη κι απο τον...εαυτό της και απο τους άλλους:Η αναγνώριση της όποιας αποτυχίας της,είναι μια απελευθέρωση απο τον συνηθισμένο της εαυτό,προς χάριν του ανεύρετου,του κρυφού,του προς το παρόν αδοκίμαστου.
Με ένα τέτοιο προσωπικό παράδειγμα,δεν μπορεί ανακουφίσει και άλλους απο τον εαυτό τους,ώστε να μην είναι αυτό που νομίζουν ή νόμιζαν ότι είναι;
Χώρια ότι πριν απ'όλα και ακριβώς για να έχεις κερδίσει το δικαίωμα να επαίρεσαι για την υπαρκτική σου ετερότητα,θα πρέπει[''πρέπει'':μια λέξη που ακτινοβολεί αυτοπεποίθηση]να έχεις ξεδιαλέξει και τι είναι αυτό που θα ήθελες να είσαι αλλά δεν μπορείς να το πραγματώσεις.Αυτό που το μπορείς αλλά το παραχωρείς,''ρίχνοντας το στο γυαλό'',είναι το δεδομένο σου,η συνήθεια σου,η δεύτερη φύση σου.
Πως ν'αντέξεις την όποια μοναδικότητα της ελευθερίας σου,χωρίς να λειτουργήσεις σαν ζώο στη ζούγκλα,όταν τα άλλα ζώα-που είναι και τα περισσότερα,αναγκαστικά,απο το δικό σου εαυτό-προσποιούνται ότι δεν θέλουν αυτό που δεν μπορούν;
Το δυναμικό σου είναι το ενεργητικό,η απενεργοποίηση του είναι μια παραχωρητική παθητικότητα προς παθητικούς.Η σφοδρή νιτσεϊκή κριτική κατά του δυτικού πολιτισμού της γραμμικής προόδου και του θετικισμού,ήταν ακριβώς ότι έδινε τη δυνατότητα σε όλο και συντριπτικά περισσότερους σε απολαύσεις-ικανοποιήσεις δίχως τη συνοδεία πολλών κόπων και βασάνων:Η ελευθερία του απ'τον πραγματικό του εαυτό...και μάλιστα με το ίδιο πρωτογενές επιχείρημα:Με την ίδια δυνατότητα προικισμένοι όλοι οι συνάνθρωποι του.
Μια τυφλή αναγκαιότητα καθόλου αφελών ανθρώπων,αδυσώπητο ένστικτο της αναγκαιότητας συλλογοκεντρικής συνύπαρξης.Συμπάθειες και προτιμήσεις ομοίων προς όμοιους,όχι βιογενετικά,καθότι ακόμη κι ένα τετράποδο πριν συνευρεθεί,μυρίζει,περιεργάζεται,προπαρασκευάζει την τελική εκδήλωση ή μη της συμπεριφοράς του.

Οικονομική/πολιτική ελευθερία.Αριστοτέλης/Φρίντμαν

Και τω τους ηγεμονικούς αυτών εισάγειν εις την πολιτείαν και τους μεν φιλοτίμους[φιλόδοξους,φίλους των τιμών]μη αδικείν

[Πολιτικά,βιβλίο 5-κι αφού έχει προηγηθεί αναφορά στη μεταβολή των πολιτευμάτων εξαιτίας της μεταβολής των εισοδημάτων]:
Κοινή πολιτική αρχή σε πολίτευμα είναι να μην αποκτά κανείς πολύ μεγάλη υπεροχή διαταράσσοντας έτσι την ισορροπία των δυνάμεων,αλλά αντίθετα η επιδίωξη μάλλον να είναι να δίνονται αξιώματα μικρά σε δικαιοδοσία αλλά μεγάλα σε διάρκεια,ή μικρά σε διάρκεια αλλά μεγάλα σε δικαιοδοσία.
...Για τους ίδιους λόγους[συγκεντρωμένη μεγάλη δύναμη στα χέρια ολίγων],χρειάζεται να παρθούν μέτρα προστασίας απο την ευημερία κάποιας τάξης της πόλης.Αυτό θεραπεύεται με την ανάθεση πάντοτε των έργων και των αξιωμάτων στις αντίθετες παρατάξεις και με την επιδίωξη να συγκερασθεί το πλήθος των απόρων με εκείνο των ευπόρων ή να ενισχυθεί η μεσαία τάξη.
Είναι πολύ σημαντικό κάθε είδος πολιτεύματος να οργανωθεί κατά τέτοιο τρόπο και με τους νόμους και με τους άλλους ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ,ώστε να μην είναι δυνατόν οι άρχοντες ν'αποκομίζουν υλικά κέρδη.

Φρίντμαν,η σχέση μεταξύ οικονομικής και πολιτικής ελευθερίας:Η βασική απειλή για την ελευθερία είναι η δυνατότητα της εξουσίας ν'ασκεί καταναγκασμό,είτε αυτή η εξουσία βρίσκεται στα χέρια ενός μονάρχη,ενός δικτάτορα,μιας ολιγαρχίας είτε στα χέρια μιας στιγμιαίας πλειοψηφίας.Η προστασία της ελευθερίας απαιτεί την εξάλειψη μιας τέτοιας συγκέντρωσης εξουσίας στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό και την αποκέντρωση και τον καταμερισμό όποιας εξουσίας δεν μπορεί να εξαλειφθεί-ένα σύστημα ελέγχου και ισορροπιών.Απομακρύνοντας την οργάνωση της οικονομικής δραστηριότητας απο τον έλεγχο των πολιτικών αρχών,η αγορά εξαλείφει αυτή την πηγή καταναγκαστικής εξουσίας.Επιτρέπει στην οικονομική ισχύ να ελέγχει,αντί να ενισχύει την πολιτική εξουσία.

