Στο δεύτερο βιβλίο της Πολιτείας συνεχίζεται η συζήτηση που ξεκίνησε στο πρώτο βιβλίο,μεταξύ κυρίως του Σωκράτη και του Θρασύμαχου,για το εάν η δικαιοσύνη είναι προτιμότερη απ'την αδικία και για το εάν ο δίκαιος είναι ευτυχέστερος έναντι αυτού που αδικεί.
Λέγε μου Σωκράτη,νομίζεις ότι υπάρχει κάποιο αγαθό που θα δεχόμασταν να το έχουμε,όχι επειδή επιθυμούμε τα αποτελέσματα που προκύπτουν απ'αυτό,αλλά επειδή χαιρόμαστε το ίδιο-για παράδειγμα την χαρά και τις απολαύσεις,όσες δεν βλάπτουν και δεν υπάρχουν αργότερα κάποιες επιπτώσεις τους πέρα απ'την ευχαρίστηση που δίνουν κατά την διάρκεια τους?
ΣΩ: Νομίζω ότι υπάρχει κάτι τέτοιο.
Την σκυτάλη λοιπόν έχει πάρει ο Γλαύκωνας κι ο αδελφός του Αδείμαντος που κάνουν τον δικηγόρο του διαβόλου καθότι ''υποστηρίζουν'' ότι κανένας,συνήθως,δεν είναι δίκαιος με τη βούληση του αλλά ψέγει την αδικία γιατί ο ίδιος δεν έχει τη δύναμη ή τα μέσα για να την κάνει-κι αυτά τα μέσα είναι πιο πρόσφορα σε όσους φαίνονται προσποιητά ότι είναι δίκαιοι[για ν'απολαμβάνουν τιμές,φήμη,υπόληψη και φυσικά χρήμα] ενώ στην πραγματικότητα αδικούν,χωρίς όμως και να τιμωρούνται γι'αυτό αφού οι τιμές κι η υπόληψη που απολαμβάνουν σαν ''δίκαιοι'' τους έχουν καταστήσει απρόσβλητα ''ισχυρούς με ηθικό το πλεονέκτημα''.
Εν συντομία ο Γλαύκωνας ζητά από τον Σωκράτη,που υποστηρίζει ότι η ''κοινωνική δικιοσύνη'' είναι από τα καλύτερα αγαθά αυτή καθεαυτή οπότε και για τις ωφέλειες που επιφέρει αυτόματα σε όσους την ασκούν,ν'αναπτύξει νεα πραγματική επιχειρηματολογία .
Εχοντας παίξει πολύ καλά τον ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου και φέρνοντας στην επιφάνεια τα επιχειρήματα που θα μπορούσε να επικαλεστεί η άλλη πλευρά,ο Γλαύκων και ο Αδείμαντος λειτουργούν σαν σοφιστές-κάτι που δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάσει τον Σωκράτη που ομολογεί ζαλισμένος ακόμη νοκ αουτ στη γωνία του,ασχέτως της τοποθέτησης του απέναντι σε αυτήν την ''σοφιστική'' πρακτική του σχετικισμού που γέρνει υπέρ του γίγνεσθαι και της πολλαπλότητας έναντι του ''καθεαυτού'' του είναι και των μοναδικών ''αληθειών'' του:
Παιδιά του άντρα εκείνου,δεν άρχισε με κακό τρόπο την ελεγεία του ο εραστής του Γλαύκωνα,όταν διακριθήκατε στη μάχη στα Μέγαρα,λέγοντας:Παιδιά του Αρίστωνα,γένος θεϊκό άντρα ξακουστού.Μου φαίνεται,φίλοι μου,ότι είναι σωστό.Διότι αυτό που σας έχει συμβεί είναι κάτι πολύ θεϊκό,αν δεν έχετε αποδεχθεί ότι η αδικία είναι καλύτερη από τη δικαιοσύνη,ενώ μπορείτε έτσι να μιλήσετε υπέρ της αδικίας.Λοιπόν,μου δίνετε πραγματικά την εντύπωση ότι δεν το έχετε αποδεχθεί.
Πράγματι,είναι θεϊκό για ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο και καταδεικνύει ότι το φαίνεσθαι της προτιμησιακής εντύπωσης που δίνουν Γλαύκων και Αδείμαντος υπέρ της αδικίας,δεν μπορεί και να ξεγελάσει τον Σωκράτη εις ότι αφορά το ποιόν του χαρακτήρα των δύο αδελφών.
