Η ανεδαφική συνταγματικότητα της λαϊκής κυριαρχίας

Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

Ολες οι εξουσίες πηγάζουν απο τον λαό,υπάρχουν υπέρ αυτού[Αρθρο 1]

 Υπάρχουν υπέρ αυτού.Πράγμα που ταυτόσημα θα έπρεπε να σημαίνει ότι ασκούνται υπέρ των συμφερόντων του,βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων-και συνήθως στα μακροπρόθεσμα,δεν γνωρίζω πολλές ''λαϊκές κυριαρχίες'' που να δώσανε έμφαση στα μακροπρόθεσμα.Συνηθέστερα,αμελείται το μακροπρόθεσμο απο την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος,γιατί θεωρείται ότι ''τελεολογικά'' θα καταλήξει σε κάτι καινούριο,αδοκίμαστο,μη συμβατό με τα ήθη,τις παραδόσεις,τα ιερά και τα όσια μας.Αρα έχουμε μια αδόκιμη και δυσλειτουργική σύγκλιση του βραχυπρόθεσμου και του μακροπρόθεσμου που εδράζεται,μεταξύ άλλων,και στη διατήρηση της συντήρησης,της στασιμότητας,της αδιάκοπης διαφύλαξης[και το πέρασμα αυτής σε ''απογόνους''γνώριμων και περίκλειστων δικτύων ''αυτοδιαχείρισης-πολιτικής επιρροής,δηλαδή έμπρακτης συμμετοχικής άσκησης επιρροής στις αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας που αντιπροσωπεύει ποικιλώνυμες φατρίες].
Το ουσιώδες της λαϊκής κυριαρχίας[κι όχι μόνο διά της ψήφου-καθ'ότι και μετά την ψήφιση,τα ποικιλώνυμα δίκτυα φατριών αντιδρούν σε αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας που αντιστρατεύονται προεκλογικές εξασφαλίσεις,προσωρινές ματαιώσεις ή ακόμη και ολιγόχρονες παρατάσεις ευνοϊκών ρυθμίσεων που δεν κατοχυρώνουν άπαξ φατριαστικά ''δικαιώματα'' κανονιστικών υποχρεώσεων.Υποχρεώσεις οι οποίες,επίσης,συνηθέστερα,είναι δυσανάλογες ως προς τα οφέλη που λαμβάνουν τα ''κοινά'' απο τα διεκδικούμενα δικαιώματα]είναι η σύγκλιση του ''κοντινού με το μακρινό'',του πρόσκαιρου απο το ευρέως ωφέλιμο,κι εντέλει,απο του συλλογικού εις βάρος του ατομικού.
Αφού όλος ο ''λαός''[ο καθείς έλληνας/ελληνίδα απο τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο]ομογενοποιείται σε μια λέξη που περικλείει το ''συμφέρον'' του[και που στην ουσία του  νοείται ουτοπικά και εξ αυτού...αφελέστατα ή υποκριτικά,καθ'ότι αποκλείει ''ταχυδακτυλουργικώς'' αντικρουόμενα συμφέροντα,αντιλήψεις,νοοτροπίες,τρόπους ζωής κ.λ.π.],το πρώτο άρθρο του ελληνικού συντάγματος ''εγγυάται'' το συλλογικό[και φυσικά ''καλώς εννοούμενον'']συμφέρον:Δηλαδή,χρειαζόμαστε μια είδους προστασία-αυτοπεριορισμό,απο τους ίδιους μας τους ποικιλώνυμους εαυτούς-κι εφόσον η προέκταση μας είναι η εκτελεστική εξουσία των,συναφών ποικιλώνυμων αντιπροσώπων μας,χρειαζόμαστε αντίβαρα προστασίας απο τις λάθος κρίσεις μας,όπως αυτές εκφράζονται στη κάλπη].Ακριβέστερα:προστασία απο τον αδιαίρετη-κι άρα υπερσυγκεντρωτική-εξουσία που βάζει πειρασμούς για αυθαιρεσίες πρόσκαιρων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών,ειδικά σε περιόδους κρίσης,συμπίεσης και γενικότερα ''πολεμικών'' καταστάσεων που ταράζουν επί μακρόν[ως προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα μακρόχρονης αιτίας,η οποία επικαλείται τη ''θέληση του λαού'' στην απουσία αντιλόγου απέναντι του,κι άρα την μη ενδοσκόπηση κι ωρίμανση του]την κοινωνική ειρήνη και την όποια ευημερία.