Κι αυτή η οργάνωση πρέπει να τηρείται στα ολιγαρχικά κυρίως πολιτεύματα.Γιατί οι πολλοί δεν αγανακτούν τόσο,επειδή αποκλείονται απο την εξουσία,αντίθετα μάλιστα ευχαριστιούνται,εαν κάποιος τους αφήσει ν'ασχολούνται με τις δικές τους υποθέσεις,όσο αγανακτούν,αν νομίζουν ότι οι άρχοντες κλέβουν το δημόσιο ταμείο,διότι τότε τους δυσαρεστούν και τα δύο:γιατί αποκλείονται κι απο τα πολιτικά αξιώματα και απο τα κέρδη.Ετσι,μ'έναν και μόνο τρόπο ενδέχεται να συνυπάρχουν δημοκρατία και αριστοκρατία,μόνο εαν κάποιος επινοούσε έναν τέτοιο συνδυασμό.Γιατί τότε θα ήταν δυνατόν και οι επιφανείς και το πλήθος να έχουν και οι δύο όσα επιθυμούν.Διότι είναι δημοκρατική αρχή το δικαίωμα όλων να μετέχουν στην εξουσία,ενώ το να κατέχουν την εξουσία μόνο οι επιφανείς είναι αριστοκρατική αρχή κι άρα η συνύπαρξη τους θα συμβεί μόνο στην περίπτωση που θα είναι αδύνατο να πλουτίσει κάποιος απο την άσκηση της εξουσίας.
Γιατί οι φτωχοί δεν θα επιζητούν αξιώματα,αφού δεν θα τους αποφέρουν κανένα υλικό κέρδος,αλλά αντίθετα θα προτιμούν τις ιδιωτικές τους ασχολίες,ενώ οι πλούσιοι θα είναι σε θέση ν'αναλαμβάνουν τα αξιώματα αυτά,καθώς δεν έχουν καμιά ανάγκη απο τα δημόσια χρήματα.
[ή όπως το θέτει ο Σωκράτης στη πολιτεία του κοινοκτημονόφρονας Πλάτων:Το ν'αγαπά κανείς την αρχή για τα κέρδη που μπορούν να βγουν απ'αυτή,θεωρείται κι είναι τωόντι επονείδιστο πράγμα.
Γι'αυτό λοιπόν και οι άριστοι δεν επιζητούν την τιμή της εξουσίας,ούτε τη θέλουν για να ωφεληθούν χρήματα απ'αυτήν.Γιατί δεν επιθυμούν ούτε φανερά να παίρνουν μισθό και να τους λένε μισθωτούς,ούτε κρυφά να σφετερίζωνται τα δημόσια και να λέγονται κλέφτες.Ούτε πάλι την επιζητούν για την τιμή,επειδή δεν είναι φιλόδοξοι.Πρέπει λοιπόν να υπάρχει επιτακτική ανάγκη,ή ο φόβος καμιάς τιμωρίας,για να το αποφασίσουν ν'αναλάβουν εκουσίως μιαν αρχή,και γι'αυτό καταντά να θεωρείται επονείδιστο πράγμα το ν'αναδέχεται κανείς εκουσίως μιαν αρχή,χωρίς να του το επιβάλει κάποια ανάγκη-Ποιά ανάγκη,καλοκάγαθε και καβαλάρη ροζ συννεφιού,Σωκράτη?Το να παίρνουν έστω κι έναν μισθό οι άριστοι,το αποκλείεις:Εαν αυτοί οι άριστοι τυγχάνει να μην είναι εύποροι,μια τέτοια ''ανιδιοτελή''αβελτηρία,θα υπηρετήσει το συμφέρον του...ισχυροτέρου,αυτού που δεν έχει ανάγκη μισθοσυντήρησης.Εαν πουλάνε στο πόπολο ''άμισθη αντιϊδιοωφέλεια'',θα τα πάρουν κάτω απο το τραπέζι.Κι αν δεν συμβαίνει τίποτα απο τα δυο κι είναι πράγματι ταγμένοι στην υπηρέτηση των συμφερόντων των''ασθενεστέρων'',ν'αρνηθούν και τις τιμές για τη προσφορά τους.Τους δε ακερδώς άρχειν τιμάς είναι δει νενομοθετημένας τοις ευδοκιμούσιν/Αριστοτέλης.
Κι η μεγαλύτερη τιμωρία γι'αυτόν,όταν δεν θέλει να κυβερνήσει ο ίδιος,είναι να κυβερνάται απο άλλους χειρότερους του.Κι απ'αυτό τον φόβο είναι που αναλαβαίνουν την αρχή οι άριστοι,όταν την αναλαβαίνουν,κι όχι επειδή επιζητούν σαν ένα πράγμα καλό για τον εαυτό τους,ούτε για να καλοπεράσουν απο την εξουσία,αλλά επειδή απο ανάγκη τη δέχονται,αφού δεν έχουν να την αναθέσουν σε άλλους καλυτέρους και όμοιους τους-Οχι,δεν...το κάνουν και για το καλό του εαυτού τους όταν κινδυνεύουν απο την εξουσία των χειρότερων,ο φόβος τους δεν είναι...αυτοσυντήρηση].

Διατηρούνται επίσης τα πολιτεύματα,όχι μόνο γιατί βρίσκονται μακριά απ'ότι τα φθείρει,αλλά μερικές φορές και γιατί είναι κοντά,διότι απο το φόβο της κατάλυσης οι πολίτες αγκαλιάζουν σφιχτότερα το πολίτευμα.Επομένως,όσοι φροντίζουν για το πολίτευμα χρειάζεται να δημιουργούν αιτίες φόβου για να διαφυλάγουν άγρυπνα το πολίτευμα οι πολίτες κι έτσι να κάνουν τους μακρινούς κινδύνους να ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ κοντινοί/Αριστοτέλης.

Κάντε την υπεράσπιση ριζοσπαστικών σκοπών αρκούντως αποδοτική,κι η προσφορά υπερασπιστών θα είναι απεριόριστη.
Η ελευθερία υπεράσπισης μη δημοφιλών σκοπών δεν απαιτεί να είναι μια τέτοια υπεράσπιση ανέξοδη.Αντιθέτως,καμιά κοινωνία δεν θα ήταν σταθερή αν η υπεράσπιση της ριζοσπαστικής αλλαγής ήταν ανέξοδη,πόσο μάλλον επιχορηγούμενη.Είναι απολύτως αρμόζον οι άνθρωποι να κάνουν θυσίες για να υπερασπίζονται σκοπούς στους οποίους πιστεύουν βαθιά.Μάλιστα,είναι σημαντικό να περιφρουρείται η ελευθερία μόνο για ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να επιδείξουν αυταπάρνηση,αλλιώς η ελευθερία εκφυλίζεται σε ασυδοσία και ανευθυνότητα.Το ουσιώδες είναι το κόστος υπεράσπισης μη δημοφιλών σκοπών πρέπει να είναι ανεκτό κι όχι απαγορευτικό.



...Στις δημοκρατίες εξάλλου είναι αναγκαίο ν'αντιμετωπίζονται οι εύποροι με μετριοπάθεια,όχι μόνο δηλαδή να μη γίνεται αναδασμός των ιδιοκτησιών τους αλλά ούτε των εισοδημάτων τους,κάτι που σε μερικά πολιτεύματα συμβαίνει χωρίς να γίνεται αντιληπτό.
Τα ριζοσπαστικά κινήματα στις καπιταλιστικές κοινωνίες,κατά κανόνα υποστηρίζονται απο λίγα πλούσια άτομα που έχουν πειστεί-ακόμη κι απο έναν Ενγκελς.Πρόκειται για έναν ακόμη ρόλο της ανισότητας του πλούτου στην περιφρούρηση της πολιτικής ελευθερίας που σπάνια επισημαίνεται-ο ρόλος του ευεργέτη.
...Σε μια κοινωνία της ελεύθερης αγοράς,αρκεί να υπάρχουν τα κονδύλια.
...Το μόνο που χρειάζεται είναι να πειστούν λίγοι πλούσιοι άνθρωποι να χρηματοδοτήσουν τη προπαγάνδα μιας ιδέας.Μάλιστα,δεν χρειάζεται καν να πειστούν άνθρωποι ή οικονομικά ιδρύματα με διαθέσιμα κονδύλια.Αρκεί να πειστούν ότι η προπαγάνδα μπορεί να είναι οικονομικά επιτυχημένη:ότι η εφημερίδα ή το περιοδικό ή το βιβλίο ή όποιο άλλο εγχείρημα θα φέρει κέρδος.

