Ου δοκείν άριστος,αλλ'είναι θέλει

 Συνεχίζει ο Γλαύκων το σφυροκόπημα στον Σωκράτη για το εάν αυτός που φαίνεται ή αυτός που είναι είναι[η συζήτηση διαφεύγει εύκολα φαντασιακά γενικότερα στο θέμα,πέραν της ''κοινωνικής δικιοσύνης''] και ο πιο ''φυσιοκρατικά ευτυχής'':

ΣΩ:Πω πω,φίλε Γλαύκωνα,με πόση δυναμη ξεκαθαρίζεις τον καθενα απο αυτούς τους δύο άντρες,σαν να είναι αγάλματα,για να τους κρίνουμε!

ΓΛΑΥΚΩΝ:Το κάνω όσο καλύτερα μπορώ.Επειδή αυτοί έτσι είναι πλασμένοι,δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου καμιά δυσκολία να περιγράψω ποιο είδος ζωής περιμένει τον καθένα τους.Βέβαια αν αυτά που θα πω είναι κάπως ωμά,μη φαντάζεσαι Σωκράτη ότι τα λέω εγώ,αλλά όσοι επαινούν την αδικία αντί της δκαιοσύνης.

Αυτοί λοιπόν θα πουν τα ακόλουθα,ότι με τέτοια κατάσταση ο δίκαιος θα μαστιγωθεί,θα βασανιστεί,θα φυλακιστεί,θα τυφλωθεί και στα δυο του μάτια με δαυλιά και στο τέλος θα παλουκωθεί και α καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να θέλει να είναι δίκαιος,αλλά να φαίνεται.Ο λόγος του Αισχύλου θα ήταν πιο σωστό να είχε ειπωθεί για τον άδικο άνθρωπο.Διότι,μια που καταγίνεται με κάτι που στηρίζεται στην αλήθεια και δε ζει για να δημιουργεί εντυπώσεις,θα πουν ότι πραγματικά δεν θέλει να φαίνεται άδικος αλλά να είναι...εύλογα ταιριάζει να είναι ο πιο αγαπητός στους θεούς απ'όσο ο δίκαιος άνθρωπος...

ΑΔΕΙΜΑΝΤΟΣ:Δεν φαντάζεσαι Σωκράτη ότι έχει γίνει ικανοποιητικός λόγος για το θέμα αυτό?

ΣΩΚΡΑΤΗΣ:Οσα είπε είναι αρκετά να με κατανικήσουν και να με καταστήσουν ανήμπορο να βοηθήσω την δικαιοσύνη

Οποία εκπληξις κι ευτυχές συναπάντημα με τα ορθόδοξα αδέλφια που πάντα νιώθουν ασφάλεια στο ''είναι'' του δόγματος και της έρευνας που ακολουθεί το δόγμα...

https://oodegr.com/oode/psyxotherap/pathi1.htm

Πρέπει ωστόσο να σημειώσομε πως τα ουσιώδη περί του δικαίου, δεν είναι μια μοναδική επίνοια ενός σοφού. Είναι κοινή πεποίθηση στην αρχαία Ελλάδα. Και ο Γλαύκων άλλωστε, για να αναπτύξει όσα μνημονεύσαμε, επικαλείται ένα φθέγμα του Αισχύλου από τους «επτά επί Θήβας», όπου ένας αγγελιοφόρος λέει για τον μάντη Αμφιάραο, ότι δεν θέλει να φαίνεται άριστος, αλλά να είναι («ου δοκείν άριστος, αλλ’ είναι θέλει»). Πρόκειται για τη φράση εκείνη που, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος, όταν εκφωνήθηκε στο θέατρο, όλοι στράφηκαν και είδαν τον δίκαιο Αριστείδη. Να πούμε ακόμη ότι και άλλοι με διάφορους εκφραστικούς τρόπους αναφέρονται στο «είναι» και το «φαίνεσθαι», δίδοντας πάντοτε απόλυτη προτεραιότητα στο «είναι». Αν κάποιος φαίνεται αλλιώτικος ή αδοξεί στον κόσμο, η αρχαιοελληνική παράδοση θεωρεί το γεγονός αμελητέο.

Αξίζει να υπενθυμίσομε τώρα το συναφές, το οποίο αποκρατεί από τη δυτική παράδοση και είναι το τελείως αντίστροφο: του Καίσαρα για τη γυναίκα του, ότι δεν πρέπει μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια. Και φαντάζομαι δεν υπάρχει Νεοέλληνας που να μην το έχει ακούσει μερικές εκατοντάδες φορές. Βολεύει, βλέπετε, την ατιμία. Γιατί από τη στιγμή που τίθεται ως συμπληρωματικός όρος το «φαίνεσθαι», το «είναι» πάει περίπατο. Το αναλύει και αυτό ο Γλαύκων, μιλώντας για τον τέλειο άδικο. 

ΑΠ'ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ ΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

Κι ενώ φτάνουμε σχεδόν μαζί στις καθάριες πύλες της ''υποκρισίας που είναι κοινωνική αναγκαιότητα'',πως αποφεύγουμε το κουτσομπολιο της ''κοινής γνώμης''?Κι αν πολλές φορές δεν είναι μόνο σκέτο κουτσομπολιό αλλά και άσκηση κριτικής σε δημόσια πρόσωπα με αξιώματα και σε θεσμούς?

Ευλογούμε πάντα...την λοιδωρία σαν άλλοι απόστολοι παύλοι,ανεχόμενοι την ''αδικία'' και τους διωγμούς και προσευχόμαστε ταυτοχρόνως για τους ''σταυρωτές μας'' συγχωρώντας τους μες στη μακάρια ''ήσυχη καλή μας συνείδηση''-ευτυχώς οι Αθηναίοι είχαν καλή μνήμη και δεν έδωσαν εύκολα συγχωροχάρτι,παρά μόνο επιλογές,στον Σωκράτη...