Τα δύσκολα είναι τα προφανή

 Η Αλίκη άρχιζε να βαριεται πολύ έτσι καθισμένη στην ακροποταμιά δίπλα στην αδελφή της και μην έχοντας τίποτα να κάνει.Μια δυο φορές είχε κρυφοκοιτάξει στο βιβλίο που διάβαζε η αδελφή της,αλλά αυτό δεν είχε ούτε ζωγραφιές ούτε διαλόγους.Ξαφνικά ένα ασπρο Κουνέλι με ροζ μάτια πέρασε δίπλα της,τρέχοντας.Οταν το Κουνέλι έβγαλε ένα ρολόι απ'την τσέπη του γιλέκου του και άρχισε να τρέχει,ε τότε η Αλίκη σηκώθηκε-γιατί της πέρασε απ'το μυαλό σαν αστραπή η ιδέα πως ποτέ δεν είχε ξαναδεί κουνέλι που να'χει τσέπη γιλέκου και φλεγόμενη από περιέργεια,το ακολούθησε βιαστικά διασχίζοντας το χωράφι κι ευτυχώς,πρόλαβε να το δει την στιγμή που τρύπωσε σε μια μεγάλη κουνελότρυπα που τρύπωνε σε μια μεγάλη Κουνελότρυπα κάτω απ'το φράχτη.

Την άλλη στιγμή τρύπωνε κι η Αλίκη ξοπίσω του,χωρίς καθόλου να σκεφτεί πως στο καλό θα'βγαινε πάλι έξω.

...Ξαφνικά πήρε μια μικρή τρομάρα βλέποντας τον Γάτο του Τσεσάιρ καθισμένο στο κλαδί  ενός δέντρου.Ο Γάτος όταν είδε την Αλίκη,απλώς χαμογέλασε.

Γατούλη του Τσεσάιρ,θα μπορούσες σε παρακαλώ να μου πεις ποιο δρόμο πρέπει ν'ακολουθήσω για να φύγω από εδώ?

Εξαρτάται από το που θες να πας

Δεν με νοιάζει και πολύ το που

Τότε δεν έχει σημασία ποιό δρόμο θα πάρεις

Αρκεί να φτάσω κάπου,πρόσθεσε σαν εξήγηση η Αλίκη.

Ω,σίγουρα θα φτάσεις κάπου,αρκεί μόνο να περπατήσεις αρκετά

Πρέπει να'σαι τρελή,αλλώς δεν θα είχες έρθεις εδώ

Και πως ξέρεις πως είσαι τρελός εσύ?

Οπως ξέρεις,ένας σκύλος γκρινιάζει όταν είναι θυμωμένος και κουνάει την ουρά του όταν είναι ευχαριστημένος.Εγώ κάνω το αντίθετο,άρα είμαι τρελός.

Ο γάτος εξαφανίστηκε κι η Αλίκη περίμενε λίγο μισοπιστεύοντας πως θα τον ξαναδεί αλλά αυτός δεν εμφανίστηκε.Και μετά άρχισε κι αυτή να περπατά προς το μέρος που,όπως έλεγαν,ζούσε ο Μαρτιάτικος λαγός κι ο Καπελάς.

Υπήρχε ένα τραπέζι στρωμένο κάτω από ένα δέντρο στο σπίτι κι ο Μαρτιάτικος λαγός μαζί με τον Καπελά,έπιναν καθισμένοι εκεί το τσάι τους.

Δεν υπάρχει χώρος!Δεν υπάρχει χώρος! φωναξαν καθώς είδαν την Αλίκη να'ρχεται.

Υπάρχει άφθονος χώρος[την καλημέρα μας στους Μαλθουσιανούς],είπε η Αλίκη προσβεβλημένα και κάθησε σε μια μεγάλη πολυθρόνα στην κορφή του τραπεζιού.

...Ο Καπελάς άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και είπε:Γιατί ένα κοράκι μοιάζει μ'ένα γραφείο?

Είμαι ευχαριστημένη που άρχισαν τα αινίγματα.Πιστεύω πως μπορώ να το μαντέψω,είπε η Αλίκη.

Ο Καπελάς είπε:θα μπορούσες θαυμάσια να πεις πως το βλέπω αυτό που τρώω είναι το ίδιο με το τρώω αυτό που βλέπω.

Θα μπορούσες να πεις μ'αρέσει πως αυτό που παίρνω,είναι το ίδιο με το παίρνω αυτό που μ' αρέσει,είπε κι ο Μαρτιάτικος λαγός.

Η αλίκη τελικά δεν βρήκε την λύση του αινίγματος:Γιατί ένα γραφείο μοιάζει μ'ένα κοράκι?

Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων/Λιουις Καρολ

Εικονογράφηση:Σερ Τζον Τένιελ