Στην αντίθετη περίπτωση[της συγκέντρωσης πολιτικών δικαιοδοσιών],αν δόθηκαν όλες οι δικαιοδοσίες μαζί,να μην αφαιρούνται κιόλας όλες μαζί αλλά βαθμιαία.Κυρίως μάλιστα να γίνεται προσπάθεια να κατευθύνονται οι άνθρωποι σύμφωνα με τους νόμους,έτσι ώστε κανείς να μην εμφανίζεται με συγκεντρωμένη μεγάλη δύναμη στα χέρια του εξαιτίας είτε φίλων είτε πλούτου.
Η εν ελλάδι πλειοψηφούσα μαρξιστική φιλολογία βλέπει στην αριστοτελική συντεταγμένη νομοκρατία,αποσύνδεση της απο το κράτος δικαίου,όπου το κράτος δικαίου ισούται με...την πρόνοια και την''φροντίδα''των πολιτών:Διαχωρίζοντας τους νόμους απο το ''δίκαιο''[ή αλλιώς''κοινωνική δικαιοσύνη''],η διαφύλαξη του πολιτεύματος γίνεται αυτοσκοπός κι αποσυνδέεται η εξέλιξη της οικονομικής,πολιτικής και πολιτισμικής ζωής του συνόλου ανεξαρτήτως των μεταβολών στο εσωτερικό-μέλη του συνόλου.Κι αυτές οι μεταβολές είναι πάντα...επικεντρωμένες-υπερσυγκεντρωτικές,έχουν μια αιτία:''την εκμετάλλευση''των πολλών απο τους λίγους.

Η οικονομική εξουσία μπορεί να είναι ευρέως αποκεντρωμένη.Δεν υπάρχει κανένας νόμος διατήρησης που να ορίζει ότι η ανάπτυξη νέων κέντρων οικονομικής ισχύος γίνεται σε βάρος των υπαρχόντων κέντρων./Φρίντμαν
Ετσι,[όταν οι φτωχοί δεν θα επιζητούν αξιώματα κι οι πλούσιοι θ'αναλαμβάνουν αμισθί πολιτικά αξιώματα]θα συμβεί οι άποροι να γίνονται εύποροι,επειδή αφοσιώνονται στις ασχολίες τους,και οι επιφανείς να μην κυβερνιούνται απο τυχαία πρόσωπα./Αριστοτέλης
Η πολιτική εξουσία,απ'την άλλη,είναι δύσκολότερο ν'αποκεντρωθεί.Μπορούν να υπάρχουν πολυάριθμες μικρές ανεξάρτητες κυβερνήσεις.Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να διατηρηθούν πολλά ισοδύναμα μικρά κέντρα πολιτικής εξουσίας σε μια ενιαία μεγάλη κυβέρνηση,απ'ότι να υπάρχουν πολλά κέντρα οικονομικής ισχύος σε μια ενιαία μεγάλη οικονομία.
Μοιάζει να υπάρχει κάτι σαν σταθερό σύνολο πολιτικής εξουσίας προς κατανομή.Κατά συνέπεια,αν η οικονομική εξουσία συνδυάζεται με την πολιτική,ο συγκεντρωτισμός μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτος.Απο την άλλη,αν η οικονομική εξουσία παραμένει σε άλλα χέρια απ'ότι η πολιτική εξουσία,μπορεί να λειτουργεί ως έλεγχος κι ως αντιστάθμισμα της τελευταίας.

Αυτά δεν θεραπεύονται μόνο με την...πολιτική ανάθεση των έργων και των αξιωμάτων στις αντίθετες παρατάξεις,μιας οργάνωσης που πρέπει να τηρείται κυρίως στα...ολιγαρχικά πολιτεύματα[όπου οι πολλοί είναι αποκλεισμένοι απο την εξουσία,κι όταν οι δημοκρατικοί ξεσηκωθούν θα:ο γαρ επί του πλήθους ζητούσιν οι δημοκρατικοί,το ίσον,τούτο επί των ομοίων ου μόνον δίκαιον αλλά και συμφέρον εστίν.Διό εαν πλείους ώσιν εν τω πολιτεύματι,πολλά συμφέρει των δημοτικών νομοθετημάτων,ίνα πάντες οι όμοιοι μετέχωσιν/Αριστοτέλης.

Αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι η πολιτική και η οικονομία είναι ξεχωριστοί τομείς και εν πολλοίς δεν συνδέονται μεταξύ τους.Οτι η ατομική ελευθερία είναι πολιτικό πρόβλημα κι η υλική ευημερία οικονομικό πρόβλημα,κι ότι οποιοδήποτε είδος πολιτικής οργάνωσης μπορεί να συνδυαστεί με οποιοδήποτε είδος οικονομικής οργάνωσης

[και]ΤΟ ''ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ'' ΑΚΟΡΕΣΤΟΝ ΕΣΤΙ

Στην τριλογία της Ορέστειας,στον Αγαμέμνονα,η σύζυγος Κλυταιμνήστρα δολοφονεί τον σύζυγο Αγαμέμνονα και στις Χοηφόρες ο γιος Ορέστης δολοφονεί τη συζυγοκτόνο.
Στη τρίτη τραγωδία Ευμενίδες,ο μητροκτόνος Ορέστης αθωώνεται.Η αθώωση αυτή όμως έρχεται απο έναν νεοϊδρυόμενο θεσμό στην κοινωνία των ανθρώπων,τον Αρειο Πάγο,δικαστήριο αθηναίων πολιτών.Ετσι ο Αισχύλος κάνοντας μια τομή επαναστατική στην ιστορία της ανθρωπότητας,αντικαθιστά την αυτοδικία με τη Δίκη[ισορροπία],τη λογική,την απόδειξη και την τεκμηρίωση.
Η Αθηνά που αναγγέλλει κι εγκαινιάζει αυτή τη μετάβαση της τιμωρίας απο το θείον στον άνθρωπο στη θεσμική της ομιλία,αναφέρεται στους δυο άξονες που χιαστί θεμελιώνουν αυτή την επανάσταση:σεβασμός και φόβος.Αρα μετά τη μετάβαση απο τα ένστικτα στον πολιτικό κώδικα που εδράζεται στη λογική των αποδείξεων και στην πειθώ των επιχειρημάτων,η ευθύνη φεύγει απο τη μεταφυσική θεία βούληση και περνά στη σχετικότητα των ανθρώπινων κρίσεων.Επειτα απο εκείνη την κοσμοϊστορική αθώωση του Ορέστη,άρα τη μετατόπιση της ευθύνης για την ιστορία και τα ήθη στην πλάτη της ανθρώπινης αξιακής ηθικής,η τραγωδία πια γράφεται απο τον Θουκυδίδη και τους επιγόνους του ιστορικούς.
Ο Αισχύλος εφαρμόζει στις Ευμενίδες άλλη υψίστης σημασίας διαλεκτική αρχή.Αντιδρώντας στην αρχή που αργότερα ο Αριστοτέλης στην εποχή των δογματισμών ονόμασε''αρχή της αντιφάσεως'',δηλαδή''ότι Α δεν είναι όχι Α'',ότι είναι σωστό δεν είναι ά-σοφο,όπου η διπλή άρνηση είναι κατάφαση,ο Ηράκλειτος λοιπόν δίδαξε πως μέσα στο σοφό ενυπάρχει το άσοφο,μέσα στη ζωή ο θάνατος,μέσα στα νιάτα το γήρας,μέσα στο ψυχρό το θερμό κι αντίστροφα.
Ετσι και μέσα στην ουσία των Ερινύων υπάρχει εν σπέρματι κι η δυνατότητα των Ευμενίδων και το αντίστροφο.Οι Ερινύες έγιναν και γίνονται συνεχώς Ευμενίδες,διότι μέσα στη ρίζα της υπάρξεως τους συνυπάρχουν κι αντίστροφα πάλι συχνά οι Ευμενίδες επιστρέφουν στην ιστορία ως Ερινύες.
Οι δαίμονες,οι αγκυλώσεις,τ'απωθημένα ένστικτα,οι εφιάλτες,οι μανίες και τόσα άλλα σύνδρομα του ζωώδους στρώματος της υπάρξεως,μέσω της εκλογίκευσης και της ανάδυσης στο φως μπορούν να εξορκιστούν,δηλαδή να μεταποιηθούν σε αγαθό μένος,σε ευμένεια,να διοχετευτούν σε άλλες ορθολογισμένες κι ελεγχόμενες ατραπούς.
Οπως οι Ερινύες του Αισχύλου μετά την ήττα τους απο την ανθρώπινη ορθοφροσύνη δέχονται να μεταποιηθούν σε αγαθές θεότητες της ευγονίας,της λεχωνιάς,της καρποφορίας,της κλιματολογικής ισορροπίας.Στον δε πολιτικό βίο εγγυώνται την αρετή που βρίσκεται ανάμεσα στην Αναρχία και στον Δεσποτισμό.Οποιος δεν σέβεται αυτούς τους θεσμούς κι αυτές τις αρχές,τότε υπάρχει ο φόβος της τιμωρίας που θα τον συγκρατεί να μην αδικεί!
Κ.Γεωργουσόπουλος