Εμμεσα δηλαδή ο Σωκράτης αναγνωρίζει όχι μόνο την ασθενέστερη επίδραση της εντύπωσης που αφήνουν τα δυο αδέλφια αλλά και την ωφελιμότητα του να λες[και γιατί όχι και του να κάνεις πειραματικά]κάτι χωρίς να το εννοείς,ενστερνιζόμενος το απόλυτα έστω και για να μπεις ''ενσυναισθηματικά'' στην απέναντι θέση-τα επιχειρήματα υπέρ της αδικίας του Γλαύκωνα και του Αδείμαντου δίνουν ανανεωτική ώθηση σε μια συζήτηση που έμοιαζε να έχει τελειώσει με τη φυγή από το προσκήνιο του Θρασύμαχου που...γαρ μοι φαίνεται πρωαίτερον του δέοντος υπό σου ώσπερ όφις κηληθήναι [μου φαίνεται ότι ο Θρασύμαχος νωρίτερα απ'όσο έπρεπε γητεύθηκε από εσένα σαν φίδι...]
Εν συντομία ο Γλαύκωνας ζητά από τον Σωκράτη,που υποστηρίζει ότι η ''κοινωνική δικιοσύνη'' είναι από τα καλύτερα αγαθά αυτή καθεαυτή οπότε και για τις ωφέλειες που επιφέρει αυτόματα σε όσους την ασκούν,ν'αναπτύξει νεα πραγματική επιχειρηματολογία .
Εχοντας παίξει πολύ καλά τον ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου και φέρνοντας στην επιφάνεια τα επιχειρήματα που θα μπορούσε να επικαλεστεί η άλλη πλευρά,ο Γλαύκων και ο Αδείμαντος λειτουργούν σαν σοφιστές-κάτι που δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάσει τον Σωκράτη που ομολογεί ζαλισμένος ακόμη νοκ αουτ στη γωνία του,ασχέτως της τοποθέτησης του απέναντι σε αυτήν την ''σοφιστική'' πρακτική του σχετικισμού που γέρνει υπέρ του γίγνεσθαι και της πολλαπλότητας έναντι του ''καθεαυτού'' του είναι και των μοναδικών ''αληθειών'' του:
Παιδιά του άντρα εκείνου,δεν άρχισε με κακό τρόπο την ελεγεία του ο εραστής του Γλαύκωνα,όταν διακριθήκατε στη μάχη στα Μέγαρα,λέγοντας:Παιδιά του Αρίστωνα,γένος θεϊκό άντρα ξακουστού.Μου φαίνεται,φίλοι μου,ότι είναι σωστό.Διότι αυτό που σας έχει συμβεί είναι κάτι πολύ θεϊκό,αν δεν έχετε αποδεχθεί ότι η αδικία είναι καλύτερη από τη δικαιοσύνη,ενώ μπορείτε έτσι να μιλήσετε υπέρ της αδικίας.Λοιπόν,μου δίνετε πραγματικά την εντύπωση ότι δεν το έχετε αποδεχθεί.
Πράγματι,είναι θεϊκό για ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο και καταδεικνύει ότι το φαίνεσθαι της προτιμησιακής εντύπωσης που δίνουν Γλαύκων και Αδείμαντος υπέρ της αδικίας,δεν μπορεί και να ξεγελάσει τον Σωκράτη εις ότι αφορά το ποιόν του χαρακτήρα των δύο αδελφών.
Εμμεσα δηλαδή ο Σωκράτης αναγνωρίζει όχι μόνο την ασθενέστερη επίδραση της εντύπωσης που αφήνουν τα δυο αδέλφια αλλά και την ωφελιμότητα του να λες[και γιατί όχι και του να κάνεις πειραματικά]κάτι χωρίς να το εννοείς,ενστερνιζόμενος το απόλυτα έστω και για να μπεις ''ενσυναισθηματικά'' στην απέναντι θέση-τα επιχειρήματα υπέρ της αδικίας του Γλαύκωνα και του Αδείμαντου δίνουν ανανεωτική ώθηση σε μια συζήτηση που έμοιαζε να έχει τελειώσει με τη φυγή από το προσκήνιο του Θρασύμαχου που...γαρ μοι φαίνεται πρωαίτερον του δέοντος υπό σου ώσπερ όφις κηληθήναι [μου φαίνεται ότι ο Θρασύμαχος νωρίτερα απ'όσο έπρεπε γητεύθηκε από εσένα σαν φίδι...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου