To ημερολόγιο ενός μάγου

 

Πέτρους:Εμπρός,καταντά εκνευριστικό.Αφού δεν κατορθώνεις να στήσεις τον σταυρό με την σκέψη,κάνε το με τα χέρια.Υπάκουσε!

Κοέλιο:Αναπήδησα.Μπροστά μου στεκόταν ένας άνδρας πολύ διαφορετικός απ'αυτόν που με φρόντισε κι έδεσε τις πληγές μου.Δεν ήξερα τι να πω και τι να κάνω.Είχα ακόμα τα χέρια και τα μπράτσα μου δεμένα απ'την πάλη με τον σκύλο.

Τι περιμενεις?

Δεν καταλάβαινα πως κάποιος τόσο μεγαλόψυχος μπορούσε να είναι τόσο τραχύς.

Υπάκουσε,αλλιώς τέρμα ο δρόμος του Αγίου Ιακώβου.

Επρεπε να υπακούσω ή να ξεχάσω το σπαθί μου.Πλησίασα τον σταυρό και πάσχισα να τον σπρώξω με το πόδι για να εκτιμήσω το βάρος του.Ακόμα κι αν ήταν γερά τα χερια μου,θα δυσκολεύομουν αφάνταστα να τον ανασηκώσω και φαντάστηκα πως με τα χερια όλο επιδέσμους,θα μου ήταν αδύνατο να κάνω αυτή τη δουλειά.

Ο σταυρός ήταν σπασμένος στη βάση,αλλά έμενε ακόμη σκαλωμένος από κάποιες ίνες του ξύλου.Διαπίστωσα πως το δυσκολότερο,για την ώρα,δεν ήταν να μετακινήσω τον σταυρό,αλλά να τον ελευθερώσω από τη βάση του.Υστερα θα έπρεπε να σκάψω μια τρύπα στο έδαφος και να τον χώσω μέσα.Διάλεξα μια μυτερή πέτρα κι αγνοώντας τους πόνους μου,άρχισα να χτυπώ και να λιανίζω τα ξεσκλίδια του ξύλου.Ο πόνος μεγάλωνε κάθε στιγμή και τα ξεσκλίδια υποχωρούσαν αργά.Θα έπρεπε να τελειώσω γρήγορα,προτού ξανανοίξουν οι πληγές κι η κατάσταση μου γίνει ανυπόφορη.

...Κοίταξα τον Πέτρους:τον είχε πάρει ο ύπνος.

Μάταιες βγήκαν όλες οι υπεράνθρωπες προσπάθειες με σκαψίματα σε πετρώδες έδαφος του Κοέλιο να ξαναστήσει τον σταυρό-ώσπου...

Κοίταξα την τρύπα.Δεν ήταν αρκετά βαθιά για χωρέσει την βάση του σταυρού.Η κακή απόφαση θα σου δείξει την καλή,θυμήθηκα την φράση του Πέτρους.Το αδύνατο συνίστατο στο να σκάψω ακόμα πιο βαθιά στο χώμα.Επομένως,αφού η κακή οδός ήταν να χώσω τον σταυρό πιο βαθιά στο έδαφος,η καλή θα ήταν να τον υπερυψώσω.

Ξαφνικά όλη μου η αγάπη για τον Πέτρους ξαναγύρισε.Είχε δίκιο.Μπορούσα να υπερυψώσω το έδαφος.

Κι ο Κοέλιο το κατάφερε,μαζεύοντας όλες τις πέτρες που βρίσκονταν εκεί κοντά,τοποθετώντας τες γύρω απ'την τρύπα.

Αποθαύμασα για λίγο το έργο μου,ώσπου άρχισαν να με ξαναπονούν οι πληγές μου.Ο Πέτρους κοιμόταν ακόμα.Τον σκούντηξα ελαφρά με το πόδι.

Πολύ καλά.Στην Πονφεράδα θ'αλλάξουμε τους επιδέσμους.

...Η αναζήτηση της σοφίας είχε πάντα για τους ανθρώπους μια γεύση θυσίας.

...Οι άνθρωποι που θεωρούν τον εαυτό τους σοφό,είναι αναποφάσιστοι την ώρα που πρέπει να διατάξουν κι επαναστάτες την ώρα που πρέπει να υπακούσουν.Σκέφτονται πως είναι ντροπή να δίνουν διαταγές κι ατιμωτικό να τις δέχονται.

...Δέχτηκα ένα μήνυμα από το δάσκαλο μου.Κάποιος είχε ακολουθήσει ως το τέλος το δρόμο της Παράδοσης και δεν είχε λάβει το σπαθί του[κάποιος διάβασε...φλυτζάνι του καφέ και βγήκε ότι είδε].Επρεπε να τον καθοδηγήσω στο δρόμο του Αγίου Ιακώβου.Περίμενα ένα τέτοιο κάλεσμα ανά πάσα στιγμή,γιατί δεν είχα ολοκληρώσει ακόμα το έργο μου:να οδηγήσω έναν προσκυνητή όπως με είχαν οδηγήσει και μένα κάποτε.

Τα λόγια του με ξάφνιασαν πολύ.Πίστευα πως το είχε κάνει αυτό δεκάδες φορές.

Πίστεψα πως θα σ'έκανα ν'ανακαλύψεις το μυστικό του σπαθιού σου.Αλλά δεν έγινε αυτό και τώρα θα πρέπει να το μάθεις μόνος σου στο λίγο χρόνο που σου μένει γι'αυτό το σκοπό.Θα ιδωθούμε μόνο μια φορά ακόμα...