Κι ο φόβος των Ερινύων που μετατράπηκαν σε Ευμενίδες,ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα της Αθηνάς:-Ησυχάστε,τους ξαναλέει η Αθηνά.Και σας συμβουλεύω ν'αφήσετε ήσυχο τον λαό τούτο και να μην του ανάψετε κανέναν αδερφοκτόνο πόλεμο.Ο λαός τούτος πρέπει να ζει αγαπημένος και μονάχα με ξένους ν'ανοίγει πόλεμο και πάντα νικητής να βγαίνει.[Αθηνά]
-Λυσσάω απ'το κακό μου,να ταπεινωθούμε εμείς και να καταφρονεθούμε τόσο πολύ.Χάνουμε,μάνα μας νύχτα,τις τιμές που είχαμε ως τώρα κι ένα τίποτε είμαστε πια![Ερινύες]
-Για μια ακόμα φορά σας λέω να ηρεμήσετε κι αν θέλετε μείνετε εδώ στον τόπο μας κι οι τιμές δεν θα σας λείψουν.
-Ε,ας σ'ακούσουμε,Αθηνά.Θα μείνουμε απο'δω και πέρα εδώ στην πόλη σου.
Απο τη θεϊκή καπατσοσύνη της Αθηνάς,που υπόσχεται τιμές για αντίβαρο στις τιμές και το ξεβόλεμα που χάνουν οι εκπίπτουσες Ερινύες,ηττώνται οι Ερινύες:Απο καμιά ανθρώπινη ορθοφροσύνη.Αυτή βρίσκεται μελλούμενη-ευχόμενη εν σπέρματι στο ευχολόγιο που δίνουν οι Ερινύες,ξορκίζοντας μανιώδεις δυνάμεις της φύσης και τους εφιάλτες που αυτές φέρουν στα δέντρα του τόπου τούτου μέσω ανέμων ή καυτού λιοπυριού.

Καλούς γαμπρούς για τα κορίτσια κι όχι και καλές νύφες για τ'αγόρια:Αμα τη εμφανίσει,φεμινισμός.Οχι εμφυλίους πολέμους,πόλεμοι μόνο με ξένους:Πόλεως-κράτους εθνικισμός ή τοπικισμός:Ελεγχόμενη ατραπός για τα ένδον της πόλης που όμως εύκολα γίνεται ανεξέλεγκτη όταν βρει έξωθεν αντίπαλο.Οπως και να'χει,η στρατιωτική εκπαίδευση κρατά ζωντανά τα πολεμικά ένστικτα,μέσω του αγαθού μένους που μεταποιεί την πολεμική εκπαίδευση αναμεταξύ ομόγενων οπλιτών και ομόγενων πρακτικών,σε εν δυνάμει αμυντικό ή επιθετικό όργανο κατά όσων απειλήσουν την ασφάλεια της πόλης.Οταν αυτή η ασφάλεια απειληθεί και επέλθει πολεμική διένεξη-κι αφού εξαντληθούν οι ορθολογισμένες διπλωματικές διαπραγματεύσεις-οι πρακτικές θα εμποτιστούν απο τις πολεμικές πρακτικές και τις αντίστοιχες διπλωματικές αποστολές των έτερων πόλεων κρατών:Για ότι είναι σωστό υπάρχει πάντα κάτι καλύτερο-σωστότερο,γι'αυτό επίσης πρακτικό θα ήταν αυτή η διώσμωση να γίνεται και αναμεταξύ ''αγαπημένων'' λαών,ώστε ν'αναδυθούν στην επιφάνεια της δυνητικότητας όλο του το δυναμικό.[κρατώντας βασικά θεμελιακά του χαρακτηριστικά κι απορρίπτοντας ή ανανεώνοντας κάποια υπόλοιπα του που στη βάσανο-ζυγαριά της σύγκρισης-σύγκρουσης ζυγίζουν ελαφρύτερα:Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί,πάντων δε βασιλεύς,και τους μεν ''θεούς'' έδειξε τους δε ''ανθρώπους'']
Η ύποπτα υπέρμετρη αντιπροσωπευτικά-σχετικιστικά προσδιορισμένη εκ του Γεωργουσόπουλου ερμηνεία του Ηράκλειτου για μια απροσδιόριστη μορφή φύσης,δηλαδή της σοφίας [και τι πιο''σχετικιστικό απο τις ατραπούς της λογικής,της πειθούς και των επιχειρημάτων,του στοχασμού κι ακόμη παραπέρα]που ενυπάρχει ακόμη και στο άσοφο,δεικνύει ότι...όλοι μπορούμε να φτάσουμε στο ολιστικά ανθρωπιστικό ευ κοινωνίζεσθαι.Ελα όμως που...Εις εμοι μύριοι,εαν αρίστος η[Ηράκλειτος]

Αυτό το συλλογικό πρόταγμα,περνά στη βούληση και τη σχετικότητα των ανθρωπίνων κρίσεων,που ομογενοποιούνται σε θεσμούς που ''αυτοδικούν''πε-προ-συμφωνημένα μεν,αλλά μηχανιστικά,κατά κάθε παραβάτη.Κι η ίδια η τιμωρία ενός αποτρόπαιου εγκλήματος σαφώς και χρειάζεται μηχανιστικές καταδίκες και ποινές,μόνο που όλες οι παραβάσεις δεν είναι τόσο κραχτές-πασιφανείς.Με το καλημέρα της εγκατάστασης του αρείου πάγου''παρά τω λαώ''απο την Αθηνά,η ισογνωμία ζητά την τελική-καθοριστική ψήφο της,η οποία δεν έχει τα μάτια της σκεπασμένα...Και πως θα μπορούσε άλλωστε?Τούτον εδώ το φονιά τον καθάρισα απο το φόνο,γιατί είχε έρθει ικέτης στο ναό μου.Και τώρα θα τον υπερασπίσω κιόλας,γιατί εγώ τον έβαλα να σκοτώσει τη μάνα του.
...Ο Δίας μου'πε να δώσω χρησμό στον Ορέστη να σκοτώσει τη μάνα του.[Απόλλωνας]

Μη κοιτάς να τον βγάλεις αθώο![Ερινύες].
Παίρνει τον λόγο τότε η Αθηνά:Είπατε όλοι σας ότι είχατε να πείτε.Το λόγο τώρα έχουν τούτοι εδώ οι άντρες[οι πιο άξιοι απο τον λαό]της Αθήνας που καλέσαμε για δικαστές.