Γράφει ο Θουκυδίδης,στη πρώτη αξιακή αποτίμηση των συνεπειών του εμφύλιου σπαραγμού στα πρώτα χρόνια του πελλοπονησιακού πολέμου,για την...κατά φύσην σύγκλιση του εφήμερου-περιστασιακού με το στασιμομακροπρόθεσμο που επιφέρει συμφορές[και που θα γίνονται και θα ξαναγίνονται με διαφορές στην μορφή,δηλαδή στη συγκυρία των περιστάσεων που,εκ φύσεως,αφομειώνει τους περισσότερους-καθ'ότι είναι ο εύκολος δρόμος ''αντίδρασης'' σε μια κατ'ουσίαν μη δράση που καλουπώνεται υπό τον μανδύα της λαϊκής κυριαρχίας σε μια πλειοψηφία δυσθυμούντων που αρνείται ότι αυτό που πηγάζει εκ των έσω,ενίοτε στρέφεται αναντίστροφα κατά της ιδιοσυστασίας του].
Οι διαφορές στη μορφή επίσης,σημαίνει,κυρίως,ότι γίνονται και σε περιόδους ''ειρήνης''-εφόσον θεωρήσουμε ότι κι η ζωή εν ειρήνη είναι ένας αγώνας μεγάλης απόστασης,που επιφέρει πιέσεις αναπόφευκτων μεταλλαγών:Καμιά μεγάλη απόσταση δεν είναι ομοιόμορφη-εξ ου και δεν μπορεί να διανυθεί τοιουτοτρόπως:

Εξαιτίας των εμφύλιων σπαραγμών προέκυψαν στις πόλεις πολλές και μεγάλες συμφορές,οι οποίες γίνονται βέβαια και θα συνεχίσουν να γίνονται πάντοτε,αφού η ανθρώπινη φύση μένει η ίδια,έχουν όμως βαθύτερο ή ελαφρύτερο χαρακτήρα και διαφέρουν στη μορφή,ανάλογα με τις περιστάσεις που παρουσιάζονται κάθε φορά.
Γιατί σε καιρό ειρήνης και ευημερίας,και οι πόλεις και οι ιδιώτες χαρακτηρίζονται απο ευγενέστερα αισθήματα,αφού δεν αλλάζει ο χαρακτήρας απο την πίεση αναπόφευκτων αναγκών.
Αλλά ο πόλεμος,αφαιρώντας λίγο λίγο απο τους ανθρώπους την καθημερινή ευημερία,γίνεται δάσκαλος βίαιος και τείνει να αφομειώσει τις διαθέσεις των πολλών με την υπάρχουσα κατάσταση τους.[Θουκυδίδη ιστορία,Γ-82]

Οι πόλεις-κράτη αντιδιαστέλλονται απο τους ιδιώτες,όχημα των οποίων ήταν[και τότε]τα κόμματα[ολιγαρχικά και δημοκρατικά],στα οποία αναφέρεται πρωταρχικώς ο Θουκυδίδης,ρίχνοντας τους το ''ανάθεμα'' για τις ανταγωνιστικές βλέψεις των ''κομματόσκυλων''τους-κι αντίστοιχα των ηγετών τους.Αυτοί οι διαγκωνισμοί εκπεφράζονται στο παζάρι του πολιτικού χώρου διαμέσου της ρητορείας που κάνει το άσπρο μαύρο,παραφράζοντας βάναυσα[για την ''κοινή λογική'']την υπεραξία παραδεδειγμένων αξιακών αναφορών που ομνύουν στη καρδιά και στον πυρήνα της λογικής της δημοκρατικής αυτοδιάθεσης,και,συνεπαγόμενα,της αυτοδιαχείρισης αυτής της επιθυμίας:Κι η βούληση αυτής της επιθυμίας που εκπορεύεται για να υπηρετήσει ακριβώς την ίδια την πηγή αυτής της εκπόρευσης σε ένα αδιαίρετο σύστημα πρακτικής λειτουργικότητας,τείνει,φυσιολογικότατα,να θέτει τον αποδέκτη και ταυτόχρονα ''εμπνευστή'' αυτής της κατάληξης,εκτός των ευθυνών του.''Φυσιολογικότατα'',γιατί οι δομικές προϋποθέσεις της ''αυθύπαρκτης'' κυριαρχίας σε έναν κόσμο που και τότε,στα χρόνια του Θουκυδίδη[σήμερα λόγω παγκοσμιοποίησης],αλληλοεξαρτούνταν και ζητούσε συμμάχους για την προώθηση της ευημερίας του[δηλαδή της οικονομίας και των προϊόντων που αυτή παρήγαγε],αποκλείουν τα συμφέροντα των αμοιβαία,ανεξαρτήτως ανισορροπιών-ανισοτήτων στο καταμερισμό,επωφελών άλλων ''λαϊκών κυριαρχιών'' των διάφορων πόλεων-κρατών.
Η ενδόρρηξη του ''συλλογικού'' μεταφέρεται κι εντός του σώματος μιας και μόνο λαϊκής κυριαρχίας ενός κράτους-πόλης:Οχι παραφράζοντας,αλλά επεκτείνοντας-εν είδει ασύδοτου ξεχειλώματος-αυθαίρετα τα διάσπαρτα μεμονωμένα συμφέροντα ως συλλογική έκφραση αναπόφευκτων ''συλλογικών αναγκών'',που καλούν όσο το δυνατόν περισσότερους ν'αντιρροπήσουν με προνομίες την πραγματική φύση της εξουσίας σε μια Δημοκρατία:τη διάχυση της αδιαμεσολάβητης-απρόσωπης άσκησης ισονομίας για όλους ως ανάχωμα ''ατόμων-πολιτών'' οι οποίοι νιώθουν'' παράτολμοι'',''άφοβοι'',''αλτρουιστές'',μόνο μέσα σε νεφελώδη σχήματα μαζικής εξομείωσης,ακριβώς για να μην υποστούν τις συνέπειες που θα είχε στη προσωπική ζωή τους ο τρόπος του ζειν που πηγάζει απο μένα αποκλειστικά για μένα-Δεν αυτοκυριαρχούμαστε όταν δρούμε και ''σκεφτόμαστε'' με βάση τη παρόρμηση,το συναίσθημα,το θυμικό,χωρίς να παίρνουμε υπόψην μας την εντύπωση που κάνουν όλα αυτά στο ''γαλήνιο''τμήμα του εαυτού μας,το συνειδησιακό που συν το χρόνω με τις εμπειρίες του αντιλέγει,διαπιστώνει,αναθεωρεί και ξανααμφιβάλλει:Το σκεπτόμενο,το υπομονετικό,το παραχωρητικό ή ανεκτικό.
Ο αυτοπεριορισμός που επιβάλλεται ν'ασκηθεί στην ''λαϊκή κυριαρχία'',είναι σε φυσική ταύτιση με τον ''μικρόκοσμο'' των μελών αυτής...