Οι δικαστές γράφουν πάνω σε κεραμίδι τη γνώμη τους και το παραδίνουν σε άλλους,που είχαν οριστεί για το μέτρημα των ψήφων.Καθώς γίνονταν το μέτρημα,τους φωνάζει ο Απόλλωνας:Ε,σεις που μετράτε τους ψήφους!Προσέξτε μη γίνει καμιά αδικία!
Σαν τέλειωσε το μέτρημα,ανακοινώνει ο κήρυκας μεγαλόφωνα το αποτέλεσμα:
Ακούστε όλοι τη γνώμη των δικαστών.Οι μισοί λένε πως είναι ένοχος ο κατηγορούμενος κι οι άλλοι μισοί τον θέλουν αθώο!
Παίρνει στη στιγμή τον λόγο η Αθηνά:Ψηφίζω κι εγώ υπέρ του κατηγορούμενου!Κι έτσι ο Ορέστης αθωώνεται!

Είτε απο σεβάσμιο φόβο,είτε απο οικτήρμων λύπη,η μετάβαση απο το θείον στον άνθρωπο και αυτεπιστρόφως στην Αθηνά,η''μεταφυσική''θεία βούληση των θεών των αρχαίων ελλήνων μεταβολίζει τη σχετικότητα,στα όρια της μεροληψίας,αξιακή ηθική της

Περίκεντρος λαϊκισμός και συντηρητισμός του μέσου ελληνα πολιτικού

Το γιουσουφάκη του νεοκαραμανλισμού,ο ευρ.στυλιανίδης,τα χώνει στον''ελιτισμό''μέσα στην απελπισία του για τη διακυβέρνηση της χώρας απο τον σύριζα και τη καταβύθιση της σε τρίτο μνημόνιο.Στον''ελιτισμό''τα χώνει ο μετριοπαθής ισορροπιστής του εκκρεμούς αναμεταξύ λαϊκισμού κι ελιτισμού:σε μια χώρα που ο λαϊκισμός κατέχει απο χρόνια υπερδεσπόζουσα θέση σε σωματεία,απεργίες,τηλεοπτικά πάνελ και ειδήσεις,εφημερίδες,καφενεία και στα τελευταία χρόνια και στο''ανεξάρτητο''διαδίκτυο κ.λ.π. κ.λ.π..Τι ειρωνεία,ο ανθυπρόσωπος του μεσαίου χώρου,γράφει για ίσες ευκαιρίες και κινητικότητες,χωρίς ν'αποδέχεται ότι αυτές οι διαδικασίες εφαρμοσμένες αξιοκρατικά και ανταγωνιστικά,οδηγούν σε νέες ελίτ,όχι μόνο στην τσέπη,αλλά και στη τέχνη,το πνεύμα...
Κι όταν αναγνωρίζεις την ανάγκη μεταστροφής-μιας κι όλοι,φανερά ή υπαινικτικά παραδέχονται την ανάγκη αλλαγής πορείας-της κατάστασης,για να αντιπαρέλθεις αυτό που απ'ανέκαθεν βασιλεύει δεσποτικά στο ένα άκρο,για να το ισορροπήσεις θα χρησιμοποιήσεις το αντίβαρο του.Με τη προϋπόθεση ότι αναγνωρίζεις την πρωτοϊεραρχική σημασία της ''εποχούμενης συγκυρίας''-κι όχι του καραμανλισμού με όρους...δεκαετίας '70-και βεβαίως με την κεντρική επικουρία της έγκυρης διάγνωσης για τα ακριβή αίτια της μακροχρόνιας ασθένειας.

Αρθρογραφεί ο στυλιανίδης ένα καλοκαίρι του 2015:Η''κεντροδεξιά''μετατοπίζεται δεξιότερα,αδυνατώντας να κατανοήσει την αγωνία της επιβίωσης του μέσου έλληνα
...Εγκλωβίζεται στον ορθολογισμό μιας ψυχρής τεχνοκρατίας,αγνοώντας την υγιή αγορά,την πραγματική οικονομία και τη δοκιμαζόμενη κοινωνία,την οποία αδυνατεί να εκφράσει.Αφήνει χώρο σε μια μεταμφιεσμένη αριστερά,που προσπαθεί μετεκλογικά να μην προδίδει την ταυτότητα της.Ταυτίζεται με μια πολιτική και οικονομική''αριστοκρατία'' που,έχοντας λύσει τα προσωπικά της προβλήματα ρεζερβάροντας τη θέση της στην εξουσία ή εξάγοντας το κεφάλαιο της στο εξωτερικό,δίνει συμβουλές ή παίρνει αποφάσεις για το πως η μεσαία τάξη θα σώσει τη χώρα αν θέλει να σωθεί κι η ίδια.
Επειδή όμως οι πολίτες πλέον αντιλαμβάνονται ή υποψιάζονται τι συμβαίνει,έχουν πάψει να θεωρούνται δεδομένοι στα παραδοσιακά κόμματα.Αυτό καθιστά την πολιτική''αριστοκρατία'' αμήχανη και την οδηγεί σε μια ακροδεξιά ρητορική που,συμπληρώνοντας τη νεοφιλελεύθερη προσέγγιση,αναζητά κώδικες και τεχνικές επικοινωνίας με τον λαό επενδύοντας στον φόβο,στον φανατισμό,σε μια ξεπερασμένη για την εποχή πόλωση.
...Λαϊκισμός κι ελιτισμός γίνονται τα καταστροφικά εργαλεία στα χέρια κάποιων πολιτικών,που δεν έχουν μάθει ν'αναμετριούνται με τα προβλήματα και να καταξιώνονται επιτυγχάνοντας λύσεις κι αποτελέσματα μαζί με την κοινωνία.Αποτελέσματα όχι για τον εαυτό τους,όχι μόνο για τους λίγους,αλλά για όλους τους συμπολίτες τους.