Και κατάντησαν ν'αλλάζουν αυθαίρετα την καθιερωμένη σημασία των λέξεων,με τις οποίες δηλώνονται τα πράγματα.Πράγματι,η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε ως ανδρεία,η προνοητική δραστηριότητα ως επικαλυμμένη δειλία,η σωφροσύνη ως πρόσχημα ανανδρίας,η σύνεση για καθετί ως πρόφαση διαφυγής.
...Γιατί οι σύνδεσμοι των φατριών δεν δημιουργούνταν για χάρη αμοιβαίας βοήθειας,με βάση τους νόμους που ίσχυαν,αλλά για χάρη ιδιοτελών σκοπών,αντίθετων προς τους καθιερωμένους νόμους.
...Οι περισσότεροι,πράγματι,άνθρωποι προτιμούν να είναι ανήθικοι και να ονομάζονται ικανοί,παρά να είναι έντιμοι και να λέγονται αφελείς,και για το τελευταίο αυτό ντρέπονται,ενώ για το πρώτο υπερηφανεύονται.Αιτία όλων είναι η δίψα της εξουσίας,την οποία γεννούν η πλεονεξία,η μανία για κυριαρχία και το φατριακό πνεύμα,το οποίο τρέφουν τα δύο αυτά πάθη...
Οπως το τρέφει παρακινητικά η ''λαϊκή κυριαρχία''.
...Η αγαθότητα,η οποία συνδέεται στενά με την ευγένεια του χαρακτήρα,χλευαζόταν τόσο ώστε εξαφανίστηκε,ενώ επικράτησε αμοιβαίος ανταγωνισμός,γεμάτος δυσπιστία,αφού δεν υπήρχε τίποτε που να μπορεί να οδηγήσει σε συμβιβασμό.
...Κι επικρατούσαν κυρίως αυτοί που είχαν πιο αδύναμη αντίληψη.Γιατί,φοβούμενοι,απο τη δική τους ανεπάρκεια και την εξυπνάδα των αντιπάλων τους,μήπως όχι μόνο ηττηθούν στη συζήτηση,αλλά και πέσουν πρώτοι θύματα δολοπλοκιών,έφταναν μέχρι το έγκλημα
...η ανθρώπινη φύση,η οποία ακόμη και κάτω απο τη δύναμη των νόμων τείνει συνήθως προς την αδικία,τοποθετημένη ήδη πάνω απο τους νόμους,αισθανόταν χαρά,αποδεικνύοντας ότι τα πάθη της ήταν ασυγκράτητα δυνατότερα απο τους νόμους και εχθρικά σε κάθε υπεροχή.[Γ 82,83,84]