Για όλους,κάπως έτσι συνθηματικώς τελειώνουν και τα σφυροδρεπανιάρικα πλακάτ της...μόνιμης και σταθερής δουλειάς για όλους.Χωρίς να διευκρινίζει πως καταμερίζεται αυτό το για όλους.Ισόποσα;Μέχρι εκεί που φτάνουν...όλοι οι επίλοιποι;Και ποιά είναι αυτή η ομογενοποιημένη κοινωνία που πρέπει να είναι αναγκαστικώς μονιασμένη;Ποιά είναι η ξεπερασμένη για την εποχή πόλωση;Σ'αυτήν μεταξύ δεξιάς κι αριστεράς αναφέρεται φυσικά:''Υπόρρητα''νομίζει ότι επικαλύπτει αυτό που θέλει ν'αποφύγει-ή του είναι αδύνατον να μην προστατεύσει.Τον κρατισμό και την ανάγκη ρήξης με το διεφθαρμένο,αντιπαραγωγικό και πελατειακό δημόσιο τομέα.
Αυτήν την ανάγκη''υποψιάζονται''κι οι...μόνιμα προσελκυσμένοι στις κάλπες:Τα παραδοσιακά κόμματα δεν έχουν πλέον θέσεις και προνόμια να μοιράσουν.Η σε εισαγωγικά αριστοκρατία στέκεται...αμήχανη,μαζί με την ελίτ των μόνιμων πελατών της.Οι οποίοι ταίζονται με φόρους:Σιγά  ένας που κερδίζει μια κάποια περιουσία απ'την ελληνική αγορά,να μην πορευθεί ορθολογικά προς τη νόμιμη φοροαποφυγή.Για τη παράνομη,ήταν κυβέρνηση οι στυλιανίδηδες,φτάνοντας να έχουν γαλαξιακό έλλειμμα στο πέσιμο της αυλαίας τους.[με το αφορόλογητο των 12.000 να είναι το αγαπημένο δηλωθέν όριο...της μεσαίας ταξης]
Ως γνωστόν για τον νεοκαραμανλισμό και γενικότερα για τον μονοπωλιακό εγχώριο αντιμνημονιακό εθνολαϊκισμό,η πολιτική δεν είναι...αριθμοί.Ψυχρά πράγματα,τεχνοκρατικά:Τι κι αν ακόμη κι η πραγματική οικονομία-βασικό''παρακλάδι''της πολιτικής-θέλει τους αριθμούς της;Σιγά που θ'άφηνε χώρο ο μεσαίος χώρος του κατ'ουσίαν παλαιοκαραμανλισμού για την αριστερά:Τον επικάλυψε-σκεπάζοντας τον σύγκορμα και αφήνοντας στα σεντόνια του τη καχεκτική μυρωδιά της.Κι όλα αυτά αφήνοντας τελείως στην άκρη του τι εστί''πραγματική οικονομία''για τους στυλιανίδηδες,όταν π.χ. επί διακυβέρνησης τους η ευμάρεια ήταν κατανάλωση με δανεικά.
Συνεχίζει ο πέριξ του κέντρου λαϊκιστής:Λαϊκισμός κι ελιτισμός είναι εξίσου καταστροφικές μέθοδοι στα χέρια των δυνάμεων της αδράνειας και της ακινησίας,που προπαγανδίζουν απο τη μια την''αρχή της κινητικότητας των δημοσίων υπαλλήλων''[που υπήρξε κυρίως...διαθεσιμότητα-αργία με το 70% του μισθού τους κάθε μήνα πιστωμένο],δεν θέλουν όμως απο την άλλη την κινητικότητα και τις ίσες ευκαιρίες στην πολιτική,την αγορά,την επιστήμη.
Ισες ευκαιρίες=όλοι κάπου στη μέση και δίπλα δίπλα για να τερματίσουν πάνω στο νήμα στον τερματισμό:Η ψυχιατρική σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Και συνεχίζει:Οταν είσαι γνήσια λαϊκός,απεχθάνεσαι τον λαϊκισμό κι όταν είσαι υπεύθυνος δημοκράτης,πολεμάς τον ελιτισμό.
Η αξιοκρατία βαφτίζεται ελιτισμός εσαεί προς χάριν του παλιού πολιτικού συστήματος[και μόνο αυτού,αφού...πουθενά δεν φταίει ο''σοφός λαός''] κι η λαϊκότητα καθαγιάζεται στη δημοκρατική κολυμπήθρα της εξίσωσης προς το μέσο- κατ'ουσίαν μέτριο.

Αδιάψευστη απόδειξη των παραπάνω επισημάνσεων είναι η πραγματικότητα.Ως κράτος έχουμε  σοβαρά προβλήματα,ως έθνος όμως έχουμε πετύχει.Αρκεί να δει κανείς πως διακρίνεται ο οικουμενικός ελληνισμός σε όλο τον κόσμο διασώζοντας τη διαχρονική αξία του πολιτισμού μας.
Πάλι η επιστήμη της ψυχιατρικής σε κινητικότητα των άνω άκρων:Εχουμε...αποτύχει σαν κράτος και μας διασώζει το ότι στα...ξένα έθνη κάποιοι έλληνες πετυχαίνουν εκεί[που φυσικά δεν πετυχαίνουν ούτε οι μισοί κάτι αξιοσημείωτα μεγαλοπρεπές,όπως το παρουσιάζει ο εθνολαϊκισμός πέριξ του κέντρου]όπου τους προσφέρεται ένα ορθολογικότερο του ελληνικού περιβάλλον,μέσα στ'οποίο προοδεύουν και οι ιθαγενείς αυτών των χωρών-αλλά και οι άλλων εθνικοτήτων μετανάστες.

Τι πρέπει να κάνουμε ώστε το κράτος μας να μπορέσει να παρακολουθήσει το επιτυχημένο μοντέλο του...έθνους μας?Κινητικότητα παντού,στην αγορά,στην τεχνοκρατία...
Το επιτυχημένο μοντέλο του..έθνους μας,αλλά απ'την άλλη θα πρέπει να...παρακολουθήσουμε επιτυχημένα μοντέλα,άλλων χωρών...Ξανά τα χέρια σε ανάταση.
Και...κινητικότητα τεχνοκρατίας,χωρίς...ψυχρότητες,με μπόλικο συναίσθημα και...προδέρμ.

Για τη διαμάχη του απώτερου παρελθόντος διεθνώς μεταξύ φιλελευθέρων με συντηρητικούς,έγραφε ο Μ.Δραγούμης:Είναι χαρακτηριστικό της εδραιωμένης συντηρητικής αντιλήψεως ότι το εγώ

δεν έχει αυταξία κι ότι αποκτά υπόσταση μόνο μέσω των θεσμών[για όλα φταίνε οι...πολιτικοί,το''κατεστημένο''].Ο ανθρώπινος χρόνος,υποστηρίζουν οι συντηρητικοί,είναι μια βιογραφία,μια εκπαίδευση,μια γλώσσα,μια οικογένεια,μια σταδιοδρομία,ενώ ο ανθρώπινος χώρος είναι μια γενέτειρα,ένα σπίτι,μια ενορία,μια πόλη,ένα έθνος.Ο εαυτός δεν αξιολογείται εκτός αυτού του χωροχρόνου διότι δεν υπάρχουν άνθρωποι αλλά μόνον άγγλοι,γάλλοι,γερμανοί ή άλλοι τέτοιοι[και...οικουμενικοί έλληνες].
...ο εαυτός είναι μίγμα παράδοσης και ιστορίας.Ο μόνος τρόπος να ευτυχήσει ο άνθρωπος είναι να ενταχθεί στο σύνολο που τον διαμόρφωσε χωρίς να κλασαυχενίζεται ότι είναι και δημιουργός του.[εδώ ο κεντρώος εθνολαϊκισμός πάει την...εξέλιξη ένα βήμα παραπέρα:Διαπρέπει σε οποιαδήποτε ξένη χώρα,εκτός της δικής του,εθνικά-γενετικά].
Ο συντηρητισμός δεν θέλει να είναι ιδεολογία ή θεωρία,αλλά στράτευση σ'ένα ιδανικό που προωθεί ότι πολύτιμο έχει ο πολιτισμός,διαφυλάσσει την ακεραιότητα του έθνους και των παραδόσεων του.
...Οταν τεθεί θέμα χρησιμότητας μιας παράδοσης,ο συντηρητισμός σπεύδει να καθαγιάσει την παράδοση έτσι ώστε κάθε πρόταση αλλαγής της να μπορεί να στιγματισθεί ως αμαρτία.
...Επειδή η παράδοση δεν προσφέρει η ίδια γνώμονες αλλαγής της,ο συντηρητικός όταν βρεθεί προ αδιεξόδου επιδίδεται συνήθως στον αυτοσχεδιασμό του τύπου''βλέποντας και κάνοντας'',δανειζόμενος ιδέες απο τα αριστερά και τα δεξιά,μια τακτική που απεκλήθη απο τον Ανδριανόπουλο:''ένα είδος πολιτικού ενοικιοστασίου''.

Για την όποια χρησιμότητα του συντηρητικού κατά Δραγούμη,καθώς κάθε άκριτη αποδοχή νεωτερισμού είναι εξίσου επικίνδυνη με την άκριτη απόρριψη εις το όνομα της παράδοσης,όπως και την ατομική μνήμη που διακρατεί η παράδοση,δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επισήμανση:Η ελλάδα χρεωκόπησε απο τον διαποτισμένο σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας κρατισμό-πατερναλισμό της.
[ούτε και ν'αναλυθεί ότι η παγκοσμιοποίηση των ανοιχτών αγορών χρειάζεται π.χ.διαφοροποίηση προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας,πράγμα που προϋποθέτει και ποικιλομορφία σε ήθη,έθιμα,παραδόσεις,αρκεί να ξέρεις να τα κατασκευάσεις και μετέπειτα να τα προωθήσεις]

http://www.e-stylianidis.gr/articles/a%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82-%CE%BB%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%AE-%CE%B4%CE%B5%CE%BE%CE%B9%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

Εκλεκτική περιπλάνηση-Νιτσε

αυτό το βιβλίο αντιπροσωπεύει στη πράξη μιαν αντίφαση και δεν φοβάται αυτή την αντίφαση:Σε αυτό καταγγέλλεται η εμπιστοσύνη στην ηθική-για ποιό λόγο?Απο ηθικότητα![ΑΥΓΗ]

_''Νιώθω καλά που βοηθώ αυτούς τους ανθρώπους,και μόνο το ευχαριστώ τους με γεμίζει''...δήλωνε μια κυρία,όλο καμάρι,σ'ένα νησί του ανατολικού αιγαίου αναφορικά με τη βοήθεια που προσέφερε στους καταναγκαστικώς προσφερόμενους πρόσφυγες.
Οχι εγωιστικό:Ο ένας είναι κενός και θα ήθελε να νιώθει γεμάτος,κι ο άλλος είναι υπερπλήρης και θα ήθελε ν'αδειάσει,-και οι δύο παροτρύνονται ν'αναζητήσουν ένα άτομο που μπορεί να τους βοηθήσει σ'αυτό.Κι αν ερμηνεύσουμε αυτό το φαινόμενο με την ανώτερη έννοια του,θα του δώσουμε και στις δυο περιπτώσεις το ίδιο όνομα:Αγάπη.-Πως?Η αγάπη μπορεί λοιπόν να είναι κάτι μη εγωιστικό?[ΑΥΓΗ]

_''Η αγορά υπάρχει,αγοράζει οτιδήποτε και πληρώνει χωρίς όριο.Ο καπιταλιστής είναι πρόθυμος να πουλήσει ακόμα και το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουν''/Μαρξ
Μ'αρέσουν εκείνοι που δεν ξέρουν να ζουν παρά υπό τον όρο να χαθούν,γιατί καθώς χάνονται ξεπερνούν τον εαυτό τους
Οποιος περιφρονεί τους άλλους είναι φασίστας/Μπρεχτ
Μ'αρέσουν εκείνοι που τους κατακλύζει μεγάλη περιφρόνηση,γιατί φέρουν μέσα τους τον έσχατο σεβασμό,είναι τα βέλη της επιθυμίας που τεντώνεται προς την άλλη όχθη[Τάδε έφη Ζαρατούστρα]

_ΛΑΘΕΜΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ:Οταν κάποιος έχει αποδείξει την ύψιστη ωφελιμότητα ενός πράγματος,δεν έχει κάνει ακόμη ένα βήμα για να εξηγήσει τη προέλευση αυτού του πράγματος:αυτό σημαίνει ότι με τη χρησιμότητα δεν μπορεί ποτέ κανείς να καταστήσει κατανοητή την αναγκαιότητα της ύπαρξης.Αλλά είναι ακριβώς η αντίθετη κρίση που έχει επικρατήσει ως τώρα-και μάλιστα ως το πεδίο της πιο αυστηρής επιστήμης.[ΑΥΓΗ]

...Είναι δυνατόν να στέλνει ο ήλιος τις αχτίδες του στο τίποτα κι η νυχτερινή αγρύπνια των αστεριών να σπαταλιέται σε θάλασσες δίχως διεξόδους και σ'ακατοίκητες περιοχές?

ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΣΗΜΑΣΙΑ:Αλλοτε οι φιλόσοφοι δέχονταν εκ των προτέρων ότι η σωτηρία του ανθρώπου έπρεπε να στηρίζεται στη γνώση για τη καταγωγή των πραγμάτων.Αντίθετα,όλες οι αξιολογήσεις,όλα τα''ενδιαφέροντα''που θέσαμε στα πράγματα,αρχίζουν ν'αποκτούν τη σημασία τους στο μέτρο που με τη γνώση μας επιστρέφουμε στα ίδια πράγματα.Με τη γνώση για τη καταγωγή,αυξάνεται η ασημαντότητα της καταγωγής:ενώ το κοντινό,αυτό που είναι μέσα μας και γύρω μας αρχίζει σιγά σιγά να εμφανίζει χρώματα,κάλλη,αινίγματα και σημασίες,που τίποτα απ'αυτά δεν επιτρεπόταν να ονειρευτεί η αρχαία ανθρωπότητα.[ΑΥΓΗ]

Κι όταν ένα πράγμα καταδειχτεί ως βλαβερό,ή ακόμη χειρότερα άσκοπο-δηλ.ουδέτερο-,αυτό σημαίνει ότι δεν είναι αναγκαίο?Κάλλιστα,αυτό που φαινόταν ουδέτερο σε κάποια περίοδο,μπορεί να δειχτεί ''σκοπούμενο''σε μια μεταγενέστερη[ή ανάποδα χρονικά],κι αυτό που έμοιαζε ωφέλιμο ν'αποδειχτεί βλαβερό.Με την ανακάλυψη του σκοπού της καταγωγής,ακολουθεί μια προδιαγεγραμμένη σημασιοδότηση των δυνατοτήτων για χρήση αυτού του πράγματος.Η πηγή αυτού του πράγματος έφτιαξε αυτό το πράγμα για να επιτελεί μια συγκεκριμένη λειτουργία.Οποιαδήποτε παρέκκλιση σημαίνει αυτόματα''λάθος'',κακή χρήση''.Αρα,τίθονται συγκεκριμένοι κανόνες.
Είναι δυνατόν οι αχτίδες του ήλιου να φωτοσυνθέτονται απο τα φυτά αλλά να προκαλούν παρενέργειες στο σώμα και στα γυμνά μάτια του ανθρώπου?
ή όπως ρωτούσε ο Ηράκλειτος:πως θα φαινόταν η σημασία του φωτός χωρίς το σκοτάδι,ή της υγείας χωρίς την αρρώστια?Δεν είναι μόνο θέμα υποκειμενισμού ή αντικειμενικότητας,αλλά ότι κι η χρησιμότητα έχει τη βλαβερή της συνέπεια και το βλαβερό την ωφελιμότητα του.Ανακατευόμενες οι ωφέλειες κι οι χρησιμότητες,καταστούν πολύπλοκη την αναγκαιότητα της ύπαρξης,όπως ακριβώς πολύπλοκος είναι κι ο άνθρωπος:Πηγαίνοντας ο καθένας στο κοντινό του μέσα του αλλά και στους γύρω του,δίνει διαφορετικές σημασιοδοτήσεις στο''ωφέλιμο''και το''βλαβερό'',αναλόγως των συνεπειών πάνω στον εαυτό του.Κι αυτό δεν είναι υποκειμενικό?Οχι,εαν μπαίνει στη σύγκριση με το γύρω του:Αυτό που είναι καλό για μένα,είναι κακό για σένα-άρα αυτό που εσένα απωθεί,εμένα με κάνει ν'αναρριγώ σύγκορμα
Απο την άλλη,στο ζαρατούστρα τίθεται το ερώτημα:Τι θα ήσουν αστέρι χωρίς αυτούς που φωτίζεις;

Στην ''αέναη ευφορία''-που κατακρημνίζει την έξωθεν κι έσωθεν επιβεβλημένη τυραννία της πανταχού ευτυχίας-ο ευφυέστατος και μπριόζος Π.Μπρυκνέρ,επισημαίνει:Η ζωή δεν περιορίζεται ποτέ στην εναλλαγή του υψηλού με το χαμηλό ή στην αντιστροφή τους.Ανάμεσα τους υπάρχει μια ολόκληρη γκάμα απο μικρές χαρές που δεν γίνεται να τις υποτιμήσουμε.Προπάντων υπάρχει μια χαρά πολύ πιο σημαντική απο την ευτυχία,που είναι απλώς και μόνο η χαρά του ζην,η χαρά του ότι βρισκόμαστε εδώ κάτω στη γη για μια εφήμερη και τρελή περιπέτεια.
Είναι δύσκολο ν'αποδεχτούμε έναν ορισμό της χαράς σαν μια άνευ όρων επιδοκιμασία της ζωής,απόλυτη συγκατάθεση προς αυτό που είναι η ζωή,σαν amor fati-αγαπημένη μοιραιότητα[Νιτσε].Μονάχα ένα βήμα χωρίζει τη συναίνεση απο την υποταγή,κι αυτά τα λόγια θυμίζουν εξοργιστικά τα κηρύγματα των πιο οπισθοδρομικών θρησκόληπτων.Αντίθετα,δεν υπάρχει χαρά της ζωής παρά μόνο μέσα στη διάκριση μεταξύ μισητού και απολαυστικού,μέσα στην άρνηση ν'αποδεχόμαστε τα πράγματα έτσι όπως είναι.Η δυνατότητα να λέμε ναι δεν έχει αξία παρά μόνο όταν έχουμε και τη δυνατότητα να λέμε όχι.

Αλήθεια,τι κάνει ο άνθρωπος αυτός που απαρνιέται;Λαχταρά έναν κόσμο ανώτερο,επιθυμεί να πετάξει ψηλότερα και μακρύτερα απο τους ανθρώπους της κατάφασης.Πετάει χίλια δυο πράγματα που θα του ήταν εμπόδιο στο πέταγμα του,και ανάμεσα στα''πράγματα''αυτά βρίσκονται ένα σωρό χρήσιμα και πολύτιμα που του χρειάζονται[τα ούτε υψηλά μα ούτε και χαμηλά...],κι όμως τα θυσιάζει στη δίψα του για τα ύψη.Απ'αυτόν βλέπουν μόνο αυτή τη θυσία,αυτήν την απόσταση,και γι'αυτόν τον ονομάζουν απαρνητή.
Και είναι στην πραγματικότητα ένας απαρνητής,κουκουλωμένος στο ράσο του,που ανορθώνεται μπροστά μας σαν την ίδια τη ψυχή ενός αχάτη.
Ο άνθρωπος αυτός είναι ευχαριστημένος απο την εντύπωση που προξενεί.Θέλει να μας κρύψει τον πόθο του,την υπερηφάνεια του,τον σκοπό που έχει να πετάξει πάνω απο εμάς...
Ναι,αλήθεια!είναι πολύ περισσότερο επιδέξιος απ'όσο τον θεωρούσαμε,αυτός ο τόσο ευγενικός απέναντι σε όλους μας άνθρωπος...αυτός ο ομολογητής!
Γιατί είναι κι αυτός,όπως όλοι εμείς,ένας ομολογητής,ακόμα κι αν απαρνιέται.[ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΡΝΙΕΤΑΙ/ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ]

Τις''χαρές που δεν γίνεται να τις υποτιμήσουμε'',ο Νίτσε τις αφήνει για τους άλλους:Λέει ναι,''αυτός ο τόσο ευγενικός άνθρωπος απέναντι σε ΟΛΟΥΣ'',όμως ταυτόχρονα αρνείται και πράγματα που απο τον σωρό των πραγμάτων είναι χρήσιμα και πολύτιμα ακόμη και για τον ίδιο τον εαυτό του.
Απαρνιέται ακόμη κι αυτά στα οποία συνομολογεί.Λέει όχι και εκεί που ομολογεί ναι,αρνείται ν'αποδεχτεί τα πράγματα έτσι όπως είναι,ακόμη και μέσα στο εσώτερο είναι του:Τον εμποδίζουν να φτάσει ψηλότερα,πράγμα για το οποίο είναι απόλυτα έτοιμος απο ή συν τω καιρό,καθ'ότι έχει διακρίνει-εξάγει τα σωστά συμπεράσματα απο τη χρησιμότητα των πραγμάτων,την ζωτική ανάγκη της συγκριτικής συνύπαρξης χαμηλότερων εμποδίων μέσα του,αλλά κυρίως στους άλλους.Με τι σκοπό?Να μην γίνουν το απόλυτο μονοπώλιο που με τη γενική χρήση του,θα ξεφτίσει,θα φθείρει,χωρίς να δεικνύει ότι υπάρχει κάπου ''παρεμφερώς αλλού''στον ορίζοντα μας μια άλλη  μακρυνή όχθη που μας τραβάει περισσότερο.

Ο''πλησίον''επαινεί την ανιδιοτέλεια γιατί κερδίζει απ'αυτή.Αν αυτός ο πλησίον σκεφτόταν με τον ίδιο''ανιδιοτελή''τρόπο,δεν θα ήθελε τη θυσία αυτής της δύναμης,αυτή τη ζημιά που επωφελείται απ'αυτή.Θα εναντιωνόταν στη γέννηση των κλίσεων του!Και κυρίως θα εκδήλωνε τη δική του ανιδιοτέλεια υποστηρίζοντας πως δεν είναι καλή.
Αυτό φανερώνει η βασική αντίφαση της ηθικής που τόσο πολύ προβάλλουν.Τα αίτια της βρίσκονται σε αντίφαση με την αρχή της.Το επιχείρημα που προσπαθεί να χρησιμοποιήσει για ν'αποδείξει πως είναι νόμιμη,το αποκρούει το κριτήριο της για το καλό.Για να μη σκοντάφτει στην ίδια της την ηθική θα έπρεπε η αρχή του:''Πρέπει ν'απαρνηθείς και να θυσιάσεις τον εαυτό σου'',να οριζόταν μόνο απ'ένα ον που θ'απαρνιόταν,εφαρμόζοντας την,τα προσωπικά του πλεονεκτήματα και που ίσως θα προξενούσε την ίδια του την πτώση με τη θυσία που θ'απαιτούσε απο τα άτομα...[ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑΣ/ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΓΝΩΣΗ]
Τα αίτια σε αντίφαση με την αρχή:Λένε όχι και για λογαριασμό αυτών που θα μπορούσαν κάλλιστα να πούνε ναι